La passeggiata – Italianen aan de wandel

Carlijn de Nijs woont sinds 2014 in Puglia, in de hak van de laars. In eerdere blogs schreef ze over hoe ze daar terecht is gekomen en over haar nieuwe woonplaats Brindisi. Vandaag vertelt ze waarom en hoe Italianen aan de wandel gaan.

Carlijn: ‘De Italianen lijken niet zo van lopen te houden. Fietsen is in veel steden hier in Puglia geen optie, omdat je wiel zo vast kan komen te zitten tussen de stenen en omdat er flink wat trappen en heuvels zijn. Zodoende wordt voor iedere afstand, dichtbij of ver weg, de auto gepakt.

Italianen vinden het niet erg om een eindje te moeten rijden. Regelmatig zegt mijn Italiaantje om 19.00 uur: ‘Joh, zullen we anders ‘daar en daar’ (lees: honderd kilometer verderop) gaan eten?’ Ik ben er na een paar jaar wel aan gewend, maar in Nederland zou ik me toch niet op vrijdagavond, woonachtig in Eindhoven, bedenken: ‘Oh ja, er is wel een leuk restaurantje in Utrecht, daar rijd ik even naartoe.’ Nee, dat doen wij Nederlanders niet zo snel.

In onze B&B ligt een documentje met onze favoriete restaurants. Veel in Brindisi, maar de leukste liggen wat ons betreft in de kleine dorpjes in de regio. En ja… dan moet je dus even rijden. Soms maar een half uurtje, maar toch… We merken dat Nederlanders liever gewoon lopen naar een restaurantje en dat ze liever niet ’s avonds ergens heen rijden. Wellicht ook omdat ze dan niet (veel) kunnen drinken. Dat doen de meeste Italianen overigens wel. ‘I have a special licence for that,’ grappen ze dan…

De wandeling
Maar terug naar dat lopen. Dat is dus geen manier om van A naar B te gaan, daarvoor pak je de auto. En toch doen ze het wel. Ik noem het ‘de wandeling’.

De wandeling kan worden gemaakt om een tweetal redenen. De eerste is flaneren. De Dikke Van Dale definieert flaneren als volgt: ‘fla·ne·ren (flaneerde, heeft geflaneerd) wandelen om te kijken en gezien te worden’.

Omdat wij Nederlands lopen om van A naar B te komen, stappen we flink door. Bij flaneren loop je rustig. Je moet immers om je heen kijken maar vooral ook gezien worden. Of je nu een nieuwe jurk hebt of een nieuw colbertje (want ook de Italiaanse man flaneert): aan en naar buiten!

Zelf zit ik liever op een terrasje om die flanerende Italianen te bekijken. Vroeger flaneerde ik wel eens, toen ik nog studeerde bijvoorbeeld. Als ik dan tentamenweek had gehad en mezelf twee weken had opgesloten, amper had geslapen, slecht had gegeten, ál mijn puistjes had uitgeknepen van de zenuwen en niet uit mijn joggingsbroek was gekomen, sprong ik na dat laatste tentamen onder de douche, maakte mezelf een beetje op, trok een nieuwe set kleren aan en flaneerde door Eindhoven. ‘Ohhh, feels good to be back,’ zei ik dan tegen mezelf als jongens me weer eens aankeken.

Bijpraten
Daarnaast is de wandeling ook het perfecte moment om bij te praten met je vrienden. Italianen spreken niet veel af bij elkaar thuis, maar vaker op straat, aan de bar, in een restaurant. Bij zo’n bijpraatwandeling geldt wel een belangrijke regel: als het verhaal te spannend wordt, sta dan even stil. Je zult zien dat Italianen altijd een paar meter rustig (!) lopen en dan stil staan en met veel handgebaren verder gaan met praten. Gewoon doorlopen tijdens het praten kan niet en hoort niet.

Onthoud dat als je in Italië aan de wandel gaat. Trek je mooiste kleren aan, pas je tempo aan en laat je opnemen door de wandelende Italianen.’

Meer lezen over Puglia? Ga naar Carlijns website Bionda in Italia (letterlijk vertaald: ‘blondje in Italië’). Op deze Ciao tutti-pagina vind je meer informatie over haar bed & breakfast, B&B del Teatro in Brindisi.