Tijdens elk bezoek aan Rome zetten we ze op de foto, de nasoni (‘grote neuzen’) die het Romeinse straatbeeld sieren en die het hele jaar door zorgen voor fris water waarmee je gratis je dorst kunt lessen. In deze blog deelden we het verhaal van de nasoni al met jullie – en lieten we zien hoe je uit deze neuzen kunt drinken.
De meeste nasoni hebben een karakteristieke vorm, maar er zijn ook mooi bewerkte drinkfonteintjes, met bijvoorbeeld draken, engeltjes en dieren. Vandaag neemt Saskia je mee naar een van haar favoriete fonteinen in Rome.
Een hert tussen de boeken
Saskia: ‘Als schrijver is de Fontana dei Libri voor mij een vaste stop tijdens elk bezoek aan Rome. Deze fontein is te vinden aan de Via degli Staderari, tussen het Pantheon en Piazza Navona (zie deze link voor de exacte locatie). Tussen vier oude boeken, twee aan elke zijde, zie je de kop van een hert, het symbool van de Romeinse wijk waarin de fontein klatert, Sant’Eustachio.
De fontein werd in 1927 ontworpen door architect Pietro Lombardi, in opdracht van de gemeente Rome, die een aantal wijken wilde voorzien van waterwerken die herinneren aan oude ambachten en/of de symbolen van de verschillende wijken in de schijnwerpers wilde zetten.
Lombardi ontwierp bijvoorbeeld ook de Fontana delle Anfore in Testaccio, de Fontana delle Arti in de Via Margutta en de Fontana della Botte in Trastevere.
Tussen de hoorns van het hert zie je de naam van deze wijk én de numerieke aanduiding: rione IV. Dat is echter een foutje van Lombardi: Sant’Eustachio is rione VIII en niet IV zoals Lombardi in het travertijn liet graveren.
La Sapienza – de universiteit van Rome
Volgens de Romeinen staan de boeken symbool voor de nabijgelegen universiteit, de Sapienza, die al in 1303 werd opgericht. De kapel van de universiteit, de Sant’Ivo alla Sapienza, is vanaf Piazza Sant’Eustachio te herkennen aan het ongewone, wervelende kerktorentje.
Een bruidstaart als kerktoren
Het is dit lieflijke torentje dat de Sant’Ivo alla Sapienza, ontworpen door Borromini, de bijnaam ‘bruidstaart’ gaf. Je ziet in één oogopslag waarom: het heeft bijzonder veel weg van de bekende bruidstaart met laagjes.
Als je Borromini’s werk beter wil bekijken, loop je even de binnenplaats van de Sant’Ivo op. Een plaquette aan de muur herinnert aan een van de meest hevige overstromingen van de Tiber, in 1495. Je kunt je voorstellen hoe het water door de stad moet hebben gekolkt als het zelfs hier zo hoog stond!
Nu stroomt het water kalmpjes naar beneden. Ik les mijn dorst en laaf me aan de schoonheid van deze Romeinse waterbron, weggestopt in een straatje dat een paar grootse monumenten verbindt maar zelf liefst onopgemerkt blijft…’