Pescara, de Ciclovia Adriatica en de Costa dei Trabocchi

De regio Abruzzo heeft een schitterende kustlijn, die maar door weinig toeristen wordt bezocht. De Italianen weten de mooie stranden en baaitjes langs de meer dan honderddertig kilometer lange kust wel te vinden en genieten er van zon, zand en zee.

Extra genieten is het als je vanaf het strand uitzicht hebt op de trabocchi, houten vissershutjes op palen van waaruit de vissers makkelijk hun netten uit kunnen gooien en weer binnen kunnen halen.

Tim neemt je mee naar de Costa dei Trabocchi en de net iets noordelijker gelegen stad Pescara, een perfecte uitvalsbasis voor het ontdekken van de prachtige plekken die de regio Abruzzo te bieden heeft.

Pescara – perfecte uitvalsbasis voor de nationale parken

Tim: ‘Pescara heeft een heel modern aanzien, maar eigenlijk is het een stad met een lange geschiedenis. De eerste nederzettingen dateren uit de Romeinse tijd, maar daar is helaas niet veel meer van te zien.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de stad grotendeels verwoest door bombardementen. Het gevolg is dat de stad geen indrukwekkend historisch centrum heeft. De art-nouveau villa’s rond het Parco D’Avalos zijn heel mooi en zeker een bezoekje waard, maar Pescara is geen Florence of Lecce.

Toch heeft de stad heel wat te bieden. Je vindt er uitstekende restaurants, veel musea en een lang zandstrand met bijbehorende boulevard aan zee.

Slechts enkele kilometers landinwaarts zit je al in de heuvels, met prachtige dorpjes, en als je nog wat verder rijdt, ben je in de bergen van het Parco Nazionale della Majella of het Parco Nazionale del Gran Sasso e Monti della Laga met de Corno Grande, de hoogste berg van de Apennijnen, waar in de winter zelfs geskied wordt. Genoeg te doen en te zien dus!

Piazza della Rinascita – het kloppend hart van Pescara

Het kloppend hart van het centrum en een van de belangrijkste pleinen van Pescara is het Piazza della Rinascita, dé ontmoetingsplek voor de inwoners en ook de plaats voor evenementen en recreatie. Terwijl je een cappuccino drinkt op een van de terrassen, geniet je van de levendige sfeer.

Het plein is gebouwd na de oorlog en in 2000 opnieuw ontworpen, met in een hoek een betonnen beeld van een olifant van Vicentino Michetti. De keuze van het materiaal was bedoeld als kritiek op de talrijke betonnen monumenten die in die jaren zeventig in Pescara werden opgetrokken.

Corso Umberto I – de promenade van Pescara

Vanaf het Piazza della Rinascita loop je in westelijke richting naar de hoofdas van de stad, de voetgangerspromenade Corso Umberto I. In deze winkelstraat wordt volop geflaneerd langs de etalages met alle bekende en minder bekende merken.

Aan het einde van de promenade staat de neo-romaanse Chiesa del Sacro Cuore uit 1866, een van de kerken die de oorlog heeft overleefd.

Nog een stukje verder ligt het centraal station van Pescara. Op het plein waar de stads- en streekbussen vertrekken, zie je een oude locomotief en een bijzonder politiebureautje.

Fontana La Nave – een fontein als een schip

Als je het Piazza della Rinascita aan de andere kant verlaat, kom je al snel bij het strand. Je loopt dan recht tegen een van de bekendste monumenten van de stad aan, de Fontana La Nave uit 1986, naar een ontwerp van Pietro Cascella. Het beeld stelt een schip voor en symboliseert de verbondenheid van de stad met de visserij.

Aan weerszijden ligt de boulevard met strandtenten; op het strand staan strandstoelen zover het oog reikt.

Piazza Italia en La Pescara

Als je de boulevard in zuidelijke richting volgt, kom je vanzelf uit bij de rivier. Als je hier rechtsaf slaat, kom je na een paar honderd meter bij de imposante gebouwen op het Piazza Italia uit. Rond een klein parkje staan onder meer het stadhuis en het regeringspaleis, dat in 1935 werd gebouwd, in een fascistische bouwstijl.

In het midden van het park staat La Pescara van Giuseppe di Prinzio, een fontein met een bronzen beeld van een vrouw op de rug van een paard.

Geboortehuis van Gabriele D’Annunzio

Naast de fontein staat een buste van Gabriele D’Annunzio, de in Pescara geboren schrijver, dichter, redenaar, journalist, politicus, piloot, en rokkenjager. Je komt zijn naam op allerlei plaatsen in de stad tegen.

D’Annunzio was een zeer kleurrijk persoon die, naar eigen zeggen, de grootste dichter was sinds Dante. Een man die, om aandacht voor zijn eerste dichtbundel te genereren, een bericht naar de krant stuurde dat hij door een val van een paard was omgekomen.

Na de Eerste Wereldoorlog kon hij zich niet vinden in het verdrag dat de Italiaanse regering tekende. Hij stichtte daarom maar zijn eigen onafhankelijke staat en verklaarde Italië de oorlog. Het hield stand tot de Italiaanse marine het staatje na vijftien maanden bombardeerde.

In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, ten tijde van het fascisme, was hij omstreden om zijn steun en dan weer kritiek op Mussolini.

Vlak bij het Piazza Garibaldi met het Monumento ai Caduti (het monument voor de gevallenen) staat het geboortehuis van deze eigengereide en zonder twijfel bekendste zoon van Pescara.

Op de eerste etage vind je nu een museum met negen kamers met antiek meubilair en voorwerpen die toebehoorden aan de schrijver en zijn familie. Als je de sfeer van het eind achttiende-eeuwse bourgeois milieu van Pescara wil proeven, moet je hier zeker even een kijkje nemen.

Nog meer musea in Pescara

Voor wie andere interesses heeft, zijn er meer musea waaronder het Museo delle Genti d’Abruzzo, de bewaarplaats van vondsten en getuigenissen van het leven in de regio Abruzzo, van de prehistorie tot de industriële revolutie.

Ook een aanrader is het Museo d’Arte Moderna Vittoria Colonna waar een permanente tentoonstelling met werken van kunstenaars als Pablo Picasso, Joan Miró en Renato Guttuso te zien is.

Specialiteiten uit Abruzzo bij Brancaleò

Voor de lunch schoof ik aan bij Brancaleò (Via Piave 53), waar ik als antipasto proefde van pecorino uit Abruzzo, coppa, ventricina vastese, mortadella van Campotosto en salami uit L’Aquila, gevolgd door pallotte cace e ove (ei/kaasballetjes in tomatensaus), kabeljauw met geroosterde pepertjes uit Altino, een stukje timballo (Abruzzese lasagne) en vlees dat was gestoofd in Montepulciano d’Abruzzo, een van de bekendste wijnen van de regio, die ik natuurlijk ook in het glas mocht proeven.

Ciclovia Adriatica – fietspad langs de Adriatische kust

Alles is goed te belopen maar Pescara leent zich ook prima om op de fiets te verkennen want het is een vlakke stad. Fietsen zijn op verschillende plekken te huur.

Hou je van wat meer uitdaging, dan kun je een van de vele fietsroutes volgen die in de regio Abruzzo zijn uitgezet. Ze zijn er in allerlei afstanden en moeilijkheidsgraden. Voor veel tochten zijn wel goede klimspieren vereist. Heb je die in de Hollandse polders nooit goed ontwikkeld, dan is een stuk van de Ciclovia Adriatica misschien meer iets voor jou.

Deze dertienhonderd kilometer lange fietsroute langs de Adriatische kust, van Trieste in het noorden tot Santa Maria di Leuca in het zuidelijkste puntje van de hak, is nog niet helemaal af, maar het stuk langs de kust van Abruzzo is wel helemaal voltooid.

Een van de indrukwekkendste onderdelen van de Ciclovia Adriatica is de Ponte del Mare, die de rivier Pescara overspant. Met een lengte van vierhonderdzesenzestig meter is dit de langste fiets-voetgangersbrug van Italië.

Costa dei Trabocchi – de kust bij Ortona

Rij je naar het zuiden, dan bereik je na Ortona de Costa dei Trabocchi. Dit deel van de Adriatische kust behoort tot de provincie Chieti. Het dankt zijn naam aan de vele trabocchi die er staan, oude visinstallaties op palen.

Van de oorsprong en geschiedenis van deze trabocchi is verbazend weinig bekend. Het oudste document waarin ze genoemd worden, van pater Stefano Tiraboschi, dateert uit 1400. De trabocchi (enkelvoud trabocco) die er nu staan zijn waarschijnlijk in de achttiende eeuw gebouwd.

Het antwoord op de vraag waarom men deze trabocchi bouwde, is ook al niet eenduidig. Aangenomen wordt dat hun uitvinding is ontstaan uit angst om zich op de open zee te begeven om te vissen. Het was veiliger en rustiger om dat te doen vanaf een stabiel platform, door een houten loopbrug verbonden met het vasteland.

Het is een constructie in zee, bestaande uit een houten platform dat aan het vasteland is verankerd. Vanaf dit platform strekken zich twee lange houten palen uit die een paar meter boven het water hangen en waaraan een enorm net hangt. Zodra een school vissen in de buurt is, laat men het net zakken en op het juiste moment haalt men het dan weer op.

Veel van de trabocchi zijn door de jaren heen in verval geraakt. De laatste tijd is men druk bezig met ze weer op te knappen. Sommige trabocchi zijn omgetoverd tot een restaurant, waar je heerlijke verse vis kunt eten met uitzicht op zee.

Aan tafel bij Essenza – Cucina di Mare

Wij schoven dit keer niet aan tafel op een trabocco, maar bij restaurant Essenza – Cucina di Mare, waar de keukenbrigade zorgt voor een eigentijdse interpretatie van traditionele visgerechten.

We genoten onder meer van moscardini (inktvisjes) in een pittige saus, gnocchetti met ansjovis en zoete Altino-pepertjes, geelstaartvis met citrusvruchten en citrussemifreddo.

Het restaurant heeft een moderne inrichting, met gekleurd licht dat soms meer aan een disco dan aan een restaurant doet denken, maar de piatti zijn er onovertroffen, met het beste van wat de zee hier te bieden heeft.’