Taboe en trulli in de sneeuw – een verhaal van fratello Frans

Frans van Munster woont tussen de olijfbomen in Puglia. Vanuit dit aardse paradijs onderhoudt hij al jarenlang een heerlijke briefwisseling met zijn zus Karin. Een deel van die brieven werd gebundeld in het kook/lees/kijkboek Fratello e Sorella.

Frans deelt elke maand ook een mooi verhaal op Ciao tutti. Vorige keren nam hij ons mee naar Taranto en Grottaglie, dit keer vertelt hij over de winterse avonturen van zijn hond Taboe.

‘Mijn naam is Taboe, dat wil zeggen ik héét Taboe. Ik ben een Marremmano (dat is een hondenras) uit de regio Abruzzo. Wij zijn van nature sterk en we werden om die reden van oudsher gefokt om schaapsherders te worden. We moesten een paar eigenschappen hebben: uithoudingsvermogen, om grote kuddes vee bij elkaar te houden en met hen over de bergen te trekken op zoek naar groen gras, en slimheid en moed om de nogal domme schapen en onze iets slimmere maar ook niet volmaakte eigenaren (mensen) te verdedigen tegen wolven en ander gespuis.

Het kan zelfs zijn dat er nog wat wolvenbloed door mijn aderen stroomt, want vroeger lieten ze soms een vrouwtjesmarremmano dekken door een wolvenmannetje dat gevangen was genomen en getemd (of andersom). De jongen die uit dat avontuurtje werden geboren, waren een soort broodjes half om half. Ze hadden de kracht, de sluwheid en de agressie van een wolf en de trouw, de intelligentie en de afhankelijkheid van de mens van een hond.

Als ze teveel wolvenbloed hadden, werden ze gedood. Ze waren dan te wild en te onbetrouwbaar om goede schaapsherders te worden. Hoe ze werden ontdekt? Hun fokkers keken hoe ze een bakje melk dronken. Een jong hondje lebbert zijn melk, een jong wolfje zuigt het.

Zelf beschouw ik mij als op en top hond. Ik ben trouw aan de personen die hebben besloten dat ik ze moet beschermen; Frans en Anna. Slimme mensen, vinden ze zelf, maar dat valt reuze mee, het zijn immers geen honden. Als er een onbekend persoon ons land betreedt, blaf ik braaf, zoals dat van mij  verwacht wordt.

Er lopen hier ook nog vijf katten rond die redelijk oké zijn, maar ja, het blijven katten, dus echt briljant zijn ze niet. Ze geven je altijd kopjes in de hoop dat je ze iets te eten geeft en ze gaan vaak zó staan dat je precies met je neus onder hun staart komt, bah!

Ze slapen ‘s nachts met zijn allen boven op me want het kan in deze periode behoorlijk fris worden. Ik accepteer het want ze houden mij op hun beurt ook een beetje warm. Ik ben in Puglia geboren en dus redelijk gewend aan de hitte in de zomer, maar ik geef absoluut de voorkeur aan deze periode, de winter.

Toen ik vanmorgen wakker werd en er een grote berg sneeuw lag, kon ik mijn geluk niet op. Ik ben met mijn leeftijd van twaalf jaar best een beetje lui geworden en enigszins ingedut, maar als ik sneeuw ruik ben ik plotseling weer zo fris als een jong hondje. Ik spring en dartel door de witte massa en als mijn bazen een stukje door het sprookjesachtige landschap willen lopen, ben ik er meer dan klaar voor.

Ik ga als eerste vooruit maar kijk natuurlijk wel af en toe even om of ze me volgen, want zij zijn ook behoorlijk lui. Wat is alles mooi als het bevroren is! En wat zijn er een hoop sporen in de sneeuw die ik moet besnuffelen, heerlijk gewoon!

Eigenlijk zouden Frans en Anna morgen vertrekken om in Nederland olijfolie te gaan verkopen, maar ze hebben geen sneeuwkettingen, haha, sukkels, geblokkeerd! Sowieso ligt alles hier plat na zo’n sneeuwbui. Ze hebben huizenruil gedaan met een mevrouw uit Tiel. Dat aardige mens is nu hier en wacht met spanning tot de sneeuw smelt zodat ze eindelijk met mij alleen is en lange wandelingen met mij kan maken, heel slim! Het eerste rondje van vandaag zit er al op!’