Si! Een bijzonder jawoord in de wijnkelder van Château Neercanne

Half juli kreeg Elke een telefoontje van Saskia. Ze had een leuke uitnodiging: een perslunch bij Château Neercanne, ter ere van de nieuwe Italiaanse wijnen op de kaart. Saskia kon zelf helaas niet, maar wilde Elke de honneurs waarnemen?

Elke: ‘Si, zei ik uiteraard, graag! Ik was meteen enthousiast, want we wonen maar op drie kilometer afstand van Château Neercanne. Ik was er al dikwijls voorbijgereden, maar had er nog nooit gegeten. Het is een prachtig terrassenkasteel met historische baroktuinen, tegen de grens van België, nog net op Nederlands grondgebied.

We konden er zelfs met de fiets heen gaan, wat natuurlijk wel heel handig is als je wijnen moet proeven. Ik zeg we, want het was een uitnodiging voor twee personen dus mijn vriend Pepijn mocht ook mee.

Toen ik vroeg wanneer de lunch plaats zou vinden, bleek het op 11 augustus te zijn, de dag dat Pepijn vijftig jaar zou worden. Door het hele covid 19-verhaal zat een groot feest er uiteraard niet in, maar misschien wilde hij zelf wel iets leuk gaan doen met ons gezinnetje? Of gewoon met familie lekker uit gaan eten?

Ik vertelde dit aan Saskia en vroeg of ik het even mocht overleggen met Pepijn. Dat was prima, ze zou wel horen of het lukte die dag.

Pepijn ging onmiddellijk akkoord, hij zag het wel zitten om mee op perslunch te gaan met mij en zeker in Château Neercanne. Een klein feestje of etentje voor de familie konden we ook wel op een andere dag organiseren.

Met alle details op zak, netjes in een e-mail namens de directeur van Château Neercanne, Pierre Haenen, stapten we 11 augustus op de fiets. Pepijn had me verzekerd dat het alleen maar bergaf was. Het was namelijk tropisch warm en ik wilde er toch nog een beetje representatief aankomen. Nou, helemaal bergaf was het niet, maar we zijn er nog tamelijk fris geraakt.

Toen we ons gingen melden bij de balie en zeiden dat we voor de perslunch kwamen, keek de receptioniste ons aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik dacht dat we verkeerd waren, dat we misschien een andere ingang hadden moeten nemen maar toen Pepijn ingreep en zei dat we hier waren voor Ciao tutti, keek ze naar haar scherm en zag ik de uitdrukking op haar gezicht plotsklaps veranderen. Ze wist waar het over ging. Gelukkig!

We werden naar de L’Auberge geleid, waar de zeer vriendelijke gastvrouw ons vertelde wat er stond te gebeuren. We zouden eerst een aperitivo drinken in de tuin en vervolgens zou het voorgerecht geserveerd worden op het terras.

Ik was in de tussentijd druk in de weer om van ieder mooi detail – en dat zijn er veel daar – een foto te maken, voor het verslag na afloop. Ook schreef ik alles wat er ons werd verteld tot in detail op: over de 21 soorten tomaten die in de moestuin groeien, over de verschillende soorten munt, de knoflook en de pepers die ze zomaar uit de tuin kunnen halen en over het Jekerdal, waar ze in het najaar nieuwe wijnstokken gaan planten.

We kregen een Italiaans getint aperitiefje aangeboden, een Limoncello Spritz. De dame die dit drankje voor ons had klaargemaakt, vertelde dat ze de limoncello zelf maakt. Aan deze heerlijke limoncello werd bruiswater toegevoegd, vergezeld van de lokaal mousserende wijn, de Zwarte Parel, die afkomstig is uit het wijndomein Genoelselderen.

Het was heerlijk en ik voelde me gelukkig met het drankje, het uitzicht, het gezelschap… Tja, dat gezelschap. Pepijn en ik stonden alleen aan een tafeltje in de tuinen van Château Neercanne, met ons tweetjes te genieten van al dit moois. Maar op een perslunch sta je toch nooit alleen?

Het voelde een beetje gek aan, daar zo alleen staan (hoewel ik het natuurlijk wel fantastisch vond, begrijp me niet verkeerd). Ik stuurde een berichtje naar Saskia om te zeggen dat we helemaal alleen waren. Ze antwoordde me dat er misschien mensen hadden afgezegd omdat het zo warm was en ze van ver moesten komen met de trein. Dat klonk logisch, dus dacht ik er verder niet meer over na en stuurde ik al nippend van de Limoncello Spritz een paar foto’s door die Saskia kon posten op Instagram.

Toen de glazen leeg waren, gingen Pepijn en ik richting het terras, waar we verwacht werden voor het voorgerecht. We kregen een tafeltje met volgens mij het mooiste uitzicht op het Jekerdal. Het leek wel of we tóch even in Italië zaten…

We zaten niet alleen op het terras, maar van andere journalisten was geen spoor te bekennen. Ik keek rond en zag aan de tafel achter ons een koppeltje zitten dat aan het nippen was aan een glaasje wijn en een paar tafels verder zat een familie waarvan de opa moest lachen om een grapje dat er aan tafel werd gemaakt.

Het gevoel dat er iets niet klopte kwam terug. Misschien had Saskia dit allemaal in scène gezet voor Pepijns vijftigste verjaardag? Ze had aan de telefoon gezegd dat ze zou doorgeven aan Château Neercanne dat het zijn verjaardag zou zijn, zodat ze misschien iets speciaals voor hem konden organiseren.

Tijd om daar lang over na te denken was er niet. Het voorgerecht kwam er aan met de eerste Italiaanse wijn, een Soave van het wijnhuis La Cappuccina. We kregen een heerlijke burrata met verschillende tomaten uit eigen tuin op een bedje van tomatencompôte en een crème van basilicum.

Het zag er heerlijk uit, maar ik moest eerst nog even noteren wat er precies allemaal op ons bord lag – en uiteraard ook nog vlug een foto van de fles en het glas wijn maken – want daar ging het eigenlijk allemaal om, om die wijn.

Op het moment dat ik mijn eerste hap wilde nemen (nadat Pepijn al ettelijke keren had gezegd dat ik nu vast wel foto’s genoeg had), stond de gastvrouw opeens naast me. ‘Geniet nu ook maar een beetje van het moment, je moet niet alleen foto’s maken!’ zei ze.

Vreemd… Dat was toch de reden dat ik daar zat? Maar goed, de boodschap was duidelijk dus ik legde mijn telefoon naast me neer en nam een hap. De burrata was goddelijk, zo romig en vol van smaak, zeker in combinatie met de zondoorstoofde tomaten.

Terwijl ik me afvroeg wat de volgende wijn zou zijn, stond Pierre Haenen, de directeur van Château Neercanne, opeens aan onze tafel. Hij vroeg of alles naar wens was en stelde voor om een kijkje te nemen in de wijnkelder.

Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Pierre Haenen liep als eerste de kelder in en begon uitleg te geven over de verschillende wijnen. Overal stonden kaarsen waardoor het heel sfeervol, bijna romantisch aanvoelde. Terwijl Pepijn vragen stelde over de kelder, de geschiedenis en de wijnen, schreef ik alles op.

Op een bepaald moment zei de directeur dat er achter in de kelder een heel speciale wijn lag. ‘Loop maar verder en kijk maar of je deze wijn kunt vinden.’ Daar ging ik dan, als eerste die gang in, met overal waar je maar kon kijken wijnen en kaarsen.

Die speciale wijn zag ik echter niet. Ik wist ook niet precies wat ik moest zoeken. Een grote fles, of een oude wijn? Opeens zag ik rechts van me een rond tafeltje met aan beide kanten kaarsjes op de grond die ze in de vorm van hartjes hadden gelegd. Op de tafel stond een fles, was dit dan de speciale wijn?

Ik ging dichterbij en zag mezelf op de fles staan. Hè?! Het was een tekening van een foto die me heel bekend voorkwam, gemaakt op het strand in Toscane. Op de fles stond iets geschreven maar omdat het tamelijk donker was, ondanks de vele kaarsjes, kon ik enkel zien dat het een gedicht van Dante Alighieri was dat over l’amore, de liefde, ging.

Pepijn vroeg me de tekst te vertalen en terwijl ik mijn best aan het doen was om het te kunnen lezen, hoorde ik opeens een liedje op de achtergrond. Een liedje dat ons beiden altijd weer doet dromen van onze favoriete stad Rome. Nee, dit kon Saskia niet georganiseerd hebben. Ze weet heel veel van me, maar niet dat Grazie Roma een bijzonder lied voor ons is.

Nu was het moment aangebroken dat ik er helemaal niets meer van begreep. Ik keek achter me om te zien of Pepijn me kon helpen en of hij wist wat dit allemaal betekende. En daar zat hij. Op zijn knieën met een ring in zijn handen. De tranen rolden over mijn wangen en terwijl hij dé vraag stelde – wil je met me trouwen – klonk er door de wijnkelder van Château Neercanne een zelfverzekerd si!

Er stond een fles prosecco klaar en er werd meteen een glaasje ingeschonken om te proosten. Na nog even met ons tweetjes te hebben genoten van het magische moment en de bubbels, gingen we terug naar het terras waar de volgende gang op ons stond te wachten.

Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik ga trouwen! Ik ga trouwen met mijn vriend, mijn maatje, de papa van Floris… Met de man die zoveel voor me betekent.

Er volgden nog verschillende gangen en we hebben van ieder moment genoten:

Hoewel ik dacht dat het gedaan was met de verrassingen, zag ik plotseling in mijn ooghoek Saskia verschijnen. Pepijn had dit samen met haar in scène gezet en ze was er al maanden bij betrokken. Zonder dat ik ook maar iets doorhad, hadden zij samen dit onvergetelijke moment voor mij georganiseerd.

Ik vond het dan ook het gepaste moment om haar als onze ceremoniemeester te vragen én als een van mijn getuigen. Niemand anders kan deze rollen beter vervullen dan Saskia en ik ben dolgelukkig dat ze naast me zal staat op deze zo bijzondere dag, die we volgend jaar deels in Italië hopen te vieren!’