Case di Berto – een paradijselijke oase bij Capo Vaticano

Tina van Enotria Travel wil graag zoveel mogelijk mensen kennis laten maken met haar Calabrië. Ze neemt ons vandaag mee naar Capo Vaticano, dat net als Tropea aan de Costa degli Dei, de Kust van de Goden, ligt.

Capo Vaticano is in de maanden juli en augustus zeer geliefd bij de Italianen. Langs deze ruige en spectaculaire kaap vind je de allermooiste baaien van Calabrië, de spectaculairste kliffen en de schitterendste stranden. Daarachter bevindt zich een groene oase van palmbomen, geurige sinaasappel- en citrusbomen en cactussen.

Twee van de allermooiste uitkijkpunten liggen hier naast elkaar. Het uitzicht vanaf de ruim honderd meter hoge klif bij Il Faro di Capo Vaticano, de vuurtoren, is adembenemend.

Maar de panorama’s vanaf het Belvedere zijn misschien nóg mooier, met een romantische besloten baai in een bijna magische setting. De puntige rotsen, het witte zand en het kristalheldere water laten je camera op volle toeren draaien. Het lijkt net een filmset!

De uitzichten op de Eolische eilanden, met onder meer vulkaaneiland Stromboli, en zelfs Sicilië zijn ongeëvenaard. Aan je voet blauwer dan blauw zeewater, dat door de aanwezigheid van een zeer rijk onderwaterleven erg geliefd is bij duikers en snorkelaars.

Door de grilligheid van de kust zijn een aantal van de meest idyllische strandjes – met mooie namen als Spiaggia di Praia i Focu – alleen per boot bereikbaar. De grotere baaien zoals Spiaggia Grotticelle, Spiaggia di Riaci, Spiaggia di Tono en Spiaggia Santa Maria kun je wel vanaf land bereiken. Het bekendst is Spiaggia Grotticelle, dat bestaat uit drie aangrenzende grotere stranden en meerdere kleine strandjes die te voet bereikbaar zijn.

Als je het laatste stuk door de groene vegetatie getrotseerd hebt, tref je hier alles voor een perfecte stranddag. Je kunt in een van de restaurants genieten van verser-dan-verse vis, nippen aan een drankje in een van de cocktailbarretjes en genieten van zon, zee en zand.

Case di Berto
Een bijzondere plek in Capo Vaticano is het landgoed van de bekende Italiaanse schrijver Giuseppe Berto (1914-1978). Hij was afkomstig uit de regio Veneto, in het noorden van Italië, maar streek in de jaren vijftig neer in Capo Vaticano, waar hij zijn eigen paradijs bouwde: Case di Berto.

Case di Berto ligt als het ware boven op Capo Vaticano. De tuin van het landgoed staat vol met cactussen, pijnbomen en andere typische mediterrane planten en struiken. Midden in het groen staat het huis van Antonia, de dochter van Giuseppe Berto.

Je wordt meteen betoverd door de unieke sfeer van het huis, met zijn trappetjes, doorkijkjes, verweerde buitenmeubels, stenen vloeren en kleurrijke accessoires. Het zonlicht schijnt prachtig door de rieten dakbedekking en creëert een schitterend lichteffect. Binnen hangt een vergeelde jarenzestigfoto van een jonge Antonia; een boek over haar vader ligt op tafel.

Giuseppe Berto was in de jaren vijftig en zestig een begenadigd neorealistisch schrijver, die zelfs internationale bekendheid verwierf. Hij schreef voornamelijk over zijn worsteling met depressies en het probleem van zijn angstneuroses.

Antonia: ‘In 1956 was mijn vader, samen met een vriend, een nieuwe plek voor zichzelf en zijn gezin aan het zoeken. Ze bezochten de Amalfikust en Maratea, dat hem goed beviel, maar het nog zuidelijker gelegen Tropea viel nog beter in de smaak.

Hij ontmoette er een jongeman, Aldo Barone, die hem aanraadde om eens bij Capo Vaticano te gaan kijken. Het was hartje winter en ze liepen eindeloos door de regen over modderige paden en karrensporen. Er was zelfs geen officiële weg, alleen een grindpad!’

Capo Vaticano bleek desondanks een schot in de roos te zijn. Toen Berto boven aan de klif stond, werd hij op slag verliefd op de, in die tijd, nog volledig ongerepte kust. Er was niks, geen waterleiding of elektriciteit. Maar toen hij op de uiterste rotspunt van het landgoed zat te mijmeren, onder de sterrenhemel, kreeg hij de ingeving om op deze plek een huis te bouwen.

Het gevoel dat hem bekroop, deed hem beseffen dat hij hier de rest van z’n leven wilde doorbrengen. En dat is niet gek: het uitzicht vanaf de rotspunt is nog altijd onbeschrijfelijk mooi!

Zoals Berto destijds schreef: ‘Toen ik haar zag, wist ik het zeker. Dit land, vanwaar je de magische eilanden kunt zien liggen, voelt als mijn tweede thuis; ik wil hier de rest van mijn leven doorbrengen. Ik bevind me op een klif, hoog boven de zee, in een prachtig landschap. Als ik naar beneden kijk van de punt van mijn klif, naar de rotsen en de stranden honderd meter onder mij, dan zie ik de heldere en diepblauwe zee. Ik bevind me op één van de mooiste plekken op aarde.’

Om dat te verwezenlijken, wilde hij een klein stuk land kopen van een man die La Sorba heette. Maar om de bruiloft van zijn dochter te kunnen bekostigen, wilde La Sorba alleen het hele landgoed verkopen en niet slechts een klein stukje.

Uiteindelijk kocht Berto het gehele landgoed en startte hij met het verwezenlijken van zijn droom. De eerste paar jaren kwam zijn gezin elke zomer naar deze plek. Terwijl hij de villa bouwde en de eerste bomen plantte, woonde hij in een tent.

Berto wist echter dat ze op een goudmijn zaten. Hij voorspelde destijds al aan de locals dat toerisme hier een grote toekomst tegemoet zou gaan.

Antonia: ‘Ik herinner me de zomers in mijn jeugdjaren nog goed, op deze fantastische plek waarin alles kon en mocht. Er waren geen hekken of afscheidingen en ik was bevriend met alle meisjes uit de buurt. Ik leerde olijven plukken, uien planten en hoe de koeien moesten drinken.

Bovendien was mijn vader zijn tijd ver vooruit. Hij bouwde voor ons al een regenwatersysteem met gerecycled water dat bovendien ook nog eens het huis verwarmde, ongekend! Ik hoorde pas jaren later dat mijn vriendinnen in die tijd allemaal jaloers waren omdat wij als enigen in de buurt warm water én een schommel hadden.’

Het eerste huisje dat hij bouwde, noemde hij Il Night. Het deed dienst als disco. Zo zorgde Berto voor wat nachtelijk vertier in de omgeving, want er was verder niets. Zelfs de term ‘discotheek’ was hier nog niet aanbeland.

Uiteindelijk bouwden Giuseppe en zijn vrouw Manuela met hun vrienden nog zeven verschillende huisjes op het landgoed, stuk voor stuk op een unieke locatie. Vijftig jaar later staan ze er nog steeds en zijn ze te huur. Onder andere Casa Bocce, Casa Il Portico, Casa Antonia en Casa Cucinone liggen prachtig tussen het groen verscholen en hebben allemaal een fraaie tuin, een terras, een grote mate van privacy en een subliem uitzicht over de Tyrreense Zee.

In deze documentaire, gemaakt door Berto’s vriend Sava, is goed te zien hoe Berto eigenhandig aan zijn droom bouwt.

Vanaf het terrein daal je over 440 treden af naar een van de mooiste stranden van Zuid-Italië, dat je vanaf het Belvedere al bewonderde. Om bij het strand te komen, moest Berto in de beginjaren het pad via de vuurtoren nemen. Later hakte hij met een aantal vrienden de huidige trap uit, tree voor tree.

Villa Michaela
Tina van Enotria Travel heeft ook een eigen plek bij Capo Vaticano, Villa Michaela, vernoemd naar haar dochter. Haar hele familie is er bij elkaar gekomen voor de pranzo. Ook wij mogen aanschuiven!

Bij aankomst worden we hartelijk onthaald. In de keuken wordt er door de dames druk geredderd, buiten genieten de mannelijke familieleden in alle rust van een drankje. Onder de veranda is de tafel al uitnodigend gedekt. Ook hier zijn de vergezichten over Capo Vaticano en de azuurblauwe zee fenomenaal!

Uit de keuken komen de heerlijkste geuren. Mamma Lina en vriendin Carmelina zijn al de hele morgen druk in de weer om iedereen te kunnen laten proeven van al het lekkers dat Calabrië te bieden heeft.

Eenmaal aan tafel proeven we onder meer van fileja, een typische pasta uit deze streek, van een lekker frisse tomatensalade met de bekende cipolla rossa di Tropea en van verse melanzane alla calabrese.

Wat we vandaag weer mogen ervaren, is dat de Calabresi échte familiemensen zijn. Men leeft met respect voor tradities, zoals de zondagse pranzo, en is gul en gastvrij. Je wordt als gast uitgenodigd, om mee te genieten van de culinaire geneugten die deze regio biedt, met een glas zelfgemaakte wijn en/of limoncello.

Bovenal zijn de Calabresi vriendelijk, open, warm en nieuwsgierig. Ze houden zielsveel van hun streek en waar ter wereld ze ook verblijven, een échte Calabrees keert regelmatig terug naar zijn thuisland.

Dat geldt ook voor Tina, die je graag mee op pad neemt om dit bijzondere stukje Italië te ontdekken. Via de website van Enotria Travel vind je allerlei mogelijkheden om Tina’s thuisregio te leren kennen. Buon viaggio!