Podere Cerale, de hemel op aarde

Je hebt van die plekken die voor altijd in je geheugen zijn geprent. Plekken waarvan je meteen een dromerige blik in je ogen krijgt, waar je meteen weer terug zou willen keren om dat bijzondere gevoel nog een keer mee te mogen maken.

Als Ciao tutti-team proberen we zoveel mogelijk van deze plekken te verzamelen, zodat we ze met jullie kunnen delen. Vandaag neemt Paul jullie mee naar een van zijn posti preferiti: Podere Cerale in Toscane.

Paul: ‘Ik weet het nog alsof we er gisteren nog waren. Toch is het al weer een tijdje geleden. Het was mei en we waren op weg naar hartje Toscane. Na een vroege landing op Aeroporto Galileo Galilei in Pisa gingen we met onze huurauto op weg naar het dorpje Pomarance, dat ongeveer 30 kilometer onder Volterra ligt. Hier moest zich, althans volgens een van mijn collega’s, de ultieme bed & breakfast van Toscane en misschien wel van geheel Italië bevinden: Podere Cerale. Als je zoiets tegen mij zegt, ben ik verkocht en sta ik al met één been in de laars.

Meteen na het dorpje Pomarance moesten we rechtsaf. De navigatie gaf nog drie kilometer aan en net als mijn vrouw en onze vrienden verheugde ik me al op de aankomst die ongetwijfeld binnen enkele minuten zou volgen. Dat liep echter ietsjes anders…

Al snel reden we op een smalle, lokale weg. So far, so good. Maar na ongeveer een kilometer ging deze weg over in een bosweg die licht daalde. Wat hier volgt is slechts een kleine bloemlezing van de opmerkingen in de auto vanaf dat moment.
‘Soooo, die weg wordt hier wel erg slecht, wat een grote gaten zeg!’
‘Ik kan alleen nog maar in de eerste versnelling rijden.’
‘Oh my God, ik word helemaal misselijk geschud.’
‘Hier kunnen we toch echt niet meer verder.’
‘Paul, kijk uit, kijk uit!’
‘Hier houdt het echt op… Hé, een bordje met Podere Cerale! We zitten nog altijd goed!’

Uiteindelijk brak het bos open en de hemel ook. Wat vóór ons opdook, was een werkelijk subliem gelegen Toscaanse boerenhoeve. Het prachtige heuvellandschap, het aan alle kanten waanzinnige uitzicht, de lichtval, de bomen, de schaapskuddes, alles leek hier op z’n plaats te vallen. Wát een plek! Alles leek even stil te staan, de autorit was vergeten. Hier is de natuur de baas en dus konden we even alleen maar stil genieten.

Gastheer Joep heette ons hartelijk welkom met een heerlijke cappuccino. Dé gelegenheid voor het doornemen van de huisregels, maar… die zijn er niet! Alles mag en niks moet. Als je wil, mag je vijf keer per week aanschuiven bij het diner dat door de andere gastheer, Jan-Pieter, wordt bereid. Ook hier hebben we al fantastische verhalen over gehoord.

Joep nam ons bij de koffie even mee terug in de tijd. Het schijnt dat Podere Cerale al in 1200 bestond. Er werden kaarsen gemaakt voor de twee kloosters die hier ooit in de buurt stonden. Vandaar de naam, Podere Cerale, dat letterlijk ‘Hoeve van de waskaars’ betekent. Op de fundamenten van de oorspronkelijke hoeve is de huidige podere verrezen. Hierin bevinden zich een stal, een woonkeuken, een loggia en op de eerste verdieping zes ruime en prettig ingerichte gastenverblijven. Naast de hoeve ligt een ruïne die het geheel een pittoreske sfeer geeft.

De hoeve is geheel eigenhandig door Joep en Jan-Pieter gerenoveerd. Dat proces nam ruim een jaar in beslag. Gedurende dat jaar (nu tien jaar geleden) werkten ze erg hard (tot wel twaalf uur per dag) om de hoeve helemaal naar hun zin te maken – en dat zonder enige bouwervaring! Dat doen we hen niet na… Maar ze konden niet meer terug en de hoeve werd beetje bij beetje voorzien van stroom, water, riolering en een nieuw dak.

Er werd – met de wetenschap dat het helemaal in orde is gekomen – vrolijk teruggeblikt op hun zoektocht. Tijdens hun maandenlange queeste op de brommer door Toscane en Umbrië zagen ze het maar niet, dé plek waar ze zich konden vestigen. Per toeval kwamen ze in contact met een lokale makelaar in Pomarance en toen hij ze de hoeve liet zien, vielen ze beiden als een blok voor het pand. ‘Hier gaan we een heerlijke plek van maken waar de gasten zich thuis voelen, waar gastvrijheid zeer hoog in het vaandel staat, waar absolute rust heerst en waar niks moet en alles mag,’ zo zeiden tegen elkaar. En zo geschiedde…

Dat mochten we aan den lijve ondervinden, in deze hoeve met dikke muren, gewelfde plafonds en oude, rode plavuizen vloeren. Een lange statige trap leidt naar de ruime en sfeervolle kamers.

Ik heb het al eerder aangehaald maar het hoogtepunt van de dag was het avondeten. De kookkunsten van Jan-Pieter zijn werkelijk van buitenaardse kwaliteit. Zo rond een uur of zes zette hij klassieke muziek op, die dan in en rondom de hoeve galmde. Terwijl de gasten uitrustten van een lange wandeling of gewoon met een lekker wijntje – al dan niet in een hangmat – van de fantastische zonsondergang zaten te genieten, bereidde Jan-Pieter, al aria’s zingend, de meest fantastische gerechten die zo ongeveer tegen acht uur opgediend werden. Dat kan overigens zowel buiten als binnen, in beide gevallen aan een lange tafel waaraan alle gasten en de gastheren plaats nemen.

Wat Jan-Pieter elke avond op tafel toverde, tart alle beschrijvingen en gezien de altijd volle tafel dachten de andere gasten daar precies zo over. De complimenten vlogen door de lucht en gezien de reactie van Jan-Pieter was hij dat méér dan gewend.

In feite leven Joep en Jan-Pieter midden tussen de gasten en hebben ze dus amper privacy maar dat vinden ze niet erg. Het seizoen duurt ‘maar’ zes maanden en in die andere zes maanden hebben ze privacy in overvloed. Dan zijn er geen gasten en wonen ze op de begane grond, in de grote woonkeuken, vanwege het gebrek aan een verwarming op de eerste verdieping. In de woonkeuken bevindt zich een gigantische open haard waar vroeger het hele gezin kon gaan zitten om zich te warmen en, als het echt te koud werd, te slapen. Nu worden er nog steeds heerlijke vleesgerechten op bereid.

Laat ik overigens ook Joep niet vergeten, die zowel de toetjes als het ontbijt bereidt. Allemaal om je vingers bij af te likken, maar de aardbeien met balsamico was meteen mijn persoonlijke favoriet . Godallemachtig, wat was het lekker allemaal!

Jan-Pieter bereidt de tagliata in de grote open haard

De avond werd steevast afgesloten met een espresso en een huisgemaakte likeur (limoncello, walnoot- of olijvenlikeur, you name it) of een proeverij van vijf soorten grappa. Ik zei het al, de hemel op aarde!

De volgende ochtend wachtte het ontbijt. ‘Waar willen jullie eten?’ vroeg Joep, ‘Je mag overal rondom de hoeve gaan zitten.’ Je sleept gewoon een tafel en een paar stoelen naar een zonnig plekje en Joep komt vervolgens alles brengen. En dat alles varieert van heerlijk zelf gebakken brood, zelfgemaakte jam, pecorino, romige cappuccino of een moka (zo’n echt Italiaans koffiepotje), fruit en vers sinaasappelsap.

Zo konden we langzaam wakker worden, met uitzicht op de verderop gelegen dorpjes, de toppen van de Apennijnen en een kudde schapen grazend in de door de ochtendzon beschenen weilanden. Geen auto te horen, alleen de rust van het platteland.

Na het ontbijt wachtte elke dag een andere verrassing: een prachtige wandeling in het omliggende heuvellandschap (inclusief lunchpakket van de heren dat écht onovertroffen was, met vers brood, water, frisdrank, een flinke bol mozzarella, basilicum, tomaten, olijfolie, een potje zout, pruimen en chocola), pootje baden in een nabijgelegen riviertje en een bezoek aan de prachtige historische steden, zoals Volterra, Siena, Pisa, San Gimignano en Massa Marittima.

In de keuken vonden we allerlei routebeschrijvingen van wandeltochten en informatie over de streek die je gratis mag lenen. Mocht je daar niet genoeg aan hebben dan kun je altijd nog bij Joep en Jan-Pieter terecht die je met alle plezier het nodige willen vertellen. Natuurlijk is het ook niet verboden om de hele dag lekker te luieren en een boek te lezen.

De hele hoeve hangt trouwens vol met kleurrijke schilderijen van Jan-Pieter die ook te koop zijn en die hij na het seizoen persoonlijk in Nederland bij je komt afleveren. Regelmatig zie je hem even naar het atelier gaan om een paar penseelstreken te zetten, zelfs tijdens het koken!

Zijn atelier bevindt zich (gedeeltelijk) in de oude stal. Hier staan honderden potjes jam en liggen flessen olijfolie en heerlijke wijn te wachten totdat ze genuttigd worden. Op de koelkast hing een simpel briefje: ‘ Neem mee waar je zin in hebt, als je maar even een streepje zet zodat je straks, als je naar huis gaat, kunt afrekenen.’ Wat een vertrouwd gevoel!

Het is geweldig hoe beide heren zich nergens opdringen, ieder in zijn of haar waarde laten maar je meteen een waar thuisgevoel weten te geven. Dit is de ultieme plek voor een short-break – al had ik best wat langer willen blijven!’