Verdwalen in Venetië

De komende dagen dwalen we door de straatjes en steegjes van Venetië. De bekende hoogtepunten zoals het Piazza San Marco en de Rialtobrug laten we zoveel mogelijk links liggen. We keren ons af van de toeristische trekpleisters en dwalen in plaats daarvan door de stille straatjes van de wijken Cannaregio, Castello en Dorsoduro. We eten niet in de restaurants met een toeristenmenu, maar doen ons tegoed aan de hapjes van de bacarì, de kleine wijnbarretjes.

Onvermijdelijk verdwalen we een keer, tijdens onze zoektocht naar de mooiste, stilste, schilderachtigste straatjes, de bijzonderste bruggetjes en de prachtigste uitzichten op het water. Want Venetië is één groot doolhof, zeker buiten de gebaande paden. Zelfs met een goede stadsplattegrond is het een hele uitdaging om toch niet ergens verkeerd af te slaan. Maar dat is ook wel de charme van de stad. Zo ontdek je la vera Venezia, waar het leven van alledag de boventoon voert. Je kunt even bij mensen binnengluren, ruiken wat er voor de lunch op het vuur staat, kinderen horen lachen en roepen in het (bijna onverstaanbare) Venetiaanse dialect.

De weg vragen heeft op zo’n moment overigens niet veel nut. Als je aan een Venetiaan vraagt hoe je moet lopen, antwoordt hij negen van de tien keer: ‘Sempre diritto, cinque minuti.’ Maar vijf minuten rechtdoor lopen is in Venetië op zijn zachtst gezegd een uitdaging, met al die bruggetjes, vertakkingen en haaks op elkaar staande straatjes. Krijg je een uitgebreid antwoord, ga er dan maar van uit dat het helemaal niet klopt. Zoals de auteur J.G. Links al zei: ‘Als je geen sempre diritto als antwoord krijgt, dan komt degene aan wie je de weg vraagt niet uit Venetië, en dus moet je zijn aanwijzingen sowieso wantrouwen.’

Weet je het echt niet meer, vraag een Venetiaan dan naar de kerk die het dichtst bij je plaats van bestemming ligt. Hier heb je meer aan dan aan de onoverzichtelijke adressen die de inwoners erop na houden. Vaak is de straataanduiding niet meer dan de naam van de wijk en een nummer. Probeer dan maar eens uit te vinden waar je precies bent en waar je eigenlijk heen moet…

Wie in het doolhof dat Venetië heet zo goed mogelijk zijn weg wilt vinden, doet er goed aan zich voor vertrek te verdiepen in de Venetiaanse manier van straataanduidingen. Anders dan in andere Italiaanse steden vind je hier namelijk nauwelijks piazza’s en via’s. Zo is het San Marcoplein het enige piazza in de hele stad. Alle andere pleinen worden campo genoemd, of campiello als het om kleine pleintjes gaat. Zo heb je een Campo Santa Margherita, een Campo Manin, een Campo San Lorenzo…

Maar er zijn meer anders-dan-anders woorden wat het ronddwalen betreft. Leer onderstaand lijstje alvast uit je hoofd voordat je naar Venetië gaat of print het uit en stop het in je binnenzak, zodat je in elk geval weet waar een behulpzame Venetiaan die wel de moeite neemt om je de weg te wijzen het over heeft!

ca’	huis / palazzo
calle	steeg
corte	tuin
fondaco	oud pakhuis
fondamenta	boulevard, straat langs een kanaal
punta	uitkijkpunt
ramo	zijstraatje, doodlopende straat
rio	slingerend kanaal met huizen langszij
rio terra	drooggelegd kanaal
riva	promenade
ruga	brede straat, vaak met winkeltjes en barretjes
rughetta	smalle straat, met veel winkeltjes en barretjes
sacca	inham
salizzada	hoofdstraat
sestiero	wijk
sot(t)oportico	smal steegje dat onder een gebouw doorloopt
sot(t)oportego	verbastering van sottoportico
squero	aanlegplaats voor boten
stazio	opstapplaats voor gondels

Met dit lijstje in het hoofd of op zak zijn we klaar voor een paar dagen dwalen door Venetië. Andiamo!