Steek het Canal Grande over in een gondel (voor slechts een paar euro)!

Venetië en gondels, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar je ook over het water uitkijkt, vaak zie je zo’n zwarte, ranke boot opduiken – met naast een gondelier in gestreept shirt een groep toeristen en nu en dan zelfs een accordeonist die zijn repertoire beperkt tot O sole mio.

Zie je ze in een rustig wijkje even niet op het water balanceren, dan weet je dat je echt de toeristische stukjes stad achter je hebt gelaten. De plek van de gondels wordt ingenomen door kleine bootjes van bewoners die een dagje naar het strand trekken, de vuilnisboot of gewoon een glad spiegelend wateroppervlak.

De gondels hebben een enorme aantrekkingskracht op wie met een camera in de hand door Venetië slentert. Ook wij kunnen het niet laten om af en toe een mooi rijtje gondels vast te leggen:

Maar in een gondel stappen om voor ruim tachtig euro nog geen uurtje over het water te glijden, nee, dat hadden we er niet voor over. In rap Italiaans wimpelden we de gondeliers die op de verschillende bruggetjes staan in de hoop passagiers te vinden af – ook als het het driehonderdste bruggetje was waar we die dag overheen wandelden.

Toch hebben we één keer in een gondel gezeten, omdat we van de ene kant van het Canal Grande naar de andere wilden zonder een duur kaartje voor de vaporetto te kopen – en zonder een nat pak te halen natuurlijk. We keken de kunst af van een paar Venetiaanse oude vrouwtjes, die al keuvelend op een soort gondelpont stapten, traghetto genaamd.

Deze traghetti vind je op verschillende plekken aan beide zijden van het Canal Grande. Aangezien er maar drie bruggen over het Canal Grande lopen, scheelt deze service je vaak een behoorlijk eind omwandelen. Om van het geld en de tijd die je aan de vaporetto kwijt bent nog maar niet te spreken. En zeg nou zelf: niets beter dan een overtocht in een gondel, al duurt die nauwelijks vijf minuten.

Tijdens deze overtocht blijven de Venetianen overigens meestal staan, maar wij konden – als enige passagiers – beiden een bankje aan de uiteinden bezetten, zodat we ook nog mooie foto’s konden maken van deze ervaring en de palazzi aan het Canal Grande:

Aan het eind van de oversteek overhandig je een van de gondeliers (op deze traghetti zijn er twee gondeliers per gondel) twee euro en een brede glimlach. Na een paar woorden in Venetiaans dialect te hebben aangehoord, sta je aan de overkant van het water – een ervaring rijker en zonder een enorme omweg.

Voor wie dit ook wel eens wil proberen, tegenwoordig telt de stad zeven traghetti over het Canal Grande:

*van de Fondamenta S. Lucia (het station) naar de Fondamenta San Simeón Piccolo en viceversa
*van San Marcuola naar de Fóndaco dei Turchi (bij het natuurhistorisch museum) en viceversa
*van Santa Sofia (vlak bij Ca’ D’Oro) naar de Pescaria (de vismarkt bij de Rialtobrug) en viceversa
*van de Riva del Carbòn naar de Fondamente del Vin en viceversa
*van Sant’ Angelo naar San Tomà en viceversa
*van San Samuele naar Ca’ Rezzonico en viceversa
*van het Campo del Traghetto naar de Calle Lanza (bij de Santa Maria della Salute) en viceversa

Een van de gondeliers die ons overzette, wist ons nog te vertellen dat het systeem van de traghetti al eeuwenlang bestaat. Volgens hem waren er in 1697 nog 42 traghetti, waarvan er 23 een vaste route hadden. De andere werden meer gebruikt als een soort watertaxi’s en brachten mensen naar waar ze maar heen wilden – zelfs naar Burano, Murano of een van de kleinere eilanden.

Een kaart van Venetië uit 1677, de Disegno della Pianta di Venezia, laat inderdaad zien dat er toentertijd 23 vaste traghetti-routes waren, waarvan er 19 het Canal Grande oversteken en 4 het Canal della Giudecca. Deze traghetti zijn lang niet meer allemaal in gebruik, maar sommige straatnamen herinneren nog aan het feit dat er daar ooit een oversteekplaats was. De Calle de Traghetto San Giorgio (in Dorsoduro) bijvoorbeeld, die volgens de kaart was verbonden met de Campiello Traghetto (bij de S. M. Zobenigo).

Niet alleen een fascinerende ervaring, zo’n traghetto-ritje, maar ook een bijzondere kijk op de geschiedenis van de stad. Wij maken er straks in elk geval nog even gebruik van, mooi als laatste blik op de stad!