Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Met haar romans over commissario Brunetti heeft Donna Leon miljoenen lezers mee naar Venetië genomen. Recent verscheen haar dertigste boek over deze sympathieke Venetiaanse politiecommissaris: Vluchtig verlangen.
Ongeval in de Venetiaanse lagune
Een bootongeval in de Venetiaanse lagune, waarbij twee Amerikaanse toeristen gewond raken, trekt commissario Brunetti’s aandacht als blijkt dat de twee mede-opvarenden de slachtoffers in het ziekenhuis achterlieten en ervandoor gingen.
Was er meer aan de hand dan onschuldig joyriding en is dat de reden waarom de twee Italiaanse mannen niets met het ongeval te maken wilden hebben?
Brunetti moet samenwerken met zowel de carabinieri als de kustwacht, maar weet niet wie hij daar werkelijk kan vertrouwen. De zaak lijkt te leiden naar een man die betrokken is bij illegale nachtelijke activiteiten in de lagune, waarbij veel technologisch vernuft en een meedogenloos georganiseerd netwerk worden ingezet.
Brunetti moet tot het uiterste gaan om de zaak op te lossen en zal heel voorzichtig moeten handelen in zijn zoektocht naar de waarheid.
Een fragment uit Vluchtig verlangen
‘Brunetti sliep uit. Rond negen uur draaide hij zijn hoofd naar rechts en opende één oog, zag hoe laat het was en sloot zijn oog weer. Een tijdlang bewoog hij niet, en toen hij zijn oog weer opendeed, zag hij dat het al halftien was geweest.
Hij stak zijn linkerarm uit in de hoop dat hij Paola nog naast zich zou vinden, maar hij voelde alleen nog de plek waar ze had gelegen, inmiddels helemaal koud geworden. Hij rolde op zijn zij, duwde zich toen overeind en nadat hij dit voor elkaar had, bleef hij zo nog even zitten om pas daarna zijn ogen te openen.
Hij bestudeerde het plafond, keek naar de verste hoek aan de rechterkant en zag de plek boven het raam waar een paar maanden geleden lekkage was geweest. Daardoor was er een bruine vlek ontstaan die eruitzag als een octopus; een tamelijk kleine. Net als bij een octopus kon de kleur afhankelijk van de lichtinval veranderen. Soms veranderde ook de vorm, hoewel er nooit meer dan zeven poten waren.
Hij had Paola beloofd dat hij de ladder op zou gaan om de vlek over te schilderen, maar hij had altijd haast, of het was donker en dan wilde hij de ladder niet op, of hij had zijn schoenen niet aan en wilde dan niet het risico nemen op zijn sokken de ladder op te klimmen. Maar deze ochtend ergerde de vlek hem, en hij besloot dat hij de man die af en toe klusjes voor hen deed, te vragen de vlek te komen wegwerken. Dan was het maar gedaan.
Of misschien kon zijn zoon zich losmaken van zijn computer of van de eindeloze telefoongesprekken met zijn vriendin, om de ladder te pakken en de vlek over te schilderen, zodat hij zijn ouders voor de verandering eens kon helpen.
Brunetti bespeurde onmiskenbaar iets van ergernis en zelfmedelijden in zijn gedachten. Hij duwde ze daarom opzij en dacht na over de gebeurtenissen tijdens het diner van gisteravond, waaronder de drie glazen grappa die hoogstwaarschijnlijk de oorzaak waren van zijn huidige toestand.
Hij had met een paar klasgenoten van het liceo de gewoonte om eens per jaar met elkaar te gaan eten in een restaurant aan het begin van de Riva del Vin, waar de attente eigenaar hun altijd een tafel gaf in dezelfde hoek bij het raam aan het Canal Grande.
Met het verstrijken der jaren was hun aantal gekrompen van meer dan dertig naar slechts tien, veroorzaakt door de gebruikelijke redenen: verhuizing, werk en ziekte. Sommigen hadden genoeg van de ongemakken van de stad en waren weggetrokken; anderen hadden een betere baan gekregen in een ander deel van Italië of in Europa, en twee waren er overleden.
Dit jaar waren, behalve Brunetti, ook de overige drie initiators van het diner aanwezig geweest. De eerste was Luca Ippodrino, die van zijn vaders trattoria een wereldberoemd restaurant had gemaakt door drie betrekkelijk simpele regels te volgen: hij serveerde dezelfde gerechten die zijn moeder dertig jaar lang had geserveerd aan de mannen die de boten bij Rialto losten; ze werden nu alleen opgediend op porseleinen borden en in veel kleinere en fraai gedecoreerde porties. En ten slotte had hij de prijzen waanzinnig opgedreven. Toch begon de wachtlijst vaak al maanden van tevoren vol te lopen, vooral tijdens de Biënnale en het Filmfestival.
De tweede, Franca Righi, Brunetti’s eerste vriendin, was natuurkunde gaan studeren in Rome en doceerde nu aan dezelfde universiteit waar zijzelf had gestudeerd. Zij was degene geweest die Brunetti door de colleges biologie en natuurkunde had gesleept. Tegenwoordig had ze er plezier in om hem ervan op de hoogte te stellen als een van de wetten die zij hadden geleerd, weer eens niet bleek te kloppen en moest worden vervangen.
De laatste was de recent gescheiden Matteo Lunghi, een gynaecoloog, wiens vrouw hem had verlaten voor een veel jongere man, en die tijdens het diner moest worden opgebeurd door zijn vrienden.
De overige zes waren in uiteenlopende mate succesvol – of tevreden – of gedroegen zich zo in het gezelschap van de mensen die hen het grootste deel van hun leven al kenden. Veel van hun gemakkelijke communicatie, dacht Brunetti, was te danken aan een gemeenschappelijk geheugen van culturele en historische referenties, evenals de onuitgesproken en vaststaande ethische normen van hun generatie.
Voordat hij zichzelf toestond om na te denken over wat die zouden kunnen zijn, duwde Brunetti het dekbed van zich af en liep naar de badkamer beneden om te gaan douchen. Het warme water herstelde zijn humeur, net als de tijd die hij eronder stond; zijn kinderen waren er nu niet om te protesteren tegen de waterverspilling.
Hij ging terug naar de slaapkamer, hing de handdoek over de rug van een stoel en begon zich aan te kleden. Hij haalde de broek van een pak tevoorschijn die hij sinds de winter niet meer had gedragen; donkergrijs kasjmier met wol, voor een koopje aangeschaft toen de herenkledingzaak op de Campo San Luca twee jaar daarvoor ermee stopte.
Vreemd, dacht hij, terwijl hij de knoop door het knoopsgat duwde: de broek leek hem beter te hebben gepast toen hij het pak had gekocht. Misschien was die wat gekrompen door de stomerij; hij zou in de loop van de dag vast wat losser gaan zitten als hij er een tijdje in rondliep.
Hij ging op de stoel zitten, trok donkere sokken aan en de zwarte schoenen die hij jaren geleden in Milaan had gekocht en die zich na verloop van tijd naar zijn voeten hadden gevormd. Ze slaagden er altijd weer in om een gevoel van sensuele verrukking over te brengen als hij ze aandeed.
Voordat hij zijn jasje aantrok, overwoog hij nog om er een gilet onder te dragen, maar toen dacht hij eraan hoe warm het de dag ervoor was geweest. Daarom besloot hij dat dit niet nodig was: het goede weer van de late herfst zou zeker nog een dag aanhouden.
In de keuken keek hij of hij een briefje van Paola op de tafel zag, maar hij vond niets. Het was maandag, dus ze zou pas laat in de middag weer thuis zijn. Ze bracht de tijd door op haar werkkamer op de universiteit, waar ze geacht werd te praten met de doctorale kandidaten van wie ze het proefschrift begeleidde.
Ze vond het prima dat ze maar zelden met haar kwamen praten, zodat ze heerlijk ongestoord op haar kantoor kon zitten, waar ze colleges voorbereidde of zat te lezen. Dat was dus het leven van een hoogleraar, overpeinsde Brunetti.
Hij verliet het huis en ging op weg naar de questura, maar ging eerst nog even langs bij Rizzardini voor een kop koffie met een brioche, en vervolgens nog een koffie en een glas mineraalwater.
Versterkt door cafeïne en suiker liep Brunetti in de richting van Rialto om zich in de drukte van het centrum van de stad om halfelf in de ochtend te begeven. Dat was net rond de tijd dat de mensen die hun levensmiddelen op de markt hadden gehaald, langzaamaan plaatsmaakten voor de toeristen, op zoek naar hun eerste ombra of prosecco, allemaal erop gebrand om die typisch Venetiaanse ervaring op te doen, zoals hun was verteld.’
Lees verder in
Vluchtig verlangen | Donna Leon | vertaald door Lilian Schreuder | ISBN 9789403136912 | € 21,99 | uitgeverij Cargo | bestel Vluchtig verlangen bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)
Ontdek het Venetië van Donna Leon!
Donna Leons leven is zo verweven met Venetië, waar elk boek uit haar beroemde reeks met in de hoofdrol commissario Guido Brunetti zich afspeelt, dat je als lezer niet door de stad kunt wandelen zonder aan haar boeken te denken.
foto: Gaby Gerster | © Diogenes Verlag
Aan de hand van de duidelijke omschrijvingen in haar boeken konden we Brunetti’s favoriete plekken makkelijk traceren om ze met jullie te delen en zo een bijzonder stukje Venetië te ontsluiten.
In onze stadswandeling (die je voor € 4,99 kunt downloaden via onderstaande button) dwaal je in de voetsporen van Brunetti door smalle steegjes en schuif je aan voor lunch en diner; belangrijke onderdelen in Brunetti’s leven. Geniet van Brunetti’s bella Venezia!
Deze Ciao tutti City Walk is een digitale uitgave. Na aankoop ontvang je zowel op de website als in je e-mail een link om de Ciao tutti Special te downloaden in pdf-formaat. Je kunt ‘m vervolgens opslaan en op meerdere apparaten (pc, laptop, tablet en smartphone) raadplegen.
