Bitter – de nieuwe roman van Ann Galland die je meeneemt naar Rome

Na het grote succes van Aroma, waarin Ann Galland je meevoert naar Venetië, reis je in Bitter, haar tweede roman, naar Rome. Namens uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts mogen we een fragment uit Bitter delen.

Wanneer Giuseppe Russo, een rijke antiquair, door een zware financiële tegenslag plotseling alles verliest, sleurt hij zijn gezin mee de afgrond in. Moeder Ginevra gooit na een tijdje de handdoek in de ring.

Dochter Elena probeert het gezin overeind te houden in een afgedankte caravan aan de oever van de Tiber. Kort nadat ze op stelen wordt betrapt door sterrenchef Matteo Amato neemt haar leven een onverwachte wending en is niets nog wat het lijkt in de Eeuwige Stad…

Lees alvast een fragment uit Bitter

‘Ze werd regelmatig opgemerkt in de buurt van Campo de’ Fiori en de Via del Pellegrino. Een jonge vrouw met een tengere gestalte en een felle, donkere blik. Nog voor je haar kon aanspreken, verdween ze. Het leek alsof ze zich geruisloos kon oplossen in het grote niets. Ze heette Elena.

Iedere avond liep Elena op te krap geworden schoenen en in een tot op de draad versleten jurk die haar wespentaille ongewild accentueerde langs restaurants en bars in het centro storico, het oude centrum van Rome. Haar schoenen knelden, maar centen voor een paar nieuwe waren er absoluut niet.

Ze concentreerde zich op iets eetbaars vinden voor zichzelf en haar familie. Iedere avond opnieuw stond ze versteld van wat er in de hoofdstad werd weggegooid. Onaangeroerde verpakkingen die net waren vervallen, genoten haar voorkeur.

Dat er niets mis was met iets wat nét vervallen was, had ze al doende geleerd. Elena wist waar je op moest letten. Het was een dagelijkse routine geworden. Ze keek, keurde en nam, behendig en kalm, zonder haar stap ook maar een beetje te versnellen na een interessante vondst. Dat had ze in het begin helemaal fout gedaan. Toen holde ze alsof haar leven ervan afhing, en zo viel ze op. Een typische beginnersfout.

Ondertussen deed ze het karwei al meer dan twee jaar en had ze de nodige ervaring opgedaan om quasi onzichtbaar door het leven te kunnen gaan. Wanneer er onverhoopt toch iemand te dicht in de buurt kwam, dan kreeg die haar brutaalste blik cadeau. Donker en hard. Kort en efficiënt.

Het gebeurde gelukkig niet vaak. Niemand lette op haar, of toch niet bewust. Mensen waren vooral met zichzelf bezig, wist ze, en werden enkel gevaarlijk als je hen iets in de weg legde. Dat dat niet erg veel hoefde te zijn, had ze ooit aan den lijve ondervonden met een oorveeg van jewelste. Eén keer maar.

Dagen had ze gevreesd doof te blijven aan het rechteroor. Zo was l’arte di svanire, zoals haar moeder het in het niets opgaan noemde, een beproefde overlevingsstrategie geworden. Ze liet zich nooit verleiden om ergens een paar seconden te lang rond te hangen of om stiekem een lekkernij in haar mond te stoppen, ook al verging ze soms van de honger.

De beste dingen waren te vinden ter hoogte van restaurant La Scala, een gerenommeerde sterrenzaak. Maar op die plek moest ze op haar tellen beginnen te passen, want een man met een wit keukenschort had haar al een paar keer opgemerkt bij de achterdeur.

Hij was iedere keer een paar seconden te laat geweest om haar aan te spreken. Tegen de tijd dat hij vanachter het aanrecht vandaan kon komen, kon hij haar enkel nog zien verdwijnen in de richting van de Via dei Banchi Vecchi.

Iedere keer opnieuw. Mysterieus meisje, dacht hij. Als ik haar ooit bij de lurven kan pakken, ga ik een hartig woordje met haar wisselen. Maar dat gebeurde voorlopig niet. Elena was hem telkens te snel af en verzamelde haar vondsten in een juten draagtas alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Als de tas vol was, keerde ze terug naar huis.

Thuis was een in het groen verscholen caravan. Een Chateau Cantara met grijze strepen die zijn beste tijd ettelijke jaren achter zich had liggen. Hij stond verscholen op een minder goed onderhouden gedeelte van de oever van de Tiber, niet ver van de Ponte Giuseppe Mazzini, een verwaarloosde inham waar verder nooit iemand kwam.

Daar woonde ze met haar vader en haar twee broertjes. De tent die bij de caravan hoorde, moest ooit flesgroen zijn geweest. Elena noemde de tent ‘de veranda’. De opvallendste groene details die nog te bespeuren vielen in de ondertussen sterk van kleur verschoten tent, waren de talrijke lege wijnflessen van vader Giuseppe.

Het ontbrak Giuseppe Russo aan energie om de retourtjes glascontainer voor zijn rekening te nemen. Hij deed al lang geen moeite meer om zijn steeds groter wordende drankprobleem voor de kinderen te verbergen. Dat soort verstoppertje spelen had hij gestaakt toen zijn vrouw hun Chateau had verlaten. Dat was ondertussen meer dan twee jaar geleden.

Het enige werk waar de afgeleefde veertiger zich nog toe in staat voelde, was de ingang van een reeks kerken opluisteren met zijn stille aanwezigheid. Bedelen, met de klemtoon op de eerste e. De uurroosters van alle kerken in de wijde omgeving behoorden tot zijn parate kennis. Giuseppes werkweek liep van woensdag tot zondag.

Het hoogtepunt van de week was zondag, want dan viel er het meest te verdienen. Maandag en dinsdag loonden de moeite niet. Dan kwam hij de caravan enkel uit om in de dichtstbijzijnde drankenhandel flessen wijn te kopen.

Van woensdag tot zaterdag wisselde hij een aantal kleinere maar niettemin interessante kerken af, waarbij zijn voorkeur vooral ging naar Santa Maria in Trastevere, Santa Maria in Aracoeli, Santa Maria in Cosmedin en Santa Maria sopra Minerva, allemaal op wandelafstand en toevallig allemaal Santa Maria’s.

Bij uitzondering liep hij tot aan het Vaticaan. De middeleeuwse wijk Borgo Pio, die tussen de Sint-Pietersbasiliek en Castel Sant’Angelo lag, vond hij een aangename buurt om in rond te slenteren. Hij kon urenlang bij de kleine fontein op Piazza del Catalone – het punt waar Borgo Pio verbreedt – blijven zitten om de drukte gade te slaan, onder zijn onverzorgde borstelige wenkbrauwen vandaan.

Hij werd er vaak ongewild in gedachten teruggevoerd naar de vele exotische bestemmingen die hij in het verleden had aangedaan. Wat geld verdienen betrof, was het er minder interessant. Er waren de laatste tijd veel bedelaars bijgekomen die streden om de beste plaats, iets wat Giuseppe Russo niet graag deed.

Hij meed het contact met lotgenoten, maar verliet Borgo Pio nooit zonder een slokje water te drinken aan de fontein, ook al moest hij er soms voor aanschuiven. Het was een van zijn vaste rituelen. Als hij het per toeval vergat, dan keerde hij op zijn stappen terug. Het leek alsof hij op die plek symbolisch veel door te spoelen had.’

Lees verder in

Bitter | Ann Galland | ISBN | € 22,99 | uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts | bestel Bitter bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)