Als ik Venetië een uur aan jou kon geven…

‘Ik word wakker van de geur van koffie en een pas geschoren Venetiaan. Hij staat aan het bed met een blad waarop een klein gehavend mokapotje staat, stomend en wel, kopjes, lepeltjes en suiker in een zak, Ik ben ontzet door hoe het huis er in het ochtendlicht uitziet, maar hij staat te stralen. We besluiten twee uur lang te werken, dat alle orde die we aan de chaos kunnen ontworstelen  genoeg is voor de eerste dag. Om elf uur rennen we de trap af. Hij wil naar Torcello, waar we kunnen uitrusten en praten en alleen kunnen zijn, zegt hij. ‘Waarom Torcello?’ vraag ik.

‘Non lo so esattamente. Dat weet ik niet precies. Misschien omdat dat kruimeltje aarde nog ouder is dan Venetië.’ Hij wil dat we bij het begin beginnen. ‘Vandaag is mijn verjaardag, onze verjaardag, hè?’ wil hij weten.

We installeren ons op de voorsteven van de vaporetto, met ons gezicht in de wind. Het is onmogelijk en onnodig om daar iets te zeggen; we knijpen elkaar in de hand. Hij kust mijn oogleden, en met fladderende zeemeeuwen als escorte glijden we onder een Tiepolo-lucht door eeuwige lagunes, langs verlaten vingerdopjes zand, eilandjes die ooit markttuinen en schaapskooien waren.

Op het Canale Borgognoni stoten we tegen de wal. Torcello is de oermoeder van Venetië, met haar eenzame gele bladvorm. Er weerklinken oeroude echo’s. Er worden geheimen gefluisterd: “Neem me bij de hand en word jong met mij; haast je niet, slaap niet; wees een beginneling, steek de kaarsen aan, houd het vuur brandende, durf iemand lief te hebben, vertel jezelf de waarheid, verbreek de betovering niet.”

Het is na tweeën en rammelend van de honger nemen we een tafeltje onder de bomen bij de Ponte del Diavolo, de Duivelsbrug, waar we lamsvlees van het houtvuur eten, rucola met een dressing van de licht aangebrande sappen van het lam, en het ene zware, zalige broodje na het andere. We eten zachte bergkaasjes, besprenkeld met kastanjehoning.

We blijven lange tijd zitten, totdat wij de enigen zijn die de oude kelner gezelschap houden, dezelfde die mij risotto coi bruscandoli had geserveerd toen ik jaren geleden voor het eerst naar Torcello kwam. Hij heeft nog steeds een zalmkleurige zijden cravate om en een middenscheiding in zijn gepommadeerde haar. Heerlijk. Te midden van zoveel veranderingen kan ik die onaangeroerde dingen wel waarderen.

Gelukzalig vouwt de kelner servetten terwijl wij, eveneens gelukzalig, treuzelen met zwarte kersen, die we een voor een uit een kom ijskoud water plukken.’

‘Als ik Venetië een uur aan jou kon geven, dan zou het dit uur zijn,’ aldus Marlena de Blasi. Toen deze Amerikaanse op reis ging naar Italië, verwachtte ze dat ze verliefd zou worden op het land, niet dat ze ondersteboven zou raken van een Venetiaan. Maar dat is precies wat er gebeurde. En tot ieders verbazing zei ze een paar maanden later haar baan als kok op, verkocht haar huis, nam ze afscheid van haar twee volwassen kinderen en verhuisde ze naar Venetië.

Terwijl deze ontwortelde Amerikaanse aan den lijve ondervindt wat de cultuur van Venetië zo uniek maakt, worden wij onthaald op het openhartige, vaak geestige verhaal van twee mensen die vastbesloten zijn om samen een leven op te bouwen, ondanks alle verschillen. Ze kan uren vertellen over de stad, de Italiaanse manier van leven, de Italiaanse keuken; alle dingen die haar duizend dagen in Venetië zo bijzonder maken.

In plaats van een uur geeft ze haar lezers dan ook ruim tweehonderd pagina’s Venetië, met als extraatje een aantal heerlijke recepten die je doen watertanden. Duizend dagen in Venetië is doortrokken van de geuren en kleuren van Italië. Het hoofdingrediënt echter, is een vrouw die verliefd wordt op een man én een stad, en uiteindelijk de thuisbasis vindt waarvan ze niet wist dat ze die miste.

Print dit artikel of sla het op als pdf