Eeuwige sneeuw en een sterrenlunch bij Plateau Rosa

Hoog boven het dorpje Breuil-Cervinia steekt een roomwitte vlakte af tegen de helderblauwe lucht. Het is Plateau Rosa, de gletsjer op de grens van Italië en Zwitserland, op een duizelingwekkende hoogte van 3500 meter.

Plateau Rosa maakt deel uit van het grensoverschrijdende skigebied Cervino Ski Paradise, dat de dorpen Zermatt in Zwitserland en Breuil-Cervinia in Italië verbindt. Het is het enige skigebied in Italië waar het geheel jaar grensoverschrijdend geskied kan worden.

Erwin: ‘Het is nog vroeg als ik gids Luca ontmoet bij de skilift in Breuil-Cervinia. Luca staat nog wat te kletsen met Ivan, de gids die mij eerder op de mountainbike de omgeving heeft laten zien (zoals je in deze blog kunt lezen).

Het blijken goede vrienden van elkaar. Luca vertelt dat het een hechte gemeenschap is in Breuil-Cervinia, dat slechts drie- tot vierhonderd vaste inwoners telt. Bijna iedereen kent elkaar in dit dorp.

Samen met Luca ga ik vandaag naar Plateau Rosa om iets unieks te doen: zomerskiën! Eenmaal bij het ticketoffice voor de skilift blijkt dat er technische problemen zijn aan de Zwitserse kant van Plateau Rosa. Gespannen wachten we op meer nieuws, maar helaas, na twee uur wachten geven de Zwitsers aan dat het gebied vandaag gesloten blijft.

Het is een enorme domper, zeker omdat het weer perfect is. Gelukkig gaan de liften vanuit Breuil-Cervinia nog wel naar Plateau Rosa. We besluiten om ons om te kleden in het hotel en dan naar Plateau Rosa te gaan zodat we even kunnen wandelen op de gletsjer en zo toch even kunnen genieten van de sneeuw.

Eenmaal terug bij de skilift gaan we in drie etappes van 2050 naar 3500 meter hoogte, via Plan Maison en Laghi delle Cime Bianche naar Plateau Rosa. De eerste twee liften zijn gondels; de derde lift is een enorme kabelbaan waar tot wel 125 passagiers in meekunnen.

Het uitzicht onderweg is spectaculair, zeker vanuit de tweede skilift die over de bergmeren voert. De meren zijn zo blauw van kleur dat het lijkt of er iemand stiekem een emmer verf in heeft gegooid.

Vanaf Laghi delle Cime Bianche verandert het landschap in een ruige rotsvlakte zonder begroeiing. Het lijkt wel een maanlandschap en ik besef dat we echt op grote hoogte zijn. Als de kabelbaan boven aankomt, word ik getrakteerd op een spectaculair uitzicht.

De lucht om mij heen is helder waardoor ik onder meer de reusachtige Gran Paradiso en de Monte Bianco duidelijk kan zien. Ook de blauwe meertjes en de Monte Cervino zijn vanaf het uitkijkpunt prachtig te zien. Leunend op de balustrade laat ik het uitzicht langzaam op mij inwerken. Spettacolare!

Aan de andere kant van de kabelbaan wacht opnieuw een prachtig panorama, ditmaal deels over Zwitserland. Ik kijk uit over Plateau Rosa, Testa Grigia, Gobba di Rollin, Klein Matterhorn en de Theodulgletscher, allemaal bedekt onder een dikke laag sneeuw.

Voorzichtig zet ik de eerste stappen in de sneeuw, een bizarre ervaring zo midden in de zomer. Ik loop richting de geprepareerde skipistes die helaas ongebruikt zullen blijven vandaag. Wat had ik hier graag even op de lange latten gestaan… Een mooie reden om nog een keer terug te komen voor een nieuwe poging!

Voordat ik weer met de kabelbaan naar beneden ga, naar Plan Maison op 2550 meter hoogte, neem ik nog een paar foto’s vanaf Testa Grigia, met het dorpje Breuil-Cervinia diep in het dal verscholen.

Boven op de steile rotswand staat een aantal gedenktekens van mensen die hier boven op de berg zijn omgekomen. Een stille reminder dat er in de bergen altijd gevaar op de loer ligt.

Eenmaal terug bij Plan Maison wacht er een lunch bij Chalet Etoile. Gids Luca heeft me onderweg al verklapt dat dit een van de fijnste adresjes is in Breuil-Cervinia. In de winter is het zo populair dat je zonder reservering geen vrij tafeltje kunt vinden.

Chalet Etoile ligt op een half uur lopen van de skilift, midden op een groene alpenweide op 2750 meter hoogte. Luca heeft speciaal vervoer geregeld: eigenaar Cesare Frassy pikt ons op met zijn zwarte Jeep Wrangler en brengt ons naar zijn restaurant.

Tijdens de korte autorit vertelt Cesare dat hij het restaurant is gestart in 1974 en dat hij het nu runt samen met zijn Zweedse vrouw Ulla en hun dochter en zoon, Caroline en Kalle. Als Cesare de auto voor het restaurant parkeert en ik de omgeving in mij opneem, besef ik maar al te goed dat ik op een schitterende plek ben, aan de voet van de Monte Cervino.

Het weer is fantastisch en we lunchen dan ook op het terras, maar Luca neemt me ook even mee naar binnen. Het restaurant ziet er prachtig uit en is tot in de kleinste details afgewerkt. Het zal hier supergezellig zijn in de winter, als er buiten een pak sneeuw ligt en je hier lekker kunt opwarmen.

Na de korte rondleiding neem ik plaats op het terras waar de familie Frassy het ene na het andere fantastische gerecht op tafel tovert. Luca heeft duidelijk niets te veel gezegd over dit fijne restaurant.

De lunch start zoals gebruikelijk met antipasti: een heerlijk stukje Pata Negra vergezeld van een lokale rode wijn, de Gamay van het kleinschalige wijnhuis Diego Curtaz. De primo piatto is een echte klassieker voor de Italiaanse bergen, polenta in combinatie met truffel en een beetje burrata die het gerecht heerlijk fris maakt.

De tweede primo is een ware lust voor het oog: ravioli met hert en zomervruchten. Het blijkt een verrassend goede combinatie die ik nog niet eerder proefde. Natuurlijk sluiten we af met een heerlijke dolce en aansluitend een caffè.

Na de lunch is het de hoogste tijd om weer in beweging te komen. We besluiten niet met de skilift terug te gaan naar het dorp, maar een wandeling te maken. We volgen het pad door de groene alpenweides waar we her en der worden begroet door marmotten.

Het is hoogzomer, maar er staan nog zoveel bloemen in de weide dat het wel voorjaar lijkt. Op de achtergrond is er constant het geluid van kabbelend water. We passeren dan ook regelmatig kleine stroompjes met kristalhelder water afkomstig van de gletsjers boven ons.

Na een klein half uur hoor ik in de verte koeienbellen rinkelen. De koeien staan iets verderop heerlijk te grazen onder het toeziend oog van de herder met zijn honden. De honden zijn niet alleen nodig om de kudde bij elkaar te houden, maar bieden ook bescherming tegen de wolven die hier in de bergen voorkomen en het met regelmaat hebben gemunt op de koeien.

Tijdens het laatste stuk van de wandeling naar Breuil-Cervinia komen we een aantal watervallen tegen, waarvan de Cascate del Cervino de meest indrukwekkende is. Hier stort het heldere koude water afkomstig van de Monte Cervino de berg af, om vervolgens via de Torrente Marmore in de Fiume Dora Bàltea te stromen.

Vanaf de waterval is het nog een klein stukje lopen naar het dorp. We houden de pas erin zodat we nog even kunnen nagenieten van deze heerlijke dag in de bergen op het terras bij Baita Cretaz, waar ik de laatste zonnestralen kan vangen in mijn Aperol Spritz.’