Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Wanneer je een huttentocht maakt en op de prachtigste plekken in de bergen overnacht, moet je minstens één keer de wekker nog vroeger dan normaal zetten. De zonsopgang in de bergen is namelijk spectaculair!
Alpenglühen – de bergen in lichterlaaie
Marloes: ‘Aangezien we op tijd zijn gaan slapen in Rifugio al Pisciadù, word ik nog voor de wekker wakker. Het begint buiten al een beetje licht te worden. Zo snel en zo stil mogelijk doe ik wat warme kleren aan en sluip ik de kamer uit. Snel m’n wandelschoenen aan en naar buiten!
Terwijl ik door de eetzaal loop, zie ik de lucht al roze kleuren. Eenmaal buiten word ik op slag wakker door de lage temperatuur én de magisch gekleurde lucht.
De bergen rondom de hut worden beschenen door de opkomende zon en kleuren oranje. Dat is adembenemend!
Dit fenomeen heeft zelfs een naam: Alpenglühen. De opkomende zon zet de bergen in lichterlaaie, waardoor ze inderdaad lijken te gloeien. Wát een plaatje!
Dit soort momenten zijn misschien wel de mooiste van de tocht. De wereld wordt wakker en het is zo hoog in de bergen doodstil. Ik was ook niet de enige; op de bankjes van het terras zitten verschillende wandelaars in alle rust en focus te kijken naar de opkomende zon. Een betere start van de dag kun je je niet wensen!
Aangezien we zo vroeg zijn opgestaan, hadden we ons voorgenomen om direct na het ontbijt te vertrekken. Dat lukt echter niet helemaal.
We hebben twee sympathieke Canadezen ontmoet van wie we afscheid willen nemen. In de gangen van de hut maken we een laatste praatje en wisselen contactgegevens uit.
Een stukje via ferrata
Er staat vandaag een zeer lange etappe op het programma. In zo’n zeven uur hopen we de Sella-groep te doorkruisen en naar de volgende hut te lopen.
De wandeling begint meteen pittig, met een flinke klim om bij het eerste zadel van de dag te komen. Ook hier zit een onofficieel stukje via ferrata in de route, dat zo vroeg in de ochtend extra spannend is.
We komen uit op het plateau van Forcella d’Antersass, op 2839 meter hoogte, met zo’n weids uitzicht dat we in de verte zelfs Rifugio Puez van twee dagen eerder zien liggen.
Piz Boè – de hoogste top van de Sella-groep
Bij Rifugio Boè drinken we snel een espresso en gaan vervolgens om de Piz Boè heen. Dit is met 3152 meter de hoogste top van de Sella-groep. Je kunt de Piz Boè ook beklimmen; op de top is zelfs een hut!
Het is echter een erg drukke route, omdat deze gemakkelijk te bereiken is vanaf het kabelbaanstation. We zien dan ook een file met wandelaars de top opgaan en zijn blij dat we deze top niet hebben meegenomen in onze route.
Het landschap is indrukwekkend, bijna buitenaards, de Dolomieten ten top! Aangezien we dachten dat de tweede helft van de etappe mooier zou zijn dan de eerste lopen we flink door, maar achteraf gezien bleek het juist andersom te zijn.
Mocht je de tijd hebben loop dan rustig over dit plateau, want zo’n bizar maanlandschap kom je zelden tegen. De Sella-groep is namelijk een van de weinige plateaus in de Dolomieten.
Pittige afdaling
Bij Rifugio Forcella Pordoi kun je kiezen om richting de kabelbaan te lopen die je snel het dal in brengt of de steile afdaling te pakken over los grind. Wij kozen voor het laatste, maar achteraf gezien hadden we dit prima kunnen missen.
Het is een vrij pittig stuk, aangezien het vooral veel kracht kost om niet te snel te gaan en niet uit te glijden. Daarnaast is het erg druk en kun je bij extreem weer niet schuilen.
Viel del Pan
Het laatste stuk van de etappe loopt over het zogenaamde Viel del Pan (‘broodpad’). Dit stuk werd op veel plekken beschreven als het mooiste van de hele Alta Via 2, maar wij begrijpen niet helemaal waarom.
Het is een vrij breed pad en daarnaast enorm druk. Alleen het uitzicht op de Marmolada-gletsjer maakt het de moeite waard. We besluiten daarom zo snel mogelijk door te lopen, ook omdat het behoorlijk warm is.
Rifugio Castiglioni Marmolada
Na ruim acht uur komen we aan bij Rifugio Castiglioni Marmolada. Ooit was dit, net als veel andere berghutten, een geïsoleerde hut, maar sinds de komst van een weg is hij ook zonder goede benen te bereiken.
Het heeft de flair en luxe van een kuurhotel en de elementen van een historische berghut. De extra luxe is overigens erg welkom na deze lange etappe. Rifugio Castiglioni Marmolada ligt tegen de Marmolada aan, we zien de gletsjer vanaf onze kamer.
Naar Rifugio Passo Nicolo
Aangezien we al onder de boomgrens zitten, laten we de zonsopgang de volgende dag voor wat hij is en slapen we na de inspannende tocht van gisteren iets meer uit. De etappe van vandaag belooft ook niet zo lang te zijn.
Na een goed ontbijt met zeer veel lekkernijen beginnen we aan de wat kortere en eenvoudigere etappe richting Rifugio Passo Nicolo. Vroeger liep de Alta Via 2 over de Marmolada-gletsjer, maar sinds daar op 3 juli 2022 een deel van de gletsjer afbrak, dat elf mensen mee de dood in sleurde, is de route verlegd.
De pittoreske straatjes van Penia
We dalen af richting het dorpje Penia, waar we binnen twee uur arriveren. Het is een schattig dorpje met vakwerkhuisjes en smalle straatjes. Bij enkele huizen bewonder je de kunstzinnige uitspattingen van de bewoners.
Ondanks dat deze etappe wat korter is, voelen we de vermoeidheid flink en besluiten we tijdens een koffiepauze in Bar Penia om naar een andere hut te gaan, Rifugio Contrin.
Deze is nog zo’n anderhalf uur stijgen na onze koffiepauze, eerst vrij stijl door de bossen en later over wat bredere paden die naar de hut lopen. We komen aardig wat dieren tegen, waaronder verschillende kuddes koeien en zelfs een groep ezels!
Een rustige nacht bij Rifugio Contrin
De voor ons laatste etappe was met zo’n vier uur vrij kort. Vanuit Rifugio Contrin kun je desgewenst nog via verschillende routes richting de Marmolada klimmen.
Het terras van de hut is echter moeilijk te weerstaan. We proosten hier met een aantal nieuwe vrienden op een wederom prachtige etappe!
Rifugio Contrin is zonder twijfel de mooiste en fijnste hut van onze tocht. Hij ligt niet erg hoog, maar toch heb je er aan alle kanten een spectaculair uitzicht. Ook de hut zelf is erg bijzonder.
Zo is er een kapelletje en bestaat de hut uit twee gebouwen, waarvan er een meer weg heeft van een hotel waar je in alle luxe kunt overnachten. Dit deel is relatief nieuw. In deze ruimte worden ook het ontbijt en diner geserveerd.
Wij overnachten echter in een ander gebouw. Hier zijn verschillende zalen verdeeld over een aantal verdiepingen. Deze zijn vrij ruim, wat erg ongebruikelijk is voor een berghut.
We horen dat deze hut tijdens de Eerste Wereldoorlog een belangrijke rol heeft gespeeld voor de Italiaanse onafhankelijkheidstrijders. De vele foto’s aan de muur illustreren dit verhaal.
Aangezien we zo last minute een overnachting hadden gereserveerd, was er enkel nog plek op een grote slaapzaal. We bereiden ons dus voor op een nacht met wederom wat minder slaap, aangezien de zaal aardig vol ligt. Wanneer om tien uur iedereen in zijn bed ligt en het licht uitgaat, beleven we echter de stilste nacht van de hele Alta Via 2.
Hoogtepunt in de Dolomieten
De vermoeidheid van zes dagen intensief wandelen doet ons besluiten om niet verder te lopen. We wandelen terug naar Penia en nemen daar de bus naar Moena. Daar hadden we namelijk onze auto geparkeerd, die ons terug brengt naar het startpunt.
Het nemen van dit soort beslissingen hoort ook bij het wandelen in de bergen. Het moet allereerst veilig blijven. Bij vermoeidheid is de kans op het maken van fouten te groot. Ook geniet je niet meer van al het moois dat je ziet.
Ondanks dit vervroegde einde kijken we terug op een geslaagd avontuur op dit fantastisch mooie pad. De Alta Via 2 heeft onze verwachtingen overtroffen, met name op de stukken waar we bijna niemand tegenkwamen. Met recht een hoogtepunt voor wandelaars in de Dolomieten!’
Meer over de Alta Via 2
Via deze link lees je algemene tips voor de Alta Via 2. In dit artikel nemen Marloes en Thijs je mee op de eerste twee etappes; in dit artikel wandel je etappe 3 en 4 met hen mee.
