Stuif tijdens een huskytocht door het wonderschone winterlandschap van de Dolomieten

Het is misschien niet iets waar je direct aan denkt bij wintersport in Zuid-Tirol, maar je kunt het wonderschone winterlandschap van de Dolomieten verkennen tijdens een sledetocht met Siberische husky’s.

Vanaf Hotel Monte Sella in San Vigilio di Marebbe rijdt Erwin in een goed half uur naar Passo delle Erbe (Würzjoch), aan de voet van de indrukwekkende Sass de Putia (Peitlerkofel) die met zijn 2875 meter hoog boven het landschap uitsteekt.

Tijdens de mooie rit omhoog, langs kleine dorpjes en betoverende vergezichten, begint het langzaam te sneeuwen, waardoor de Sass de Putia zich de rest van de dag helaas niet meer laat zien.

Oog in oog met de Siberische husky’s

Erwin: ‘Bij aankomst op de parkeerplaats bij Passo delle Erbe, die nog net onder de boomgrens op 2004 meter ligt, is het landschap veranderd in een sprookjesachtige omgeving. De dennenbomen zijn gehuld in een vers laagje sneeuw en op de achtergrond hoor ik de husky’s al huilen als wolven.

Vanaf de parkeerplaats volg ik de bordjes van Husky Sled Dog richting restaurant Ütia Cir. Hier sta ik voor het eerst oog in oog met ruim dertig prachtige Siberische husky’s. Waar de een nog heerlijk een dutje doet, staat een ander al te springen om aan de slag te gaan. Husky’s zijn van nature dan ook echte werkhonden.

Tussen de husky’s ontmoet ik gids Leander, die mij alvast kennis laat maken met de honden. Ze hebben allemaal verschillende karakters, maar in het algemeen zijn ze makkelijk te benaderen. Ze zien er super aaibaar uit en een aantal laat dat dan ook maar wat graag gebeuren.

Duidelijke instructies

Na de eerste kennismaking is het tijd voor de instructie. Leander neemt plaats op de slee en geeft gedetailleerd uitleg over het bedienen ervan. Ook vertelt hij welke commando’s je nodig hebt voor de honden.

Het lijkt allemaal vrij logisch, maar als ik zelf op de slee moet staan voor een klein examen valt het toch even tegen. Er zijn best wel wat onderdelen waar je rekening mee moet houden om alles veilig te laten verlopen.

Een van de belangrijkste punten is dat je altijd twee handen aan de slee moet houden, maar ook het bedienen van de mat, die als rem dient, moet je goed beheersen. Dan is er nog het bochtenwerk en de houding die je daarbij moet aannemen en tot slot de ‘handrem’. Zodra je stilstaat, moet je deze met je voet bedienen om ervoor te zorgen dat de honden er niet onverhoopt met de slee vandoor gaan.

Na alles een aantal keer goed te hebben doorgenomen, is het tijd om naar mijn eigen slee met vier huskyhonden te gaan. Leander kent elke hond bij naam en ‘mijn’ honden heten Foxy, Rai, Bonny en Luisa.

Voor we vertrekken voel ik wel wat lichte spanning. Ik moet goed mijn voet op de handrem houden, want de honden hebben er duidelijk zin in. Gelukkig gaan eigenaar Italo en instructrice Greta ook mee, zodat ik onderweg feedback kan krijgen.

Op de slee tussen de besneeuwde dennenbomen

Dan is het moment daar en gaat de tocht beginnen. Na het commando ‘Ready guys, okay’ komen de honden direct in actie. De slee komt in beweging en ik glijd soepel door de verse sneeuw, tussen de besneeuwde dennenbomen. Wow, wat is dit leuk!

Het eerste deel van het parcours loopt nog tussen de bomen en is licht omhoog. Zodra ik zie dat de honden er te hard aan moeten trekken help ik ze mee door telkens met één voet af te zetten. Wanneer we iets naar beneden gaan, moet ik de mat gebruiken om wat vaart te minderen zodat de kabel tussen de slee en de honden strak blijft staan. Doordat de snelheid nog niet zo hoog is, kan ik een goede samenwerking opbouwen met de vier husky’s zodat we echt een team worden.

Nadat we tussen de bomen wat hoogtemeters hebben gemaakt arriveren we op een open alpenweide op ongeveer 2200 meter hoogte. We zijn aan de voet van de Sass de Putia beland, maar deze is helaas volledig verscholen in de wolken.

We houden hier een korte stop om wat foto’s te maken in deze hele kleine wereld waar we nog geen tweehonderd meter zicht hebben. Als iemand zou zeggen dat we binnen de poolcirkel zijn, dan geloof ik het direct. Het is gelijk ook een moment om even op adem te komen. De stukken omhoog zijn best intensief en het is goed merkbaar dat de lucht hier een stuk ijler is.

Helemaal één met de natuur

Op de alpenweide maken we een mooie ronde. Het is hier relatief vlak, waardoor ik zelf minder hoef mee te helpen en meer kan genieten van het glijden door de sneeuw. Het enige geluid is het blaffen en huilen van de husky’s.

Als de laaghangende bewolking even wat optrekt, laat een deel van de Sass de Putia zich heel even zien. Na een mooie ronde op de alpenweide slaan we af en nemen hetzelfde pad terug.

Het laatste deel van de huskytocht gaat grotendeels heuvelafwaarts. Inmiddels heb ik de slee en de honden goed onder controle en dat is prettig nu de snelheid flink oploopt. Ook het bochtenwerk is nu intensiever, maar elke meter is puur genieten. De honden zijn eveneens in hun element. We zijn even helemaal één met de natuur, magisch!

Na een prachtige tocht van ongeveer anderhalf uur arriveer ik weer op de startplek bij restaurant Ütia Cir. De slee komt tot stilstand en ik wacht tot Leander het anker heeft geïnstalleerd, dat diep in de sneeuw gaat en met een kabel aan de slee wordt gemonteerd. Zo is de slee gezekerd zodat de husky’s er niet mee vandoor kunnen gaan.

Uitrusten en opwarmen bij Ütia Cir

Het was een intensieve tocht voor zowel mens als dier. Veel van de husky’s graven zich dan ook onmiddellijk in een kuil, rollen zich op en gaan lekker uitrusten.

Voor mij breekt het moment aan om afscheid te nemen van deze fantastische werkhonden. Het is echt een genot om op deze manier samen met de husky’s de natuur te verkennen. Om zelf alle indrukken te verwerken en even op te warmen, neem ik plaats bij Ütia Cir voor een warme lunch.

Onder het genot van een voortreffelijke huisgemaakte goulashsoep en een heerlijk glas Zuid-Tiroolse Lagrein geniet ik na van een onvergetelijk avontuur in de besneeuwde bergen van Zuid-Tirol.’

Ook op pad met Husky Sled Dog?

De tours van Husky Sled Dog vinden plaats bij Passo delle Erbe. Er zijn verschillende tours in het Italiaans en Engels, zoals de Tour Top die Erwin deed en die ongeveer twee uur duurt. Voor meer informatie over de verschillende tours en de voorwaarden neem je een kijkje op de website van Husky Sled Dog.

Let op: de Passo delle Erbe is in de wintermaanden alleen bereikbaar vanuit oostelijke richting, Val Badia. Restaurant Ütia Cir is normaal dagelijks geopend van 09.00 tot 19.00 uur.