Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Marloes en Thijs wandelen de Alta Via 2, een langeafstandswandeling in de Dolomieten. Hun verslag van de eerste twee etappes lees je hier, in deze blog nemen ze je mee op pad tijdens de derde en vierde etappe van de Alta Via 2.
Een zee van wolken
Marloes: ‘We starten de derde etappe – vanaf Rifugio Genova oftewel de Schlütterhütte – in de wolken. De eerste paar kilometers lopen we over een gemakkelijk stijgend pad dat eindigt op een plateau waar we worden getrakteerd op een prachtig uitzicht. Het dal is gevuld met een zee van wolken, zo ver als we kunnen kijken.
We lopen verder en dalen vooral. De wolken trekken aan ons voorbij. Het ene moment staan we midden in een dichte wolk en niet veel later lopen we weer door de felle zon.
Al na zo’n veertig minuten komen we aan bij een kleine hut, waar je nog iets kunt drinken voordat je begint aan de zwaarste beklimming van deze etappe.
Terwijl de wolken langzaam wegtrekken, zien we meer van de omgeving. De vegetatie is hier prachtig. Ook lopen er veel marmotten rond die vrolijk naar ons fluiten. Naarmate we verder stijgen, komen we weer in het volledig witte, versteende landschap terecht.
Forcella della Rocca
De beklimming van de Forcella della Rocca begint gemakkelijk maar wordt al snel erg steil. We lopen over een pad dat bestaat uit grind en zand. Er zijn geen verharde stukken waardoor het te vergelijken is met het lopen in los zand, maar dan op een helling van vijftig graden.
Bij elke stap die we zetten, zakken we ook een beetje weg. We moeten erg goed opletten om geen verschuivingen te veroorzaken aangezien het een steile helling is en het pad kwetsbaar. Daarnaast zijn we niet de enigen die naar boven puffen, dus het creëren van steenslag is uit den boze.
De beklimming van het zadel is zwaar en af te raden als je geen geoefende wandelaar bent. Ook is het behoorlijk spannend en moet je beschikken over tredzekerheid om te voorkomen dat je gaat schuiven.
Via ferrata over de Forcella Nives
Eenmaal boven kijken we terug het dal in en besluiten we een plan te maken voor het vervolg van de route. Vanaf hier zijn er namelijk twee opties: je neemt route 3A die de Forcella Nives over gaat (waarbij je een via ferrata-set nodig hebt) of je volgt route 3B waarbij je via het dal en een ander zadel uitkomt bij de hut.
De laatste optie duurt een uur langer en bevat veel meer hoogtemeters, maar je ontwijkt de via ferrata die er vanuit het zadel behoorlijk spannend uitziet.
We rapen onze moed bijeen en gaan voor 3A. Het blijkt de goede keuze, want uiteindelijk blijkt de via ferrata vrij eenvoudig en is deze niet geëxponeerd. Voor je het weet sta je op de kam vanwaar je een fantastisch uitzicht hebt.
Fanatiekelingen kunnen vandaaruit nog een tweehonderd hoogtemeters toevoegen aan de route en de Piz Buleda (2909 meter) beklimmen.
Rifugio Puez – de meest afgelegen berghut van de Alta Via 2
Het resterende deel van de etappe is relatief vlak en makkelijk, maar biedt schitterende uitzichten op de iconische, burchtachtige Sasso Lungo. Een volgende traktatie is Rifugio Puez, de meest afgelegen hut die we tegenkomen.
Bevoorrading is alleen mogelijk per helikopter. Toch blijkt het tevens de beste keuken, de beste gesprekken en de vermakelijkste ober te hebben die we tegenkomen op de Alta Via 2.
Een minpunt is echter het ontbreken van kleinere kamers. Bij Rifugio Puez hebben ze ervoor gekozen om back to basic te gaan en een authentieke berghutervaring te bieden. Daarbij horen grote slaapzalen met, helaas, snurkende gasten. Oordopjes helpen helaas niet genoeg…
Van Rifugio Puez naar Forcella di Crespina
Vanaf Rifugio Puez hut lopen we enkele kilometers over het Puez-plateau. Deze uitgestrekte vlakte van kalksteen is een zeldzaamheid in de grillige Dolomieten. Na dit ontspannen begin is het tijd voor een milde kuitenbijter, de Forcella de Ciampei.
Boven blijken we niet de enigen te zijn. Ondanks het schitterende uitzicht lopen we snel verder, opgejaagd door de drukte. We vervolgen onze weg over een smal bergpad naar een volgend zadel, Forcella di Crespina. Het is een verrukkelijk stuk, maar door de vele tegenliggers hebben we eigenlijk te weinig oog voor al het moois.
Ook dit zadel is niet bijzonder zwaar of moeilijk, maar het biedt wel een spectaculair uitzicht. Als we richting het zuiden kijken, zien we vele typische torentjes waar we vervolgens tussendoor worden gestuurd. De Dolomieten op hun best!
Ondertussen wordt ook steeds duidelijker waar al die drommen toeristen vandaan komen. We dalen namelijk tussen de torentjes af richting Val Gardena, een vallei die veel publiek trekt. De afgelopen dagen kwamen we hoogstens andere toegewijde wandelaars tegen, maar hier is het gedaan met de rust.
We drinken een espresso bij Rifugio Jimmi terwijl we zien hoe een stel zeker een half uur verstijfd in een via ferrata staat. Ze bewegen voor- noch achterwaarts terwijl ze wel worden ingehaald door andere klimmers.
Het herinnert ons er nogmaals aan dat via ferrata’s niet voor iedereen zijn weggelegd en bevestigt ons in het besluit om de optionele via ferrata Tridentina niet te doen.
De laatste kilometers naar Rifugio al Pisciadù
We vervolgen onze weg richting ons eindpunt van deze etappe. We steken de pas over en laten de drukte (in elk geval tijdelijk) achter ons. In het Setusdal begint het vermakelijk met grote keien die enige concentratie vergen.
Maar naarmate we hoger komen, neemt het tegenverkeer toe. Op het smalle pad van gruis is het lastig om elkaar te passeren. Na een half uur ploeteren bereiken we een langere via ferrata-passage. Het is zeker geen moeilijke route, maar het aantal tegenliggers, van wie sommigen duidelijk zonder enige wandelervaring in de bergen, maakt het wel degelijk ingewikkeld.
We wachten soms wel tien minuten om de vele tegenliggers te laten passeren. Daarnaast stuiteren er geregeld stenen naar beneden waardoor een helm hier zeker geen overbodige luxe is.
Zonder zoveel tegenverkeer zou deze instap-via ferrata een mooie finale zijn geweest van een prachtige etappe. Door het aantal onervaren tegenliggers moeten we echter voortdurend op onze hoede zijn.
Gelukkig blijkt Rifugio al Pisciadù – voluit eigenlijk Franco Cavazza al Pisciadù geheten – een plek met karakter te zijn waar alleen echte berggeiten verblijven. De voorzieningen zijn weliswaar schaars, maar verder is het er gezellig. Een prachtig entree tot de Sella-groep!’
