Op de scooter langs de Amalfikust

Ciao tutti-lezer Linda Draak genoot van het ultieme Italiëgevoel en toerde op een scooter langs de Amalfikust. Vandaag doet ze verslag van deze heerlijke tocht.

Linda: ‘Alleen al bij de naam Amalfi borrelt er een warm gevoel door mijn lijf en lijkt het of mijn cuore een sprongetje maakt. De adembenemende kust ten zuiden van Napels is, zoals de Italianen zelf zeggen, stupenda. Diepe ravijnen, unieke berg- en kustdorpen en de blauwe zee vormen het perfecte decor voor een rit met een scooter… Maar wel eentje met een Italiaans nummerbord!

We logeren in het plaatsje Furore, bij B&B Roccia Fiorita, hoog tegen de Costiera Amalfitana gebouwd, waar de bus vanuit Napels ons heeft gebracht. Furore is een van de borghi più belli d’Italia, de mooiste dorpjes van Italië (zie ook deze blog over Furore). Vanaf het terras van de bed & breakfast heb je een geweldig uitzicht over Zee.

Vanaf de fermata voor de deur rijd je met de bus via een duizelingwekkende strada naar de SS163, de beroemde en beruchte weg langs de Amalfikust. De weg slingert van Sorrento naar Salerno en brengt je langs alle dorpjes aan de kust.

De SS163 met zijn haarspeldbochten en zigzags heeft behoorlijk smalle delen waar maar nauwelijks twee auto’s kunnen passeren, laat staan twee touringcars. En die zijn er in grote getale! Toeristen in bussen met reisorganisaties en toeristen die reizen met de lokale bussen. Heb je het lef om een scooter te besturen, kies dan voor deze optie en beleef hét Italiaanse gevoel!

Een scooter kun je huren bij Dei Rent in Agerola (Bomerano), een alleraardigste jonge Italiaan die sinds 2016 fietsen en scooters verhuurd. Zijn motto: ‘Non c’è strada che porta alla felicità, la felicità è la strada’. (‘Het is niet de weg die leidt naar geluk, geluk is de weg!’

Met de armen stevig om mio marito heen, pakken we voorzichtig onze eerste haarspeldbochten. Het is even wennen als je nog nooit een scooter hebt bereden, maar na enkele bochten geeft het al zo’n kick dat je je afvraagt waarom je dit niet eerder hebt gedaan! We passeren een oud vrouwtje dat voor haar deur zit en met een vrolijk ‘Buongiorno’ uit de mond van mijn echtgenoot, voel ik de sensatie in zijn stem. ‘Dit is toch gaaf!’ roept hij over zijn schouder en ik knik heftig met mijn hoofd zodat onze helmen elkaar kussen.

Via Conca dei Marini rijden we naar het onbekende Praiano. Onderweg verkeren we voortdurend in het gezelschap van de claxons van bussen die bij elke bocht van zich laten horen, omdat de chauffeurs onmogelijk kunnen zien wat er van de andere kant aan verkeer komt.

In Praiano houden we een koffiestop bij de Bar del Sole, met natuurlijk een zonnetje van cacao op onze cappuccino. Een hele groep wielrenners verlaat zojuist het terras, ook zij hebben genoten van de aanblik van de Chiesa di San Giovanni Battista.

We volgen de Strada SS163, manoeuvrerend langs en door het verkeer, op weg richting Positano, de verticale stad waar de huizen reiken tot aan de blauwe hemel. Een sprookje op zich! Hier te mogen rijden op een vervoermiddel waarop de Italiaan zich zelf ook het liefst verplaatst, in combinatie met alles wat op je netvlies binnenkomt, zorgt voor een gevoel dat je niet meer los wilt laten.

De scooter kun je in Positano zonder probleem parkeren en welke richting je daarna ook kiest, uiteindelijk brengen eindeloze trappen je naar de Duomo en het strand. Met de rug naar de zee krijg je een indrukwekkend perspectief voorgeschoteld; de Positano-blokkendoos op z’n best!

Onze trip gaat verder in de richting van Sorrento, maar bij San Pietro kiezen we de S145 naar Sant’Agata, een pittoresk dorpje dat de warmte en de schoonheid van vroegere, eenvoudigere tijden uitstraalt. De scooter krijgt een plekje bij de speciale scooter-P.

Voor de kerk op het piazza stuiten we op een witte Fiat 500, voorzien van witte strikken. De deur van de kerk staat open en gezang komt naar buiten. We sluipen naar binnen en genieten achter in de kerk stilletjes van het kersverse echtpaar dat te communie gaat met op de achtergrond een melodie van Bocelli.

Als tutta la famiglia zich op het pleintje voor de kerk bevindt, komt het bruidspaar naar buiten en zijn we getuige van Italiaanse feestelijkheden – tot het sabreren (ontkurken met een sabel) van een champagnefles aan toe.

De dorpsgenoten stromen inmiddels ook toe en een enkele toerist durft zich, net als wij, onder de feestende menigte te begeven. Als de champagne wordt ingeschonken, worden zelfs de toekijkende mensen niet vergeten en krijgen we een glaasje aangeboden.

Na deze onverwachte belevenis vervolgen we onze toer naar bijna het uiterste puntje van het schiereiland, het plaatsje Termini, waar we worden beloond met een geweldig uitzicht op het eiland Capri.

Op de scooter langs de Amalfikust is werkelijk il piacere di guidare tra il cielo e il mare, ‘rijplezier tussen de hemel en de zee!’