Je zocht naar: "Italië"

Rik: ‘Aan de kant van het heuvelachtige landweggetje staat een man. Ik herken hem meteen. Dat is Paolo, de timmerman. Hij heeft zijn werkkleding aan en is op weg naar zijn werkplaats, even verderop. Een broek vol gesmeerd met verfspatten en opgedroogde lijm. Zijn handen zijn verweerd en met kloven van het zagen, schroeven, timmeren en beitelen. Op zijn gezicht een baard van zeker drie dagen oud. Hij wenkt me wanneer hij me ziet. Paolo tuurt over de heuveltoppen heen de verte in. Ik ga naast hem staan en tuur met hem mee. Beneden ons lig het dal in een dikke mist. Het is daar koud en de mist heeft zich vastgeklampt aan huizen en bomen bij de rivier de Bormida. Maar hierboven is het te hoog voor de zware mist en hebben we volop zicht op de Alpen, die in de verte liggen te pronken. Wat ik leuk vind aan Paolo, is dat hij zich nog steeds laat betoveren door het magnifieke uitzicht in de verte, ook al woont hij hier al zijn hele leven lang. Hij zegt: ’Hier kun je nooit genoeg van...

Een van de bruisendste stukjes van Syracuse is de mercato, de markt, op het schiereiland Ortigia. In eerste instantie kon je deze markt bezoeken in de Via Trento, tegen de ruïnes van de Tempel van Apollo. Het originele marktgebouw van begin negentiende eeuw is hier nog altijd te bezoeken. Er worden nog wel eens tentoonstellingen of beurzen gehouden, maar de markt zelf is verhuisd naar de Via Emanuele De Benedictis. Het is slechts één straat, maar in deze ene straat vind je een wereld aan kleuren, geuren en smaken. Chiara van La Bottega neemt je graag even mee naar de Mercato dell’Ortigia. Chiara: ‘Terwijl ik mijn auto parkeer op de parkeerplaats Talete, dwalen mijn gedachten al af naar het lekkers dat me te wachten staat. In mijn hoofd loop ik mijn boodschappenlijstje nog een keer door, zodat ik straks niets vergeet. Je kunt de markt vanaf beide zijden van de straat betreden, maar ik kies eigenlijk altijd voor dezelfde volgorde bij het inkopen doen. Ik begin bij de kramen met...

Een prachtig Italiaans duet in aanloop naar de feestdagen! René Speetjens vertaalde het nummer Il coraggio di andare (‘De moed om te gaan’) van Laura Pausini en Biagio Antonacci. Laura en Biagio zijn twee iconen uit de Italiaanse popmuziek, die elkaar in dit nummer weer eens gevonden hebben. Het lied werd op 7 december uitgebracht, op Fatti sentire ancora, de special edition van Laura’s meest recente album Fatti sentire. Met dit album heeft Laura dit jaar als eerste Italiaanse zangeres de Latin Grammy Awards in de  categorie Best Traditional Pop Vocal Album gewonnen. Il coraggio di andare is een subtiel nummer en gaat over kracht, over opnieuw, ook al is dat lastig en gaat het gepaard met angst. Nell’attesa di uno sguardo In afwachting van een blik che arrivi anche in ritardo die ook nog eens te laat komt quante volte questo tempo hoe vaak heeft de tijd ci ha rubato un ricordo ons al beroofd van een herinnering che comunque tutto passa want alles gaat toch altijd...

Ideaal om inspiratie op te doen voor gezellige etentjes met familie en vrienden: het kookboek Variatie op de plank. In het vierkante boek vind je originele ideeën voor sfeervolle planken met bijbehorende recepten – van zomers tot winters, van oosters tot mediterraan en van ontbijt tot dessert. Natuurlijk kun je ook zelf mixen en matchen. De vele tips zorgen voor net dat extra effect, zowel qua recepten als qua opmaak van de planken. Zo wordt elk etentje gegarandeerd een feestje! Ook fijn: je kunt de hapjes samen klaarmaken, zelf de hele dag de keuken induiken óf alle gasten een deel van de kleurrijke plank laten meenemen. De recepten zijn duidelijk beschreven en eenvoudig, dus iedereen kan ermee aan de slag. De verrassing zit hem vaak in de presentatie of in de combinatie van ingrediënten. Natuurlijk kun je elk recept ook los maken. Zo hebben wij de olijven met sinaasappel/tijmmarinade en de dadelspiesjes met pancetta en rozemarijn al vaak gemaakt voor bij een aperitivo. Ook...

Lodovico Isolabella della Croce heeft voor zijn Augusta-wijn, die is gemaakt van de Barbera-druif, onlangs drie glaasjes (de hoogste onderscheiding) gekregen van Gambero Rosso. Tijd voor Rik Rensen om deze grootse wijnmaker te portretteren. Lodovico: ‘Wijn maken is het mooiste vak dat er bestaat. Het is een combinatie van geluk, kunst en een hoogontwikkeld vermogen de druivenplanten goed aan te voelen. Zijn ze gezond? Welke druiven worden wel en welke worden niet gesnoeid? Op welke grond verbouw je een druivenras als Barbera of Pinot Nero? Welk hout gebruik je voor de vaten en hoe lang leg je de wijn te rusten op een houten vat? Hoe lang op een stalen? Als ik hier op Borgo Isolabella della Croce ben, dan voer ik lange discussies met onze enoloog Andrea Elegir. Andrea is een jonge briljante wijnmaker. Ik ben erg eigenwijs. Soms wint hij de discussie. Soms druk ik mijn zin door, als ik zeker weet dat ik gelijk heb. Dat heeft met mijn leeftijd te maken. Ik ben al ver in de tachtig...

Op een steenworp afstand van Urbino, nog net iets dieper verscholen in het heuvellandschap van Le Marche, ligt het plaatsje Urbania. Vandaag de dag is Urbania een levendig stadje met een gezellig middeleeuws centrum, zeker als er markt is! Van Casteldurante naar Urbania Paul: ‘Ondanks de eeuwenlange geschiedenis zul je Urbania niet tegenkomen op middeleeuwse kaarten of in oude documenten. Tot begin zeventiende eeuw heette het plaatsje namelijk Casteldurante. In 1636 werd de naam gewijzigd in Urbania, nadat het Vaticaan het gebied rondom het plaatsje inlijfde. De nieuwe naam was een eerbetoon aan de toenmalige paus, Urbanus VIII, die van 1623 tot 1644 op de pauselijke troon zat. Na de overname door Federico da Montefeltro, de hertog van Urbino, werd Urbania ingrijpend verbouwd. Federico wilde kunst en cultuur naar Urbania brengen. Vanaf de vijftiende eeuw werd het dan ook een belangrijk centrum voor majolica, beschilderd aardewerk. Jaarmarkt vol lekkers Als we Urbania op...

Verscholen tussen de beboste hellingen van Le Marche ligt Eremo di Fonte Avellana, een Benedictijner klooster. Nog slechts acht monniken bewaken dit spirituele heiligdom, op een hoogte van bijna zevenhonderd meter. Er heerst absolute rust, de stilte doet bijna pijn aan je oren, zo ontwend zijn we het gebrek aan geluiden. Paul en Lianne kregen een privérondleiding van gids Graziano en dompelden zich een middag onder in een middeleeuwse serene sfeer van kaarsen en kapellen. Paul: ‘Helemaal stil zijn we van de eerste aanblik van dit schitterend bewaard gebleven bouwwerk, als we het klooster via een prachtige bergweg vanuit de Cesano-vallei naderen. Omzoomd door hoge bomen valt het roomwitte gebouw extra op, met dank aan de typische Apennijnse witgele kalksteen die voor de bouw van deze heilige plek is gebruikt. De stralen van de late namiddagzon laten het gebouw bijna stralen. Het is niet te geloven dat dit bijna als nieuw uitziende gebouw al meer dan duizend jaar oud is. Met dank...

Natascha: ‘Ik durf te wedden dat velen van jullie nog nooit gehoord hebben van deze Piemontese culinaire specialiteit, de bagna cauda, een typisch herfstgerecht dat elk jaar eind november in alle restaurants gevierd wordt tijdens Bagna Cauda Day. Dit historische gerecht is ontstaan uit de zoutsmokkel en wordt gezien als typisch voor de cucina povera, de arme keuken. Vroeger werd namelijk accijns berekend op zout. Om deze belasting te omzeilen, werd op zout ingemaakte ansjovis – een goedkope vis – ingevoerd in Piemonte. Het zout werd na de grens gescheiden van de ansjovis, die uiteraard niet weggegooid werd, maar gebruikt werd in tal van Piemontese gerechten, waaronder de bagna cauda. Letterlijk betekent dit ‘warm bad’ – en dat is het feitelijk ook: een warme dipsaus op basis van ansjovis en knoflook. Het wordt geserveerd met koude en warme groenten die je in dit warme bad kunt dippen. Een typische groente voor bij de bagna cauda is de cardo gobbo, de wilde artisjok...

‘Urbino is een wonder,’ aldus Carlo Bo, een voormalig dichter en professor aan de universiteit van  Urbino. Het is inderdaad een parel, dit sfeervolle stadje in het noorden van Le Marche, met zijn prachtige palazzi die zijn opgetrokken uit verweerde stenen. Zeker in de herfst, als mistige mysterieuze heuvels Urbino omringen en er bijna een levend schilderij van maken! Terecht dat deze parel van de renaissance al twintig jaar op de Werelderfgoedlijst van de Unesco prijkt. Paul en Lianne dwaalden een dagje door Urbino en delen vijf tips voor je bezoek aan deze prachtige stad. Struin door de middeleeuwse straatjes en steegjes Paul: ‘Urbino is één groot openluchtmuseum en leent zich perfect voor een heerlijke ontspannen wandeling door de middeleeuwse straatjes. Het is vooral genieten in het oudste gedeelte van Urbino, met minuscule steegjes en intieme pleintjes aan de voet van het hoger gelegen fort Albornoz. De straatjes gaan hier flink omhoog en op elke hoek word je verrast...

Niets lekkerders dan een snee vers brood met deze Siciliaanse citroenmarmelade naar recept van Jadis van The Lemon Kitchen. Met elke hap proef je de warme zomerzon en ruik je die heerlijke mix van citroen en een Siciliaans briesje. Een buonissimo dosis vitamine zon voor het beste begin van de dag! Jadis: ‘Voor het maken van de citroenmarmelade heb je ongeveer anderhalf uur tijd nodig. Een prima klusje voor een druilerige zondagmiddag. Tip: zo’n potje zonnige citroenmarmelade is ook leuk als cadeautje! Voor ongeveer vier gevulde jampotten heb je nodig: 7 biologische citroenen (de beste koop je bij EkoPlaza, Jumbo of de groenteboer), 500 gram tafelsuiker of rietsuiker, 500 gram geleisuiker (biologisch naar wens) en 300 milliliter water. Rasp de citroenen of schil ze met een dunschiller. Zorg ervoor dat je het witte gedeelte van de schil (dat bitter is) niet mee raspt of -schilt. Als je de citroenen hebt geschild, leg je de citroenschillen op een snijplank en hak je ze zo klein en...

Dol op bloedstollende thrillers? Dan mag je de film Welcome Home niet missen. Dit spannende kat-en-muisspel, dat zich afspeelt op het platteland bij Todi, in Umbrië, draait nu in de bioscoop. Het huwelijk van Bryan (gespeeld door Aaron Paul) en Cassie (vertolkt door supermodel Emily Ratajksowski) heeft wel eens betere tijden gekend. Om te kijken of er nog iets valt te redden, huren ze een prachtige villa op het idyllische platteland rondom Todi. Alles lijkt perfect: het huis is nog mooier dan ze gedacht hadden, het landschap is adembenemend mooi en de Italiaanse leefstijl zou zo maar de juiste impuls kunnen zijn voor hun ingezakte relatie – ware het niet dat Federico, de bijzonder knappe buurman (in een rol van Riccardo Scamarcio), roet in het eten gooit. Federico weet zich snel in het leven van de twee te wringen. Hij maakt gretig gebruik van Bryans jaloezie om Cassie in te pakken en speelt de twee tegen elkaar uit. Langzaam raakt het stel verstrikt in een prikkelend en...

Een zacht briesje laat de bladeren van de wijnstokken om de druiven dansen, die zich gretig aan de schaduwen van het blad ontworstelen om het vroege zonlicht op te drinken. De dauw is nog maar net verdampt, de ochtend ruikt nog naar een vleugje nacht en de lucht tintelt van frisse beloften. Marisa Cuomo stapt trefzeker tussen de wijnstokken door, tilt af en toe een blad op, voelt voorzichtig aan de druiven. Hier hangt haar grote trots: een domein vol verschillende druivensoorten, die later omgetoverd zullen worden tot wijnen waarin je de schoonheid van de Amalfikust proeft. Wijngaard op de rotsen Het is niet makkelijk, om hier wijn te maken, zo hoog tegen de hellingen van de Amalfikust, bij het prachtige plaatsje Furore, ‘het dorpje dat er niet is’. De druiven groeien hier, op vijfhonderd meter hoogte, onder vrij extreme omstandigheden en het is voor Marisa, haar man Andrea Ferraioli en vinoloog Luigi Moio een uitdaging om de wijngaard in goede conditie te houden. In totaal...