In de voetsporen van Padre Pio

Christel woont in Ripabottoni, een dorpje in Molise, waar ze niet alleen een B&B runt maar ook de regio promoot, via haar bedrijf Molise Promotions. Ze vertelt op Ciao tutti regelmatig over al het moois dat deze kleinste regio van Italië te bieden heeft, met dit keer een bijzonder bezoek in de voetsporen van Padre Pio.

Christel: ‘Molise is nog erg onbekend maar heeft veel te bieden. Omdat ik hier al meer dan vijftien jaar woon en werk, weet ik wat er allemaal te doen en te zien is en probeer ik toeristen op weg te helpen.

Vandaag heb ik een nieuwe excursie geprobeerd: in de voetsporen van Padre Pio – met succes. In Midden- en Zuid-Italië staat er in bijna ieder dorp wel een standbeeld van deze Italiaanse heilige – en dus ook in Molise.

Wie is Padre Pio?
Padre Pio werd in 1887 geboren als Francesco Forgione. Toen hij zestien was wist hij al dat hij zijn leven wilde wijden aan het geloof. Zijn geestelijke carrière begon bij het kapucijner klooster in Pietrelcina (Campanië). Zijn vrome leven werd gekenmerkt door veel fysiek lijden, maar Pio vorderde, ondanks de pijn, gestaag met zijn theologische en filosofische studie.

In 1910 werd hij, op 23-jarige leeftijd, ingewijd als priester. Vanaf dat moment was hij Padre Pio. Vanwege zijn fysieke kwalen werd hij overgeplaatst naar San Giovanni Rotondo. Hier zou hij de rest van zijn leven blijven.

Het was daar dat hij op een dag, ten overstaande van een aantal nietsvermoedende medebroeders, instortte. Tot grote verwondering van de omstanders zag men dat Padre Pio de stigmata had ontvangen: beide handpalmen begonnen onophoudelijk te bloeden. Het nieuws verspreidde zich snel onder de kloosterlingen en daarbuiten: langzaam werd hij een beroemdheid in heel Zuid-Italië.

De roem van Padre Pio steeg, maar het bleef omstreden of hij inderdaad de wonden van Christus had; boze tongen beweerden dat hij naast zijn bed twee spijkers had liggen waarmee hij zichzelf verwondde. Een journalist uit Napels kwam op bezoek bij de broeders in San Giovanni Rotondo, om voor eens en voor altijd uit te zoeken of de geruchten over Padre Pio en de stigmata op waarheid berustten.

standbeeld van Padre Pio in San Giovanni Rotondo (Puglia)

De journalist was gekomen met een flinke dosis scepsis, maar al snel was hij zelf getuige van de wonderen die Pio verrichtte. Hij publiceerde er een artikel over en het nieuws verspreidde zich snel: in één klap was de naam van Padre Pio in heel Italië gevestigd. Vanaf dat moment kwamen gelovigen van heinde en verre naar San Giovanni Rotondo.

Een broeder stond in 1968 aan zijn sterfbed, en verklaarde later dat de wonden in de handpalmen van Padre Pio direct na zijn dood verdwenen. Het nieuws van de dood van Padre Pio bereikte de gelovige gemeenschap van Italië en al snel klonk er ‘santo subito!’ door heel het land: onmiddellijke heiligverklaring werd geëist. Pas in 2002 kwam het er echt van. Tegen die tijd was er in vrijwel ieder Italiaans huishouden en hart al een plekje gereserveerd voor Padre Pio.

Padre Pio in Molise
Ook in Molise, waar Padre Pio vier jaar woonde en werkte, zijn sporen van de heilige te vinden. In Sant’Elia a Pianisi om precies te zijn, op vijftien kilometer van Ripabottoni. Wij bezoeken in dit dorpje het klooster en de kerk. Er is een hele zaal ingericht met herinneringen aan Padre Pio: kleding die hij gedragen heeft, de doeken die hij gebruikte tegen de bloedingen, foto’s… Ook het geschrift dat hij in zijn laatste jaar voor zijn priesterwijding heeft geschreven, is daar aanwezig. De cel waarin hij sliep en studeerde, met zijn bed en bureautje, is ook te bezoeken.

In de aangrenzende kerk, die is gewijd aan Franciscus van Assisi, kun je een altaar bewonderen met prachtig houtsnijwerk uit de zeventiende eeuw, gemaakt door de monniken die er verbleven. Bijna alle schilderijen zijn van de hand van Paolo Gamba, een beroemde lokale schilder die voornamelijk religieus werk maakte. Hij werd in 1712 geboren in Ripabottoni, waar in de kerk Santa Maria Assunta ook veel werk van hem te zien is.

Na de interessante rondleiding wandelen we door de kloostertuin en schuiven we in de eetzaal aan voor een heerlijke lunch. De lange eettafel staat in een prettige ruimte met tongewelf, met aan de uiteinden twee halfronde schilderijen van Paolo Gamba. Een heerlijke plek om tot rust te komen…’