Sepino – het Pompeï van Molise

Christel woont in Ripabottoni, een dorpje in Molise, waar ze niet alleen een B&B runt maar ook de regio promoot, via haar bedrijf Molise Promotions. Ze vertelt op Ciao tutti regelmatig over al het moois dat deze kleinste regio van Italië te bieden heeft, met dit keer het Romeinse Sepino.

Christel: ‘De lente is begonnen. Dat gaat niet heel rustig hier in Molise. Het lijkt wel of de natuur ontploft. Iedere morgen kijk ik weer nieuwsgierig door mijn raam naar buiten om te zien wat er weer in bloei staat of hoe hard het blad aan de bomen groeit. Gisteren hingen er allemaal van die staarten in de notenboom op mijn terras en vanmorgen kwam daar ineens blad bij. En dan niet van die miezerige puntjes, nee, ineens tien centimeter groen.

Ook in de bermen langs de wegen kun je je dagelijks verwonderen over de diversiteit van wat er allemaal groeit: paardenbloemen, komkommerkruid, rode hanenkop (sulla in het Italiaans), boterbloemen, wilde hyacinten, blauwe druifjes, koolzaad, wilde orchideeën…

Tegelijkertijd doen de vogels enorm hun best wie er het mooist kan zingen. De nachtegaal wint, maar ook het aparte keelgeluid van de wielewaal en de kleine steenuiltjes zijn bijzonder.

Maar ik zal eens iets vertellen over de andere bezienswaardigheden hier, die het hele jaar door mooi zijn. Bij Sepino (località Altilia) ligt bijvoorbeeld de archeologische opgraving van de Romeinse stad Saepinum.

Saepinum werd gesticht 200 voor Christus, na de verjaging van de Samnieten (na drie flinke oorlogen), een herdersvolk dat de heuvels in trok na deze nederlaag. Molise was een van de laatste gebieden dat door de Romeinen veroverd werd. Het gebied ligt redelijk beschermd, tussen twee rivieren en een bergrug in, waardoor er relatief veel bewaard is gebleven.

Het Romeinse Sepino lag precies op een kruispunt van tratturi, de paden waarover de herders hun vee van Abruzzo naar Puglia brachten om daar in de winter te kunnen grazen. Op deze tocht konden ze onder andere in Sepino overnachten en hun vee laten drinken en eten. Bij een van de stadspoorten zie je nog  altijd dat er een soort sluis was, een dubbele poort waarin het vee geteld kon worden om de tol die betaald moest worden vast te kunnen stellen.

De stad is nog zeer compleet en je krijgt een goed beeld hoe het eruit gezien moet hebben. De cardus en decumanus (de Romeinse hoofdstraten) liggen er nog. Ook zie je een theater, winkeltjes, de basilica, tempels, het forum, een watermolen en thermen – allemaal binnen de stadsmuren die nog voor een groot deel overeind staan.

Bijzonder is dat ze in de middeleeuwen met de stenen van de vervallen stad uit praktisch oogpunt nieuwe huizen hebben gebouwd. Zo kun je ineens een steen met inscriptie op zijn kant in een huis gemetseld zien. Of zuilen die een andere bestemming kregen.

Dit is vooral goed te zien bij het theater, waar in de vorm daarvan middeleeuwse huizen zijn gebouwd. Destijds vonden ze alleen een hoop oude stenen en hadden ze waarschijnlijk verder geen idee hoe mooi het in originele staat zou zijn.

Vaak vind je er ook nog herders met een kudde schapen of geiten die daar lekker kunnen grazen en over de tribune van het theater springen.

Nu zou je denken dat het hier dan wel net zo druk moet zijn als in Pompeï, maar nee, de grote parkeerplaats is meestal leeg en lijkt eerder op een groot weiland. De enige auto’s staan bij het kleine barretje. Ideaal dus als je wil ervaren hoe een Romeinse stad er vroeger uit heeft gezien, zonder invloeden van het moderne toerisme te zien.’