Wandelen in de wolken – van Passo Pordoi naar Canazei (Val di Fassa)

Marloes: ‘Aangezien we in het donker arriveerden bij ons hotel in Canazei, ben ik blij verrast als ik de volgende ochtend de gordijnen van mijn hotelkamer opentrek. Er wacht een prachtig uitzicht op de bergtoppen. Welkom in de Dolomieten!

Veel tijd om van dit uitzicht te genieten is er niet want onze gids Mauro staat klaar om ons vanuit Hotel Jan Maria richting het stadje Alba te brengen, waar we de Doleda-skilift nemen. Alleen al het uitzicht in deze panoramische lift is spectaculair!

Naarmate we hoger komen met de Doleda wordt het uitzicht steeds mooier. Vanaf het bergstation lopen we een korte route van een uur richting de Passo Pordoi, de Pordoipas, op de grens van de regio Trentino-Alto Adigo en de regio Veneto. Dit is nog een gemakkelijk deel van de route, zodat we vast kunnen wennen aan de hoogte en de omgeving.

Eenmaal aan de voet van de steile rotswanden die kenmerkend zijn voor de Dolomieten, nemen we de Sass Pordoi-lift die ons naar een hoogte van 2950 meter brengt.

Zijn we op de maan?

Het landschap is dramatisch anders dan ‘beneden’. We staan op witte rotsen zonder enige vegetatie, het lijkt wel de maan! Een surrealistische ervaring, die wordt versterkt door de optrekkende bewolking.

Slechts enkele minuten na aankomst op het Sass Pordoi-plateau bevinden we ons midden in de wolken. Indrukwekkend!

Vanuit het bergstation zijn er veel verschillende wandelroutes, van een klein rondje op hoogte tot een meerdaagse hike. Na een welkome cappuccino in het bergstation nemen wij de afdaling terug naar Canazei.

We beginnen met het volgen van een druk pad richting Rifugio Forcella Pardoi. Daar neemt Mauro ons mee op een pad naar beneden, links voorbij de rifugio, waar verder niemand loopt en waar weinig markeringen zijn. We navigeren aan de hand van stapeltjes stenen.

Het pad gaat recht naar beneden, het dal in. Even slikken, want overal waar je kijkt ligt grind en steen, geen ‘vaste grond’ zoals wij die gewend zijn. Mauro vertelt ons hoe je het beste een afdaling maakt in het losse grind, door licht naar achter te leunen, kleine stapjes te zetten en met de neus van je schoen recht naar beneden te wijzen (en dus niet haaks op de berg te plaatsen). Hij benadrukt meerdere malen ‘Trust your shoes’ en laat zien dat je niet zomaar uitglijdt op de losse stenen, integendeel.

Wat voor Mauro gesneden koek is, blijkt voor ons nog wel even een uitdaging. Fluitend en met zijn handen op zijn rug daalt Mauro af. Nu wij nog…

Het lijkt tegennatuurlijk maar na een paar stappen raak ik gewend aan deze manier van lopen en durf ik ook rond te kijken. We zijn hier de enige wandelaars. Ik voel me machtig en tegelijkertijd heel klein tussen de enorme rotspartijen.

Mauro vertelt onderweg over de bergen en de mineralen die in het steen zitten. Zo kleurt het water van een stroompje oranje, hetgeen wijst op de aanwezigheid van ijzer. In het zonlicht glinsteren ook kleine kristallen, alhoewel: Mauro verbetert me meteen dat het geen kristallen zijn, maar mineralen: magnesium om precies te zijn.

Dieren spotten

In deze vallei kun je ook erg veel dieren spotten, zoals gemsbokken. Ons wordt verteld dat we helaas net te laat zijn om ze te zien, maar uiteindelijk zien we er in de verte tóch eentje.

Na ruim een uur verandert ons uitzicht, we kijken opeens om de bergwand heen en daar ligt het dal met helemaal onderaan Canazei.

foto: Pauline van der Waal – Mountainreporters

Naarmate we verder dalen, komt de vegetatie ook terug en zien we weer wat groen. Aangezien de lunch nog zo’n anderhalf uur van ons vandaan ligt, nemen we een pauze en kijken even goed om ons heen.

De stroompjes water worden groter en even later passeren we een waterval. We dalen verder af door een naaldbos.

foto: Pauline van der Waal – Mountainreporters

Brutale marmotten

Plots zit daar een marmot! Het beest zit aan het pad en laat zich voeren door een paar toeristen. Een gek gezicht, want eigenlijk zijn dit geen tamme dieren. Ik heb ook nog nooit een marmot van zo dicht bij kunnen zien.

Het gedrag van deze marmot is geen uitzondering. Omdat ze hier zoveel gevoerd worden, zijn ze tam geworden. En helaas ook brutaal. Je moet dus niet je rugzak open laten staan, want ze zijn heel snel.

Na de ontmoeting met de marmot lopen we verder en bereiken uiteindelijk restaurant Lupo Bianco. Daar genieten we van een welverdiende lunch in het zonnetje, terwijl onze voeten en bovenbenen even bijkomen van de pittige afdaling.

Vanaf het restaurant is Canazei nog maar dertig minuten wandelen, via een bospad en een skipiste door een glooiend landschap, heerlijk om even uit te lopen na deze pittige wandeling.

Spierpijn gegarandeerd!

Het was mede door de afwisselende landschappen een fantastisch mooie wandeling, die voor elke geoefende wandelaar geschikt is. Het traject is vrij pittig omdat er alleen maar gedaald wordt. Je maakt zo flink wat hoogtemeters. Spierpijn in de bovenbenen is de volgende dag gegarandeerd! Terug bij het hotel geef ik mijn benen dan ook wat welverdiende rust en geniet ik van de zon en het prachtige uitzicht.’

Praktische informatie

Deze wandeling is ongeveer veertien kilometer lang en duurt zo’n 3,5 uur – afhankelijk van hoe ervaren je bent. Als je niet vaak in de bergen loopt, trek er dan een uur extra voor uit. Je kunt ook de lift vanuit Canazei nemen om bij het startpunt te komen, deze heeft alleen een minder mooi uitzicht.

Wil je onderweg wat eten? Dat kan bij Rifugio Forcella Pardoi. Als je deze hut voorbij bent, is het eerstvolgende restaurant aan het einde van de afdaling (Lupo Bianco). Zorg dus dat je voldoende eten en drinken meeneemt.

Goede bergschoenen zijn een must. Aangezien je in de bergen bent, is het ook slim om altijd wat extra kleding mee te nemen, zoals een regenjas. Het weer kan immers snel omslaan. Vergeet ook je camera niet, want de vergezichten zijn adembenemend!

Meer informatie over Val di Fassa vind je op de officiële website van de VVV van Val di Fassa. Voor inspiratie uit de bergen volg je ook de Facebookpagina van Val di Fassa.