Street art & poëzie in de onbekende wijk Trullo in Rome

Het is geen bestemming die hoog op het wensenlijstje van de gemiddelde Romebezoeker staat. Ook in een reisgids over Rome zul je de naam Trullo niet tegenkomen. Toch is deze Romeinse buitenwijk de moeite van een bezoek waard, met dank aan de kunstwerken en gedichten die de muren sieren.

Ciao tutti’s Jesper nam er een kijkje en deelt de mooiste street art-pareltjes en poëzie die je in de Romeinse wijk Trullo kunt vinden.

Jesper: ‘Als je de Romeinen in het centro storico vraagt naar de wijk Trullo, dan zullen de meesten vertwijfeld hun hoofd schudden. Ook in eigen stad is de wijk nauwelijks bekend. Je vindt Trullo in het zuidwesten van Rome, tussen de Via Portuense en de Via Magliana. Het is een van Romes twaalf borgate, met een oppervlakte van ruim zes vierkante kilometer en een kleine dertigduizend inwoners.

De bouw van de wijk startte in 1936, waarbij gekozen werd voor de naam Costanzo Ciano. Later werd de naam gewijzigd in Duca d’Aosta, waarna de wijk in 1946 de naam Trullo kreeg, vanwege de aanwezigheid van een antieke tombe uit de Romeinse tijd, die Trullo dei Massimi werd genoemd.

De straten bestaan vooral uit appartementencomplexen uit de jaren vijftig en zestig, waaraan het achterstallig onderhoud soms meteen valt af te lezen. Het is geen hippe wijk met trendy restaurants, maar een wijk waar armoede, verval en verwaarlozing bijna overal zichtbaar zijn.

Voelbaar zijn echter ook de hoop, de roep om verandering en de wil om de wijk – en daarmee de wereld – een beetje beter te maken. Deze hoop krijgt prachtig vorm op de muren van Trullo – in woord en beeld, dankzij rake poëzie en kleurrijke muurschilderingen die overal opduiken.

Pittori Anonimi del Trullo

Het idee achter deze creatieve manier om de wijk op te fleuren, kwam van de Pittori Anonimi del Trullo – de ‘anonieme schilders van Trullo’. Met hun kwasten en verfrollers willen ze zorgen voor verbinding met en tussen de bewoners.

Het leven in een grote stad als Rome kan immers vrij anoniem en eenzaam zijn, ook – of misschien wel juist – in een buitenwijk die zo anders is dan het beeld dat iedereen bij Rome heeft.

De Pittori Anonimi del Trullo willen ervoor zorgen dat mensen vrolijker over straat wandelen, zich meer thuis voelen in de wijk en trots zijn op hun unieke stukje Rome.

Poeti der Trullo

Datzelfde geldt voor de Poeti der Trullo, veelal jonge dichters, die de mensen willen aanzetten tot een andere kijk op de wereld. Ze schrijven dan ook niet zomaar gedichten op de muren, rolluiken en bankjes in de wijk. De woorden op rijm moeten zowel de bewoners als de bezoekers even laten stilstaan, laten nadenken.

Samen zorgen de pittori en de poeti voor een uniek openluchtmuseum, waarvan ik de mooiste pareltjes voor jullie op een rijtje heb gezet.

Alberto Sordi & Gigi Proietti

Op de hoek van een appartementencomplex aan de Via del Trullo word ik begroet door twee acteurs die een grote plek hebben veroverd in het hart van de Romeinen: Alberto Sordi en Gigi Proietti. Wat zullen zij elkaar hier veel influisteren, vergezeld van een brede glimlach en twinkelende ogen.

Met de ogen van kleurrijke dames die op de muren langs de Via del Trullo vereeuwigd zijn, wandel ik naar de ingang van de wijkmarkt, die eveneens prachtig versierd is, met blauw-rode woorden die kunstwerkjes op zich zijn.

Op een muur om de hoek kussen twee jonge mensen elkaar, naast een mooie quote naar Shakespeare: ‘Siamo fatti della stessa materia di cui sono fatti i sogni, poi tutto svanirà.’

Nina & Laura

Aan de Via di Massa Marittima schittert Nina, een meisje dat de hoofdrol speelt in een beroemd liedje in Romeins dialect uit 1901. Street artist Solo – geboren en getogen in Trullo – heeft haar vereeuwigd als een soort stripfiguur, die haar tranen droogt met een zakdoek.

Toch heeft de muurschildering iets vrolijks, met dank aan de vrolijke kleuren om Nina heen en het prachtige gedicht ernaast – een eerbetoon aan de overlevingsdrang van kunst.

Op een van de kleurrijke pilaren prijkt bovendien een kort maar krachtig gedicht van Er Bestia:

‘Guardo er sòle che s’è arzato
Beato er giorno in cui so’ nato!’

Eveneens van Solo is het prachtige werk op de hoek van Via Campagnatico en het piazzetta. Het is eerbetoon aan Laura, een meisje uit de wijk dat veel te jong overleed. Haar portret is voor altijd vereeuwigd, in gezelschap van prachtige poëzie.

Laat je betoveren door de wolk van kleuren en creativiteit die om Laura heen hangt. Hier voel je hoe street art een wijk letterlijk én figuurlijk kleur geeft. De inwoners zijn trots op de werken, de kunstenaars en de dichters die hun thuis in zo’n mooi jasje steken.

Reisrijm van Mister Caos

Naast het portret van Laura vind je een werk van Mercy, dat bijna psychedelisch is, met een schitterend stukje reispoëzie van Mister Caos:

De spiegel van de ziel

Bijzonder mooi vind ik deze explosie van kleur en geometrische vormen, als een weerspiegeling van de ziel van een ieder die naar dit staaltje street art van Cerino (aan de Via del Trullo) kijkt:

Waar ik ook ben

Ik wandel over kleurrijke trappen, versierd met hartjes, en stuit op een nog kleurrijker kolibrie en vrolijk wapperende was die qua kleurenpalet niet onderdoet voor de street art.

Aan de Via Sarzana spot ik een schitterende engel. Waar ik ook loop in deze wijk, overal word ik verrast door nieuwe kunstwerken.

Aan de Via del Trullo prijkt dit prachtige portret van Mario D’Amico, een van de eerste dichters van de wijk, met de titel Ovunque sono (‘waar ik ook ben’).

De dichtregels van deze ‘Poeta del Nulla’ zijn eveneens schitterend, ook al zijn ze wat moeilijk te ontcijferen.

‘Pioveva rabbia e lei danzava
nera sul cemento
Correva il film del mio lasciare
oltre il campo a veder la luce
e lei mi tirava fisso al mondo.’

Dubbele kampioen van Jorit

Nóg zo’n prachtig portret aan de Via del Trullo, maar dit keer van de hand van de Nederlands-Napolitaanse street artist Jorit. Je kijkt in de ogen van de acteur Andrea Carpenzano, in de kleding van Christian Ferro, een jong voetbaltalent van AS Roma.

Ferro is – in een schitterende rol van Carpenzano – de hoofdrolspeler in de film Il Campione van Lorenzo D’Agosstini, waarvan de opnames grotendeels plaatsvonden in de straten van Trullo.

Een zeldzame zwarte giraf

Met deze murales aan de Via Ventimiglia wil street artist Moby Dick opkomen voor wie geen stem heeft: de dieren – en dan met name voor de dieren waarop nog altijd gejaagd wordt.

Aanleiding voor deze muurschildering was een Amerikaanse die een aantal jaar terug een zwarte giraf doodde, een zeldzame diersoort, en dat trots deelde via social media. Vandaar ook dat Moby Dick een dollarbiljet voor de neus van de giraf laat bungelen.

Twee dappere dames

Een van de recentste werken aan de Via Ventimiglia is een portret van Greta Thunberg (van de hand van Uman), met de tekst: ‘Non si è mai troppo piccoli per salvare il mondo’ – je bent nooit te klein om de wereld te redden.

Een andere grote dame uit de hedendaagse historie is Samantha Cristoforetti – de eerste Italiaanse vrouw in de ruimte. Ze is eveneens afgebeeld aan de Via Ventimiglia, met een inspirerende quote. Ze leert ons dat obstakels op je weg meestal niet betekenen dat je je droom niet kan bereiken, maar dat je een andere weg moet kiezen om je droom te verwezenlijken.

Nog meer grande dames

Om de hoek, aan de Via Brugnato, stuit ik op de bekende Romeinse zangeres Gabriella Ferri. Een van haar grootste hits was het nummer Sempre. Nu haar stem verstomd is, prijkt ze per sempre, voor altijd, op deze roze muur.

Aan de overkant van de straat schittert nog een prachtig portret: dat van de Mexicaanse Frida Kahlo, omringd door vliegende zwaluwen.

Diamonds dubbelportret

Aan de Via Ventimiglia prijkt dit kleurrijke dubbelportret van Diamond (die in de Romeinse wijk Tor Marancia ook een schitterend stukje street art opleverde), met poëzie van Poesie PopCorn (een collectief dat in de wijk Trullo ook het Festival Internazionale di Poesia di strada organiseert).

Na alle schitterende street art wandel ik nog even naar een andere unieke plek in deze wijk, de Monte Cucco. Hier werd een beroemde scène uit de film Uccellacci e Uccellini (1966) van Pierpaolo Pasolini gefilmd.

In het late namiddaglicht beklim ik de houten trap, die recent is gerestaureerd, en laat ik mijn ogen over de wijk Trullo glijden. De kleurrijke straten worden langzaam opgeslokt door de duisternis, maar morgenochtend onthullen ze opnieuw hun kleurrijke karakter.’