Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Schuif aan bij Bar Faro op Ischia – voor een heerlijk drankje bij Paolo thuis

Op het eiland Ischia word je ondergedompeld in een bijzonder stukje Campanië. Door de combinatie van natuurlijke schoonheid, mythologische verhalen en vulkanische activiteit heeft deze groene parel in de Golf van Napels op veel mensen een enorme aantrekkingskracht. Jaarlijks zetten bijna vier miljoen mensen er voet aan wal om kennis te maken met de schatten die Ischia te bieden heeft.

Van de schitterende botanische tuinen tot een wandeling door de rijke natuur, van een bezoek aan een museum tot badderen in het thermale water – de plekken waar je de betoverende sfeer van Ischia kunt ervaren, zijn talrijk en soms verrassend.

Zo trof Felicia van Salerno Travel op haar wandeling naar de vuurtoren van Punta Imperatore een uniek hoekje waar je een perfect beeld krijgt van wat gastvrijheid voor de Ischitani betekent. In dit artikel deelt ze deze bijzondere plek met jullie.

Op weg naar Punta Imperatore
Felicia: ‘Punta Imperatore is vrij makkelijk te voet te bereiken. Onderweg word je getrakteerd op een prachtig uitzicht op de baai van Citara en een gedeelte van Forio, met de kerk van Soccorso als herkenningspunt.

Hoewel de route vrij eenvoudig is, kan het door de klim vooral op warme dagen best pittig zijn. Gelukkig biedt Bar Faro (Via Costa, Forio) uitkomst. Hier kun je met een verfrissend drankje even bijtanken.

De bar bevindt zich net in een bocht, waardoor je in eerste instantie de indruk krijgt dat het een woonhuis is, hetgeen het eigenlijk ook is. Wanneer je echter iets verder doorloopt, verschijnt er een klein bordje met de tekst ‘Bar Faro’ in beeld. De deur staat uitnodigend open.

Stap je de kleine ruimte binnen, dan word je warm ontvangen door eigenaar Paolo die achter de bar verse sapjes voor dorstige toeristen aan het bereiden is. Paolo heeft vrijwel altijd een glimlach op zijn gezicht en is altijd wel in voor een praatje. Een van de wanden is gevuld met foto’s van de bar door de jaren heen en ook Paolo is duidelijk in verschillende plaatjes te herkennen.

Waar in de ruimte zelf slechts een paar tafels en stoelen staan, openbaart zich aan de zijkant van het huis een groot terras met een weids uitzicht. Vanaf de weg is dit terras niet te zien, dus het was voor mij een zeer aangename verrassing toen dit plots in beeld verscheen. Het terras is gevuld met tafels en stoelen waar je met uitzicht op Forio en de Monte Epomeo een welverdiend drankje kunt bestellen.

Een drankje van Signora Teresa
De bar was in eerste instantie geen echte bar, maar puur een plek waar bezoekers gastvrij ontvangen werden. Rond 1980 betrok Signora Teresa met haar gezin dit huis, dat precies op de route naar het populaire Punta Imperatore lag.

Dagelijks zag zij mensen voorbij komen die, buiten adem en met de nodige zweetdruppels op hun voorhoofd, de weg omhoog trotseerden. Aangezien zij een stuk land had waar de citroen- en sinaasappelbomen rijkelijk gevuld waren, besloot zij wat van deze dorstlessende vruchten uit te persen en aan voorbijgangers aan te bieden.

Gratis en voor niks, gewoon omdat zij dacht dat zij dit wel konden gebruiken. Dankbaar werd dit door de dorstige toeristen geaccepteerd, die met dit eenvoudige gebaar kennis maakten met de gastvrijheid van de eilandbewoners.

Door de steeds strengere regelgeving was het uiteindelijk noodzakelijk om de plek wettelijk als bar te registreren. Zo werd Bar Faro geboren. Zoon Paolo bood een helpende hand en mengde zich van jongs af aan met plezier onder de toeristen. Het grote terras was in het hoogseizoen dan ook altijd goed gevuld.

Toen Signora Teresa kwam te overlijden, besloot Paolo de nalatenschap van zijn moeder te koesteren en de deuren van de bar geopend te houden.

Een kijkje in de wijnkelder
Tot op de dag van vandaag woont Paolo met zijn vader nog steeds in het huis langs de route naar Punta Imperatore. Hij runt Bar Faro met een gastvrijheid die overeenkomt met het uitgangspunt waarmee zijn moeder ooit begon.

Wanneer je langskomt, maakt hij tijd voor een praatje, biedt hij iets te drinken aan en beantwoordt hij geduldig alle vragen. Heeft hij tijd en zijn er geen andere gasten, dan laat hij je ook graag de wijnkelder zien die zich onder het huis bevindt.

Op bescheiden toon zegt hij dat het niet veel bijzonders is, gewoon een kleine cantina waar de wijn wordt bewaard. Wanneer de deuren opengaan, stap je echter een ruimte binnen die met geschiedenis is gevuld.

De wijnkelder werd in 1992 eigenhandig door vader Domenico gebouwd, voor de oogst van de eigen wijngaarden die even verderop liggen. In de kleine ruimte staan twee stalen wijnvaten waarin de wijn wordt bewaard. In de jaren dat er te weinig druiven zijn, wordt dit gemengd met druiven afkomstig van andere producenten op het eiland.

Ook zijn er in de wijnkelder nog de sporen te vinden van de houten vaten die in de beginjaren werden gebruikt, evenals andere voorwerpen die inmiddels zijn vervangen door eigentijdsere exemplaren.

De wijn die hier in de vaten zit, wordt ook aan toeristen geserveerd, maar Paolo schenkt net zo gemakkelijk een goed gevuld glas in zonder daar ook maar een cent voor te vragen.

Maak kennis met Paolo’s vader
Paolo’s vader, Domenico, is dik in de negentig maar van stilzitten heeft hij nog nooit gehoord. Wanneer hij niet in de wijngaarden te vinden is, is hij aan het werk op het kleine stukje land naast het huis. Hoewel hij zeer slecht ziet en zijn gehoor ook niet meer optimaal is, zoekt hij dagelijks klusjes om zichzelf bezig te houden.

Het is enorm bewonderenswaardig om te zien hoe een man van zijn leeftijd onvermoeid doorgaat met hetgeen hij al zijn hele leven gewend is om te doen. Dat dit niet altijd goed gaat, blijkt tijdens een van de keren dat ik hier op bezoek ben.

Paolo heeft mij net wat dingen in de tuin laten zien, waar Domenico tuinbonen aan het planten is. Wanneer we weglopen, horen wij hem plots om hulp roepen. Zijn voet was vast blijven zitten in de grond waardoor hij viel en zijn achterhoofd tegen een hard voorwerp stootte. Paolo schiet direct te hulp en al snel kleurt de witte doek die hij tegen het achterhoofd van zijn vader houdt rood.

Terwijl hij zijn vader omhoog helpt en hem mee naar het huis wil nemen om de wond te verzorgen, wil Domenico daar niets van weten en zegt dat hij eerst nog even de aubergines wil plukken. Mokkend gaat hij toch mee naar het huis, waar de wond gelukkig mee blijkt te vallen.

Wanneer Paolo klaar is, is Domenico van plan om alsnog terug te gaan om de aubergines te gaan halen. Want, zoals hij dat zelf zegt, ‘Wie gaat het anders doen?’ Nadat Paolo hem verzekert dat hij later de aubergines en andere groentes zal verzamelen, trekt Domenico zich uiteindelijk terug om de nodige rust te pakken.

Geniet van pure gastvrijheid
Hoewel Paolo hier vrijwel zijn hele leven woont, verveelt het uitzicht vanaf zijn terras nooit. Hij zegt dagelijks te genieten van het panorama. Vooral tegen zonsondergang, wanneer de bergwand met een oranje gloed wordt bedekt, kan hij daar intens in opgaan.

Ook een leven zonder toeristen kan hij zich moeilijk voorstellen. Hij vond het tijdens de afgelopen twee seizoenen eigenlijk té rustig. In de winter bereidt hij zich voor op een nieuw seizoen, met de hoop dat er dan weer veel toeristen op zijn terras neerstrijken voor een verfrissend sapje of een glas wijn, vergezeld van wat huisgemaakte hapjes.

Ook jij bent van harte welkom bij Paolo, om de pure gastvrijheid van het eiland Ischia daadwerkelijk te ervaren en proeven. Doe je hem dan wel veel groeten van mij?’

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *