Het meest romantische plekje van Rome

Willemijn dacht op persreis te gaan voor Ciao tutti, maar niets was minder waar. Ze was door Saskia onder valse voorwendselen naar Rome gelokt voor een wel heel bijzondere verrassing. Vandaag deelt ze haar verhaal met ons!

Vrijdag 24 mei
Van Piemonte naar Rome
Ik wil net een hap zetten in een versgebakken hazelnoottaart met onvervalste Piemontese noccioli, als er een berichtje binnenkomt op mijn telefoon. Het is Saskia, ze vraagt of ik het weekend van 13 en 14 juli vrij ben voor een persreis naar Rome – de provincie Rome heeft Ciao tutti uitgenodigd, maar ze is zelf verhinderd.

Ongelofelijk, wat bof ik toch! Terwijl ik midden in een culinaire tour door Piemonte en Ligurië zit – een reis gevuld met een volslagen idiote hoeveelheid barolowijn, truffels en hazelnoottaarten – kan ik mijn volgende tripje alweer plannen. En nog wel naar Rome, mijn tweede thuis, mijn tweede grote liefde. Het kon meteen al niet meer stuk. Althans, dat dacht ik.

Vrijdag 5 juli
Eindelijk, het programma!
Cristiano, de man die de persreis naar Rome regelt, laat eindeloos lang op zich wachten. Maar een week voor vertrek is het dan eindelijk zover: Saskia stuurt me het programma voor de reis door. Ik kan het bijna niet geloven, maar de ingrediënten zijn wat mij betreft nog beter dan destijds in Piemonte: het ene na het andere archeologische programmaonderdeel. Wat een feest!

Dat ik (nog) meer van de oudheid houd dan van Barolo en truffels klinkt misschien… gek. Maar ik ben oudheidkundige en houd me als sinds de eerste stap die ik ooit in de Eeuwige Stad zette bezig met Rome en de oudheid. Na die eerste stap volgden er nog veel meer. Ik woonde zelfs even in de Villa Borghese, het prachtige stadspark op de heuvel Pincio. Mijn meest ultieme geluksmomentjes beleefde ik daar, iedere ochtend tijdens het hardlopen. Dan passeerde ik op Piazza Bucarest het uitkijkpunt, boven Piazza del Popolo, op de skyline van de stad – rechts de koepel van de Sint-Pieter, links het Vittoriano. Het meest romantische plekje van Rome. Beter kan je dag niet beginnen.

Zaterdag 13 juli
Roma, Roma, Roma

06:30
Waarom moest ik eigenlijk zo ongelofelijk vroeg vliegen? En waarom vanaf Rotterdam?
Ik ben al uren op, naar het vliegveld Rotterdam gebracht door mijn lief, en zit nu glazig naar een latte macchiato te kijken zonder een slok te nemen –  het is zelfs te vroeg voor koffie. De voorpret voor mijn persreisje is wat gezakt: ik ben moe, heb ongelofelijke keelpijn en ben eigenlijk aan vakantie toe. Ik lees het programma nog eens door terwijl de gate opent. Nee, vandaag zal ik geen moment vinden om even bij te komen, zie ik al.

11:00
De vlucht deed t ‘em: nu heb ik helemaal geen stem meer. Even bijkomen met een fruitsapje, aan het uitnodigend uitziende hotelzwembad. Ik heb nog geen slok op of Fabio staat al voor mijn neus – de gids van vandaag. Het programma klopt tot op de puntkomma: ik ben netjes opgehaald van het vliegveld, naar mijn hotel op de heuvel Gianicolo gebracht, waar ik (inderdaad) mijn kamer nog niet op kon en dus maar even moest wachten tot de gids me kwam halen.

Deze eerste dag is al totaal anders dan alle persreizen tot nu toe, want ik heb de hele dag een programma-op-maat. Wanneer ik de andere journalisten die deelnemen zal ontmoeten, is me niet helemaal duidelijk, maar als ik een ding heb geleerd van vorige Italiaanse persreizen is het om zo snel mogelijk in een go-with-the-flow modus te schieten. Fabio en ik gaan op weg.

12:00
Onze eerste stop: de horti sallustiani. Geweldig! Fabio en ik kletsen wel een uur lang, onder een boom en boven de archeologische resten van Sallustius’ tuinen, over de opgraving, over Caesar, Augustus, en hoe het verleden van deze plek in die grote Romeinse geschiedenis past.

Na een afdaling in het enige overgebleven restje horti halen we een ijsje bij Caruso en hoor ik Fabio vast reserveren voor de lunch bij Birreria Peroni. ‘Due persone’, hoor ik hem zeggen. Ik had eigenlijk gehoopt dat we met de hele groep zouden lunchen. Ik kan het prima vinden met Fabio, maar begin me ook wat ongemakkelijk te voelen bij de hele situatie…

14:00
Fabio duwt me mijn kaartje voor Palazzo Valentini in de hand, terwijl we wachten op de andere mensen met een kaartje, en op de gids om ons binnen te laten. Ik heb al van alles gehoord over deze multimediale tour langs de archeologische resten van Romeinse woonhuizen onder de grond, en ik kan niet wachten! Ondertussen staar ik wat naar mijn kaartje. Ineens zie ik, in kleine lettertjes, een Nederlandse naam. Ik snap er niets van. Op mijn kaartje staat de naam van iemand die ik goed ken. Ik vraag Fabio ernaar, maar hij haalt zijn schouders op. De tour begint, dus dat doe ik ook maar.

16:00
‘Ga er maar gewoon op staan’, zegt Fabio. Dit is het enige programmaonderdeel waar ik tegenop zie. Ik ga daar écht niet op staan. Bang om te vallen, bang om mezelf een of andere gênante situatie in te sturen.

Tien minuten later zoef ik braaf achter Fabio aan het Colosseum langs, op de Segway. Als we boven op het Capitool staan zie ik een aanplakbiljet van een tentoonstelling hangen. Ik tik Fabio aan (inmiddels kan ik met één hand segway-en, I’m getting the hang of it) en wijs naar de poster: ‘Daar ga ik maandag heen, ik ben benieuwd!’ zeg ik. ‘Dat lijkt me lastig, maandag zijn ze gesloten,’ antwoordt Fabio droog. Wat gek, denk ik nog, maar Fabio herstelt zich snel: ‘Oh nee wacht, ze zullen wel speciaal voor jullie open zijn.’ Hmmm.

18:00
In de taxi naar het hotel stuur ik het Ciao tutti hoofdkantoor maar eens een berichtje. Goed aangekomen, wel een beetje gek geregeld allemaal. ‘Ach ja, die Romeinen, je weet het hè’, is het antwoord. Da’s ook waar. Eindelijk inchecken en douchen spoelt een hoop van de vermoeidheid en keelpijn van me af. Gelukkig maar, want ik moet eigenlijk z.s.m. de deur weer uit met een look die voldoet aan de code ‘zomers chique’.

Na drie jurkjes trek ik toch weer die eerste aan en ga met hernieuwde moed op weg. Ik mag voor het diner naar Casina Valadier, een prachtig restaurant precies op die plek waar ik altijd even stopte tijdens mijn rondje Villa Borghese, met precies dat uitzicht. En: eindelijk ga ik daar de groep ontmoeten, en de organisatie!

In de taxi stuur ik nog snel een berichtje naar mijn lief: Ik kan niet wachten tot jij ook hier bent! Maandagmiddag, aan het einde van mijn persreis, zou hij naar Rome vliegen, om daarna samen lekker naar Toscane te rijden voor twee welverdiende weken vakantie.

20:00
Ik wijs nog een keer op mijn uitgeprinte programma, maar de ober van Casina Valadier schudt zijn hoofd: ‘Dat is niet hier hoor, mevrouw’. Ik ben er even helemaal klaar mee. Gelukkig bedenk ik me snel dat Saskia me nog wat noodnummers had toegestuurd. Ik ga even zitten om ze op te zoeken. Nauwelijks heb ik mijn telefoon gepakt of diezelfde ober komt terug gesneld: ‘Ik heb het al begrepen mevrouw, kom maar mee.’ Wat een opluchting! ‘Daar, die gang door en rechts het terras op, daar zijn ze.’

Ik wandel door het gangetje. Iemand maakt foto’s van me. Waarom? denk ik. Ach, ik haal mijn schouders nog maar een keer op. Ik draai de hoek om en zie op de achtergrond dat plaatje dat mij zo bekend voorkomt: de skyline van Rome – rechts de koepel van de Sint-Pieter, links het Vittoriano, badend in het roze avondlicht. Op de voorgrond staat iemand die mij nog veel bekender voorkomt. Het is mijn lief, met achter hem een prachtig gedekte tafel en een gekoelde fles champagne, en hij kijkt serieuzer dan ik hem ooit heb zien kijken…

De rest laat zich raden, of in elk geval beter in beeld dan in woord vertellen:

Het nawoord, na het jawoord
Mijn antwoord op het geweldig romantische huwelijksaanzoek moge duidelijk zijn. Wat misschien minder duidelijk is: hoe zat het nu met die persreis? Die was van A tot Z uit de duim gezogen. Mijn lief was vrijwel direct na mij op het vliegtuig gestapt naar Rome.

Met hulp van Saskia en later ook Sandrina (Persoonlijk Rome) was maanden daarvoor al een ingenieus plan tot leven (en tot perfecte uitvoering) gekomen, om mij onder valse voorwendselen naar Rome te lokken.

Ze regelden ook gids Fabio, die achteraf gezien wat zweetmomentjes moet hebben beleefd, en fotograaf Lucia, die de prachtige foto’s maakte die je hierboven ziet. Tegen hen, en natuurlijk tegen mijn lief, wil ik nog maar een keer zeggen: chapeau, en grazie di cuore!