De trots van Turijn: Fiat, Lingotto, Eataly & agnolotti

Waar kan de Fiat Tipo beter zijn verjaardagsfeestje vieren dan bij Lingotto, de voormalige Fiat-fabriek even buiten het centrum van Turijn? Op het dak wandel je over het vroegere testcircuit – een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van een bezoek aan Turijn.

Voor Erwin dat met eigen ogen mag aanschouwen, wacht hem na een fantastische eerste proefrit in en om Turijn een overnachting bij het Hilton Turin Lingotto.

Erwin: ‘Bij aankomst valt direct op dat het geen doorsnee hotelgebouw is. Er zijn veel grote open ruimtes en de plafonds zijn extreem hoog. Het hotel is van alle gemakken voorzien en de kamers zijn modern en ruim ingericht.

De gangen worden gesierd door bouwtekeningen van het markante gebouw en laten ook direct de enorme omvang van het complex zien. Er zijn diverse vergaderruimtes, maar centraal in het gebouw ligt de ontbijtruimte waar elke ochtend een heerlijk ontbijt geserveerd wordt, van een snelle cappuccino met een zoete cornetto tot een uitgebreid Engels ontbijt.

Ik kies voor het eerste, want ik sta te popelen om naar buiten te gaan om Lingotto te verkennen. Van 1932 tot 1982 zijn er in deze fabriek ontelbaar veel Fiats gebouwd. Ten tijde van de opening was het zelfs de grootste autofabriek ter wereld!

Buiten het feit dat de fabriek voor die tijd zeer modern was, heeft Lingotto nóg iets speciaals. De bouw van de auto startte op de begane grond en terwijl de lopende band verder rolde, verplaatste de auto zich verdieping voor verdieping omhoog. Wanneer de auto helemaal klaar was, rolde hij zo de testbaan op die boven op het gebouw ligt. Na een paar testrondjes werd de auto via een spiraalvormige rijbaan naar beneden gebracht, klaar voor transport.

Na de sluiting van de fabriek is gelukkig besloten om het gebouw een nieuwe bestemming te geven. Er werd een competitie uitgeschreven onder architecten. Uiteindelijk heeft Renzo Piano de opdracht gekregen om het gebouw te moderniseren zonder het unieke karakter te verliezen.

In het voormalige hoofdkantoor zetelt nog steeds een deel van de top van Fiat, terwijl in de productiehallen tegenwoordig een winkelcentrum, bioscoop, theater, congrescentrum, een deel van de universiteit van Turijn, een museum en twee hotels (waaronder dus het Hilton) zijn te vinden.

Ik kan mijn geluk niet op, want bij het uitchecken hoor ik dat we de testbaan boven op de fabriek mogen bezoeken. We krijgen een sleutel voor de lift en een routebeschrijving, maar desondanks blijkt het nog een hele zoektocht. Het is ook zo’n immens gebouw!

Gelukkig is een bewaker zo vriendelijk om ons de weg te wijzen en zo staan we ineens op heilige grond, de ovale testbaan van Fiat.

Helaas is het weer aan de sombere kant en kunnen we niet genieten van het mooie uitzicht over de stad en de besneeuwde Alpen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik kom immers voor de baan zelf. Met een brede grijns op mijn gezicht loop ik naar de Curva Sud en zet de klim in naar boven.

Ik moet alle zeilen bijzetten om niet om te vallen, zo steil is de kombocht. Onvoorstelbaar dat er op deze baan met zeventig kilometer per uur werd gereden met auto’s die lang niet zo veilig waren als tegenwoordig het geval is.

Niet veel later word ik aangesproken door een beveiliger dat er geen foto’s gemaakt mogen worden. Ik krijg geen uitleg, maar er is een filmploeg op het dak en dat zal wel de reden zijn.

Gelukkig heb ik al wat foto’s kunnen maken, dus we besluiten om via de spiraalvormige rijbaan (de Rampa Sud) het dak te verlaten, precies op de plek waar de Fiats na de test naar beneden reden. Ook al is deze rijbaan volledig van beton, het is een architectonisch wonderschone locatie met een rijke historie.

Eenmaal beneden is het tijd voor het vervolg van onze proefrit in de Fiat Tipo S-Design. Dit keer neem ik plaats in een wit model van deze Fiat auto. Ik rijd het eerste stuk door de stad en houd de bordjes Sestriere aan.

Als ik de stad uit ben, stop ik nog even om de auto te fotograferen. Helaas is het weer uiterst somber en miezert het behoorlijk. Het is zelfs zo grijs dat ik na het maken van de foto’s er pas achter kom dat  ik op het terrein van Jachtslot Stupinigi sta, een van de buitenverblijven van de familie Savoia.

Net als gisteren is het ondanks het weer een genot om met deze Tipo te mogen rijden. Ik vind het dan ook stiekem wel jammer als ik na een klein half uurtje mijn bestemming bereik. Ik was zo door gereden naar huis, maar bij Eataly Pinerolo wacht een pastaworkshop.

Eataly laat zich het beste beschrijven als een Italiaanse markthal waar je zowel producten kunt kopen als ook direct kunt proeven, in verschillende restaurants. Vaak zijn er mogelijkheden voor kookworkshops en dat is precies waar wij vandaag voor komen.

Bij aankomst ontmoeten we Marlena, die ons zal leren hoe we agnolotti moeten maken, een typisch Piemontese pastasoort. Marlena laat zien hoe je zelf pastadeeg kunt maken, maar omdat we niet heel ruim in de tijd zitten, heeft zij voor ons al deeg gemaakt dat de tijd heeft gehad om te rusten.

Het is de bedoeling dat we samen voldoende agnolotti produceren voor de lunch, maar al snel blijkt dat dit een hele uitdaging gaat worden.

In drie stappen gaat de pasta door de pastamachine, om de juiste dikte te krijgen. Vervolgens gaat de pasta op een mal en kunnen we de vulling aanbrengen, een mengsel van varkensvlees, kalfsvlees, Parmezaanse kaas en savooiekool.

Als de vulling is aangebracht plaatsen we er weer een vel pasta overheen en drukken we het geheel goed aan. De eerste agnolotti kunnen nu uit de mal worden gehaald en zijn klaar om te bereiden.

Als we genoeg agnolotti gefabriceerd hebben, gaan we aan tafel, midden in de markthal, tussen diverse keukens en stellingen met producten. Het is een gezellige bedoeling met een hoop geroezemoes en heerlijke geuren.

Als beloning voor ons harde werk krijgen we eerst vitello tonnato en een bolletje huzarensalade. Als iedereen een glas Treiso Dolcetto d’Alba van het wijnhuis Fontanafredda heeft, worden onze zelfgemaakte agnolotti geserveerd.

Met nog een andere pasta… Wat blijkt? We hebben niet voldoende pasta gemaakt en dus krijgen we van de kok ravioli del plin als aanvulling. Zo hoeven we niet met trek van tafel, een doodzonde in Piemonte.

Beide pasta’s smaken overheerlijk. De zelfgemaakte pasta smaakt natuurlijk het beste, waarbij het natuurlijk vooral Marlena is die de complimenten heeft verdiend. Zij heeft het meeste werk verricht en waar nodig een handje geholpen.

Als dolce komt er een heerlijke taart met gianduia en chocolade op tafel. Een echte lokale specialiteit die zo lekker smaakt dat hij tot de laatste kruimel opgaat.

Een feestelijke afsluiting van het dertigjarig jubileum van de Fiat Tipo – én van een buitengewoon smakelijke proefrit door Piemonte. Gelukkig heb ik mijn Martini nog om thuis na te genieten en nog eens te proosten op dit bijzondere verjaardagsfeestje.’