Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Linda Draak is dol op Italië. Ze nam ons vorig jaar al een keer mee op de scooter langs de Amalfikust. Gelukkig kan ze als medewerker van Tururi Tours regelmatig even een dosis Siciliaanse vitamines opdoen, maar Linda moet elke zomer eigenlijk ook even de frisse berglucht inademen, al is het maar één dag. De terugreis vanaf haar vakantieadresje in Zuid-Italië gaat dan ook via de Dolomieten, de bergen waar ze haar hart aan heeft verpand.
Linda: ‘Net even anders, ruiger, markanter dan de Oostenrijkse toppen, maar toch Tirol – mét de heerlijke Italiaanse sfeer. We komen hier elk jaar in de winter, als de majestueuze toppen bedekt zijn met een laag sneeuw en de pistes geprepareerd zijn voor geweldige lange afdalingen rondom de Dolomietengroep Sassolungo.
Maar Val Gardena is meer dan alleen de Sassolungo. Waar de gondelbaan Col Raiser vanuit Santa Cristina je in de winter naar de pistes van Seceda brengt, zet hij je in de zomer af in een waar wandelparadijs in het Parco Naturale Puez-Odle (Puez-Geisler).
Vanaf Santa Cristina, op 1428 meter, zweef je in korte tijd naar Col Raiser op 2106 meter. Natuurlijk kun je dit hoogteverschil ook te voet overbruggen, maar wij kiezen ervoor om ons boven af te laten zetten en later op de dag af te dalen. Eenmaal boven starten we natuurlijk eerst met een cappuccino met apfelstrüdel bij Baita Odles, vlakbij het station van de gondelbaan, waar je een prachtig uitzicht hebt op de Gruppo delle Odle (Geislergruppe).
Meteen bij Baita Odles bevindt zich een duidelijk overzicht van de diverse wandelingen. We kiezen voor pad nummer 1 richting Rifugio Troier. Er is weinig hoogteverschil, wat het wandelen gemakkelijk maakt en waardoor je volop kunt genieten van de fantastische uitzichten.
We herkennen de groene weiden waar we ’s winters skiën. Zo leuk om dit landschap ook eens in de zomer te zien! Na Rifugio Troier passeren we een houten hekje en bevinden we ons op de Alpe di Cisles (Cisles Alm).
We klimmen af en toe een stukje, maar echt moeilijk wordt het niet. Het smalle pad loopt over de alm, met hoog boven ons de machtige rotspunten van de Mittagscharte (2597 meter). We bereiken het kleine berghutje Pieralongia, waar je op een houten bankje kunt genieten van huisgemaakte yoghurt met vruchten.
Het smalle weggetje vervolgt zich net boven de boomgrens en slingert, langzaam dalend, naar Rifugio Firenze (Regensburgerhütte). We staan regelmatig even stil om naar de imponerende toppen te kijken van de Geisler (Odle), waarbij we steeds weer een prachtig decor krijgen voorgeschoteld.
Bij Rifugio Firenze is het een gezellige drukte. Het is een bekend bergrestaurant en veel wandelaars strijken hier neer voor de lunch. Wij weten echter dat drie kwartier verder een veel kleinere en ook sfeervolle hut ligt, onze favoriet in het winterseizoen. Dus we volgen nog even de duidelijke bewegwijzering over de paadjes door het bos en langs een klein meertje, naar Baita Sangon.
Bij Baita Sangon is het heerlijk rustig. Al snel zitten we op de veranda van deze berghut met een koud biertje. De man die ons bedient kijkt ons met kleine oogjes aan… Het was vroeg vanochtend, toen hij zijn bed zag na het Almhütte-feest van gisteravond.
Desalniettemin tovert hij voor ons in een mum van tijd een boerenomelet en een kaasplankje op tafel. Het is genieten in het zonnetje met een weidse blik over de groene almen en de Mont de Stevia (2555 meter). Aan het einde van onze lunch trakteert de huttenwaard ons op een zoete walnotenlikeur, zodat we jodelend aan de afdaling beginnen, richting Santa Cristina.
Een breed karrenpad dat onder de gondelbaan door loopt, brengt ons uiteindelijk in een klein uurtje weer terug bij ons startpunt, het dalstation van Col Raiser. Met een dosis berglucht in onze longen en de Dolomieten op ons netvlies, kunnen we onze vakantie echt afsluiten. Al dromen we stiekem al over de volgende bergwandeling…’
