Een Toscaanse bruiloft: net als in de film, maar dan echt

Rosanne heeft haar hart verloren aan Frankrijk. Haar ervaringen, tips en foto’s deelt ze via haar blog Bonjour Frankrijk – zeg maar het Franse zusje van Ciao tutti. Deze zomer was Rosanne ook even in Italië te vinden, voor de bruiloft van haar broer. Ze deelt deze prachtige dag vandaag ook met ons!

Rosanne: ‘Ik tel tot drie. Wakker worden in mijn tentje op de camping in Volterra wil nog niet echt lukken om acht uur ‘s ochtends. Maar ik weet: vandaag is de grote dag. De dag dat ik voor het eerst (en waarschijnlijk ook het laatst) een Toscaanse bruiloft zal meemaken. Van mijn broer, om precies te zijn. Met die wetenschap lukt het me toch niet meer om nog in slaap te vallen. Ik tel tot drie en sleep mezelf mijn slaapzak en vervolgens de tent uit.

Mijn jurk hang ik nog eens extra recht. Vanmiddag moet ‘ie stralen om mijn lijf. De koffie pruttelt terwijl ik neerplof op mijn campingstoel. Er gaat heel even van alles door me heen. Mijn nagels moeten nog gelakt, waar liggen mijn schoenen? Wie doet mijn haar vanmiddag? Een paar seconden later lach ik om mezelf. Je druk maken, dat past nou net niet in de levensstijl van de Italianen. En dus laat ik het rusten. Het komt vast goed.

Samen met vrienden breng ik die ochtend nog een bezoek aan het stadje San Gimignano. De ceremonie van mijn broer en zwager begint pas om half vijf. Eerder op de dag is dat niet bekwaam in 35 graden. Die arme mannen, in hun pak…

In San Gimignano lukt het me alles even los te laten. De grote markt waar zo nu en dan een walm van kaas voorbijkomt, is gezellig druk. We lunchen, vullen onze suikers aan met een koude cola en besluiten om één uur terug te keren naar de camping. Je kunt wel doen als de Italianen, stiekem blijven we toch echt Nederlands volk. En dus maak ik me alweer enigszins druk om al wat nog moet gebeuren.

Op de camping ploffen we met z’n allen neer en trekken een koud biertje open. Misschien niet de meest slimme zet in deze hitte, maar ach: het is feest vandaag. En een biertje kunnen we allemaal best verdragen. De stress zakt bij iedereen tot een nulpunt en vrolijk beginnen we aan onze transformatie. Vriendin Marieke roept dat ze mijn haar wel even kan veranderen in een echt sterrenkapsel. Ik vind alles prima en dus doet ze haar ding. Het resultaat? Een kapsel zoals ik het nooit eerder had. Prachtig! Tevreden trek ik mijn donkerblauwe jurk aan. Ik ben er klaar voor.

Met de hele bups rijden we richting het piepkleine kapelletje waar de voltrekking plaatsvindt, net buiten Volterra. Aangekomen op het landgoed staat er al een tiental gasten te wachten. We sluiten aan, in een lange rij op de cipressenlaan in het verlengde van de kapel. De zenuwen lijken nog altijd geen plek te hebben gevonden. Bij mij niet, maar zo te zien ook bij de gasten niet. Iedereen is ontspannen en wacht met smart op het bruidspaar.

Een paar minuten later breekt dat moment aan. Onder luid getoeter rijden mijn broer en zwager de laan op en stappen uit. We applaudisseren, bewonderen hun prachtige pakken. En volgen de twee dan richting de kapel. Een piepklein kapelletje, waardoor we er nauwelijks met alle gasten inpassen. Het is even zoeken, proppen en duwen, maar dan heb je ook wat. Een schitterend beschilderd plafond, een prachtig oud altaar. Het past allemaal net.

De voltrekking volgt, na prachtige speeches. De ringen worden uitgedeeld, het ja-woord is gegeven. Vivo Per Lei klinkt door het kleine kapelletje. Betere muziek had het niet kunnen zijn. De zware stem van Andrea gevolgd door de hoge stem van Giorgia maakt het allemaal compleet. Een klein half uur later staan we weer met z’n allen onder de warme Italiaanse zon. Flessen prosecco worden opengetrokken. Ik betrap mezelf erop dat ik het drink als limonade. Wat een dorst! En ik lijk niet de enige. Maar dat geeft allemaal niet, het mag vandaag.

Vanaf het landgoed waar de voltrekking plaatsvond, trekken we met z’n allen naar het volgende landgoed, waar het feest zal plaatsvinden. Bij aankomst zijn lange houten banken het aanzicht. Een decor zoals ik het ken van de film, maar dan echt. Iedereen neemt langzaam plaats en al snel worden de eerste gerechtjes geserveerd. Talloze pecorini, meloen, verse Parmahammen… Trouwen in Italië zou je alleen al voor het eten doen!

De wijn vloeit ook al snel rijkelijk. Opmerkelijk genoeg vooral witte wijn, in plaats van rode. Iedereen heeft dorst. De warmte laat zo zijn sporen na. Gelukkig smaakt ook de witte wijn verrukkelijk. En voor ik het goed en wel doorheb, staan mensen dansend op het landgoed. Eten gebeurt vooral tussendoor, wanneer men even niet danst. We genieten met z’n allen van de ondergaande zon, van de muziek, de geweldige band, en gaan die avond nog lang door…

Bart en Leroy, complimenti!‘ En auguri namens Ciao tutti!