Het verhaal van het verloren kind – Elena Ferrante

Na lang wachten is deze week eindelijk het vierde en laatste deel van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante verschenen. Het verhaal van het verloren kind is de adembenemende ontknoping van de saga van Lila en Elena, dat werd genomineerd voor de Man Booker International Prize 2016. Met de verschijning van deel 4 is de reeks compleet. Eerder verschenen De geniale vriendin, De nieuwe achternaam en Wie vlucht en wie blijft.

Lila en Elena zijn in dit vierde deel volwassen: ze hebben de grillen van het leven leren kennen. Ze hebben gevochten om te ontsnappen aan de Napolitaanse volksbuurt waar ze opgroeiden. Elena heeft gestudeerd, is getrouwd, naar Florence verhuisd, heeft kinderen gekregen en is inmiddels een gevierd schrijfster. Lila daarentegen is er nooit in geslaagd los te komen van haar geboortestad. Ze is weliswaar een succesvol ondernemer geworden, maar haar succes heeft haar steeds dichter bij de corruptie en criminaliteit gebracht die de buurt in hun greep houden.

Met ongeëvenaarde eerlijkheid en glans vertelt Elena Ferrante het verhaal van Elena’s en Lila’s levenslange vriendschap, tegen de achtergrond van Napels. Een kort fragment:

‘Van oktober 1976 totdat ik in 1979 weer in Napels ging wonen, vermeed ik regelmatig contact met Lila. Maar dat was niet gemakkelijk. Ze probeerde zich bijna onmiddellijk weer in mijn leven te dringen en ik negeerde haar, duldde haar, onderging haar. Ook al gedroeg ze zich alsof ze niets anders wilde dan mij op een moeilijk moment bijstaan, toch kon ik de minachting waarmee ze me had behandeld niet vergeten.

Nu denk ik dat ik snel gekalmeerd zou zijn als alleen dat schelden me had gekwetst. ‘Stomme trut,’ had ze door de telefoon gegild toen ik haar van Nino vertelde, en nooit, maar dan ook nooit eerder had ze op die manier tegen me gesproken. Maar in feite woog haar opmerking over Dede en Elsa veel zwaarder dan die belediging. ‘Denk aan het verdriet dat je je kinderen aandoet,’ had ze vermanend gezegd, en in eerste instantie had ik daar geen aandacht aan geschonken. Maar in de loop van de tijd gingen die woorden steeds zwaarder wegen, ik dacht er vaak aan. Lila had nooit de geringste belangstelling voor Dede en Elsa getoond, en het was bijna zeker dat ze zich hun namen zelfs niet eens herinnerde.

De keren dat ik aan de telefoon iets zei over een slimme opmerking van een van hen, had ze me afgekapt en was over iets anders begonnen. En toen ze de kinderen bij Marcello Solara thuis voor het eerst zag, had ze zich tot een verstrooide blik en een paar algemene zinnen beperkt. Ze had niet eens een beetje aandacht gehad voor hoe goed ze gekleed waren, hoe mooi hun haar zat en hoe correct ze zich allebei uitdrukten, ook al waren ze nog klein.

En toch had ík hen gemaakt, had ík hen opgevoed, waren ze deel van mij, haar oude vriendin: ze had mijn moedertrots ruimte moe ten geven, ik zeg niet uit genegenheid, maar toch minstens uit vriendelijkheid. Maar ze was zelfs niet een beetje goedmoedig ironisch geweest, ze had zich onverschillig getoond en verder niets.

Pas nu had ze zich de meisjes herinnerd – vast en zeker uit jaloezie, omdat ik Nino had genomen – en ze had willen onderstrepen dat ik een zeer slechte moeder was, die, om zelf maar gelukkig te kunnen zijn, hun verdriet aandeed. Ik hoefde er maar aan te denken of ik werd nerveus. Had Lila zich soms om Gennaro bekommerd toen ze wegging bij Stefano, toen ze haar kind vanwege haar werk in de fabriek bij de buurvrouw achterliet, toen ze hem naar mij had gestuurd, bijna alsof ze zich van hem wilde ontdoen? O ja, ik was schuldig, maar zonder twijfel toch ook meer moeder dan zij.’

Lees meer in

Het verhaal van het verloren kind | Elena Ferrante | vertaald door Marieke van Laake | ISBN 9789028426689 | € 24,99 | uitgeverij Wereldbibliotheek | bestel Het verhaal van het verloren kind via deze link bij bol.com | ook verkrijgbaar als e-book

Lees ook de andere Napolitaanse romans van Elena Ferrante:
*De geniale vriendin
*De nieuwe achternaam
*Wie vlucht en wie blijft

Ontdek ook het Napels van Elena Ferrante