Niet alleen Saskia en Willemijn waren afgelopen week in Florence. Ook Dominique, Saskia’s voormalig oppaskindje, was even in de hoofdstad van Toscane. Dominique vierde feest bij Trattoria Mario, het perfecte adres voor een echte Florentijnse lunch. ‘Zestig jaar geleden opende de meest geliefde lunchzaak van Florence, Trattoria Mario, de deuren. Anno 2013 is Mario nog steeds beroemd om de heerlijke gerechten en vriendelijke service van de familie Calzo. Dat is niet voor niets, want veel bezoekers beschouwen een lunch bij Mario als een echte ervaring. Bij aankomst geef je je naam door bij de deur, waarna je in de rij …

Caro Dario, L’America sta diventando sempre pi un paese di astemi vegetariani e puritani. Personalmente, continuo a preferire il vino rosso, le carni e le belle donne. Con affetto, Jack Nicholson Als je net als Jack Nicholson gek bent op rode wijn en vlees, dan ben je bij Dario Cecchini aan het goede adres. In Panzano, een van de dorpjes in de Chianti, rijgt hij de ene na de andere biefstuk aan het mes. In handen van de slager Bij binnenkomst in de inmiddels wereldberoemde slagerij zet Dario net het mes in een flink stuk vlees, terwijl hij een passage …

Helaas moesten we gisteren na twee weken Italië weer onze koffers pakken. Op het vliegveld van Florence werden we uitgezwaaid door Paloma, een enorme bronzen vogel die Botero in 1990 maakte als onderdeel van een tentoonstelling van 31 beelden die zich op en om het Piazza della Signoria hadden genesteld. Het dier is maar liefst 240 centimeter hoog en weegt 1500 kilo. Wegvliegen zal het dus niet zo gauw… Botero is overigens een Colombiaanse kunstenaar, maar hij heeft een zeer bijzondere band met Toscane. In 1952 kwam hij naar Italië om het werk van Italiaanse kunstenaars te bestuderen. Naar eigen …

Het Piazza della Signoria in Florence is een grote beeldenbende. Als je je blik kunt losrukken van Davids gespierde torso en peinzende blik, zie je dat er op en om dit plein talloze beelden te zien zijn, grotendeels verzameld onder de Loggia dei Lanzi en in de nissen van de Galleria degli Uffizi. In 1559 schreef Cosimo I De’ Medici een wedstrijd uit voor de eerste publieke fontein van Florence. Veel beroemde kunstenaars stuurden een ontwerp in, onder wie Cellini, Giambologna en Ammannati. De keuze viel uiteindelijk op de inzending van deze laatste, omdat de Neptunus die hij op de …

‘De Westerse mens is altijd op weg, of hij zijn bestemming kent of niet,’ zo schrijft Frits van der Meer in de Atlas van de Westerse Beschaving. Dat dit in de middeleeuwen niet anders was en men toen ook steeds verder reisde, blijkt wel uit de fresco’s die Ciao tutti-fan Nicole ons aanraadde. : de schitterende schilderingen van Benozzo Gozzoli in de Sant’Agostino in San Gimignano. Benozzo Gozzoli heeft, zeker in vergelijking met andere Italiaanse schilders in zijn tijd, veel van de wereld – of beter gezegd van het land dat we nu kennen als Italië – gezien. Hij is …

Impruneta ligt letterlijk in de schaduw van Florence, in het noorden van de Chianti, maar ook figuurlijk. Want hoewel Florence tijdens een bezoek aan Toscane hoog op het lijstje staat, brengen maar weinig mensen een bezoek aan de stad waar Brunelleschi de dakpannen voor de koepel van de Duomo in Florence haalde. Ook wij waren er nog niet eerder geweest, maar na een tip van Bianca Ensinck reserveerden we deze keer een ochtend voor een bezoek aan de stad van gebakken klei, waar al zo’n 3000 jaar (!) terracotta (letterlijk: ‘gebakken aarde’) wordt gemaakt. De productie van terracotta in Impruneta …

De koepel van de Duomo – symbool van Florence. Met enige regelmaat staat een stukje van de Duomo in de steigers. Het marmer moet worden schoongemaakt, reparaties moeten worden verricht en beschadigingen moeten worden verholpen. Gelukkig zit er nu niet zo veel druk achter als ten tijde van de bouw van de Duomo, toen de bouwvakkers de steigers niet eens mochten verlaten voor de lunch. Filippo Brunelleschi, de architect die de reusachtige koepel had ontworpen, stond tijdens de bouw van deze koepel onder redelijke druk. Niet alleen moest hij de klus goed zien te klaren, dat moest liefst ook nog …

Gisteravond laat kwamen we aan op het station van Florence, behoorlijk verkreukeld van ruim acht uur treinen en verlangend naar een warme douche en een fijn bed. We zeulden onze koffers uit de bagagerekken, zochten boeken, jassen en sjaals (ja, het is ’s avonds nog behoorlijk fris) bij elkaar en wrongen ons door de smalle treindeuren en de mensenmassa naar buiten. En ondanks de mensenmassa, de stank van treinen en fastfood, ondanks onze moeheid na een dag reizen, voelen we het zodra we voet op Florentijnse bodem zetten. Dit is thuiskomen. In de trein lazen we precies over dit gevoel, …