Het gebroken hart van Bernini op het Sint-Pietersplein

Overal waar je in Rome komt, herinnert er wel iets aan de grote beeldhouwer en architect Gianlorenzo Bernini. De grote Vierstromenfontein op Piazza Navona, de Neptunusfontein op Piazza Barberini, de prachtige Apollo en Daphne in Galleria Borghese, het slim vormgegeven Sint-Pietersplein dat de talloze bezoekers en pelgrims als het ware omarmt.

Op dit Sint-Pietersplein liggen twee voor Bernini gedenkwaardige stenen. De eerste steen is verbonden met een nogal droeve liefdesgeschiedenis. Toen Bernini aan het Sint-Pietersplein werkte, was hij namelijk erg verliefd op een Romeinse dame. Hij kon aan niets anders meer denken dan aan de kleur van haar ogen, haar zijdezachte haar, het geluid van haar stem…

De dame in kwestie behoorde echter tot andere kringen, waardoor Bernini’s liefde behoorlijk werd gedwarsboomd. Ze was en bleef onbereikbaar, ondanks Bernini’s dromen en toekomstplannen. Bovendien moest Bernini al zijn tijd en energie in het grote pauselijke project steken; tijd voor de liefde was er niet. Dit tot grote frustratie van Bernini, die als een soort van remedie tegen zijn liefdesverdriet een gebroken hart in het plaveisel van het Sint-Pietersplein verstopte.

Wie goed zoekt, vindt dit gebroken hart in de buurt van de marmeren plaat met de zuidwestenwind (Libeccio), ten noorden van de obelisk.

Heb je Bernini’s gebroken hart, voor eeuwig gebeiteld in steen, gevonden, dan kijk je toch met gemengde gevoelens naar een van zijn meesterwerken. Wat heeft de kunstenaar niet allemaal op moeten geven voor dit omvangrijke project?

Gelukkig heeft Bernini ook nog een ander stenen aandenken in het plaveisel van het plein achtergelaten, een aandenken dat recht doet aan zijn geniale bouwplannen. Daarover lees je in deze blog meer.

Print dit artikel of sla het op als pdf