Verrucola (Lunigiana) – een dorpje waar de tijd stil heeft gestaan

Vanuit Pietrasanta, aan de Toscaanse kust, reizen we naar het binnenland, naar de Lunigiana, een nog vrij onontdekt stukje Toscane. Saskia logeert er bij La Luna di Quarazzana, een heerlijk authentieke bed & breakfast die wordt gerund door de altijd vrolijke Ilaria (en waar we je morgen meer over vertellen).

Niet alleen kookt Ilaria bijna elke avond voor al haar gasten, ze geeft hen ook graag de beste tips voor uitstapjes in de omgeving: van een wandeling naar een waterval (waar je in de zomer ook lekker een duik kunt nemen) tot een dagje aan of op zee bij Montemarcello en een bezoek aan fotogenieke dorpjes in de heuvels van de Lunigiana.

Zo neemt ze Saskia mee naar Verrucola, een klein burchtdorp, niet veel groter dan een speldenprik op de kaart, waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Op haar beurt neemt Saskia jullie mee naar dit gehucht, dat is gebouwd rondom het Castello di Verrucola, een robuust kasteel dat nog altijd wordt bewoond.

Saskia: ‘Ilaria is Florentijnse van origine, maar ze kent de Lunigiana alsof ze er geboren en getogen is. Als ze me ophaalt op het station en me meeneemt naar Fivizzano voor een caffè bij de lokale bar, vertelt ze honderduit, over hoe ze hier terecht is gekomen maar vooral waarom ze zo verliefd is geworden op dit nog geheime stukje Toscane.

Nog voor we onze laatste slok koffie op hebben, is het alsof we elkaar al jaren kennen. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk. Hoewel ik niet helemaal topfit aankwam, met dank aan een korte maar hevige buikgriep, voel ik hoe het zeurderige gevoel in mijn buik door haar verhalen geleidelijk aan verandert in vlinders. Alleen al door Ilaria’s woorden word ik verliefd op de Lunigiana – en dan heb ik alleen pas het dorpsplein van Fivizzano gezien.

Gelukkig hebben we nog tijd voor een uitstapje voor Ilaria de keuken in moet duiken om voor mij en de andere gasten te koken. Ilaria besluit om naar Verrucola te rijden, een dorpje even verderop. Nog voor ze de auto heeft geparkeerd, heb ik mijn camera al tevoorschijn gehaald. Wat een plaatje!

Het dorpje wordt gedomineerd door een robuuste burcht, het Castello della Verrucola (ook wel Fortezza della Verrucola genoemd) die nog altijd wordt bewoond. Als schilder Jacopo Cascella, de huidige kasteelheer, thuis is, kun je binnen een kijkje nemen.

Vooral de wapenzaal op de benedenverdieping is de moeite waard, dankzij het schitterende plafond, zo vertelt Ilaria als we naar het kasteel lopen. Helaas hangt er een briefje met ‘Torno subito’ op de deur. Dat subito is echter niet zo subiet zoals we in Nederland zijn gewend, want na een kwartiertje wachten is er nog altijd niemand te zien en ook als we na een half uur nogmaals langs het kasteel lopen, hangt het briefje er nog.

Gelukkig valt er buiten ook genoeg te zien. Aan de oostzijde van het fort staat een hoge toren, die in de veertiende eeuw werd gebouwd om het dorpje te beschermen – zo kon men immers het gevaar al van verre zien aankomen.

Het stadje werd later ook ommuurd. Tijdens verschillende fasen werd de dorpskern geheel omringd door een stevige muur, met twee toegangspoorten. We volgen de muur en genieten van de vele details in het dorp: de gezichten op de muur (waarvan de betekenis niet bekend is), de kleurrijke bloemen (waaronder ook heerlijk geurende jasmijn) en watervalletjes, maar vooral van de diepe rust.

Het is dat we hier met de auto naartoe zijn gereden en op bijna elk hoekje een foto maken, anders hadden we gedacht in de middeleeuwen te zijn beland. Gelukkig weten we dat gevoel de hele middag en avond vast te houden, dankzij de verderop gelegen nog kleinere borgo die Ilaria omtoverde tot een bed & breakfast. Maar daarover morgen meer!’