Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Op vijf kilometer ten westen van het centrum van Milaan vind je het kolossale, bijna futuristisch uitziende San Siro Stadion, dat officieel Stadio Giuseppe Meazza heet.
Het stadion biedt plaats aan tachtigduizend toeschouwers en behoort daarmee tot de grootste voetbalstadions van Europa. In de loop der jaren heeft het heel wat metamorfoses ondergaan.
De bouw van het San Siro Stadion
San Siro’s geschiedenis gaat terug tot in de jaren twintig, toen het voetbalveld waar AC Milan speelde te klein werd voor het groeiende aantal fans. De bouw van het stadion was een project van toenmalig AC Milan-voorzitter Piero Pirelli.
Pirelli gaf architect Stacchini, die ook verantwoordelijk was voor de bouw van het centraal station van Milaan, de opdracht om een compleet nieuw stadion te ontwerpen. Het stadion werd dus in eerste instantie alleen gebouwd als thuisbasis van AC Milan.
Het werd geopend op 19 september 1926, met een vriendschappelijke wedstrijd tussen AC Milan en Inter. Er konden toen 35.000 toeschouwers van de wedstrijd genieten.
Thuishaven van zowel AC Milan als Inter
In 1935 werd het stadion verkocht aan de stad Milaan, maar het bleef tot 1945 de thuishaven van AC Milan. Vanaf dat jaar ging Inter er ook gebruik van maken.
Het stadion onderging in 1955 een flinke metamorfose en werd er een tweede verdieping bijgebouwd. In de jaren erop werden er veel belangrijke wedstrijden gespeeld in het stadion – onder toeziend oog van duizenden supporters.
In 1980 bood het San Siro onderdak aan de Europese Kampioenschappen. Toen kreeg het stadion de naam Stadio Giuseppe Meazza, als eerbetoon aan de ex-voetballer die tijdens zijn carrière veel voor Inter heeft betekend.
Tien jaar later, in 1990, had Italië de eer om het WK Voetbal te organiseren. Al snel werd duidelijk dat het San Siro Stadion toe was aan een flinke verbouwing, wilde men hier officiële wedstrijden kunnen spelen.
Een stadion met drie verdiepingen en een dak
Even werd overwogen om een heel nieuw stadion te bouwen, maar uiteindelijk kozen architecten Ragazzi, Hoffer en Finzi voor een ambitieus herontwikkelings-plan. Er moest een derde verdieping op de bestaande twee worden gebouwd en er moest een dak boven de tribunes komen, met elf torens rondom het stadion die de nieuwe verdieping en de dakconstructie zouden ondersteunen.
Het resultaat was een capaciteit van 85.700 stoelen. Vanwege de veiligheid werd het aantal stoelen tijdens de bouw iets teruggebracht, maar uiteindelijk konden tijdens het WK tachtigduizend supporters de bal zien rollen.
Nog altijd worden er wedstrijden gespeeld, dus check voorafgaand aan je bezoek aan Milaan of je getuige kunt zijn van een wedstrijd van AC Milan of Inter.
Een tour door het San Siro Stadion
Ook buiten de wedstrijden om is een bezoek aan het San Siro Stadion een absolute must voor voetballiefhebbers. Je kunt namelijk onder begeleiding van een expert een tour krijgen door het stadion, waarbij je plekken bezoekt waar je normaliter niet komt, zoals de kleedkamers onder het stadion en de legendarische tunnel waar de spelers doorheen lopen voor ze het veld betreden…
Ook sta je net als de spelers even op het reusachtige en magische Scala del Calcio, met om je heen de tribunes… Een machtig gevoel! Je kunt ook nog een kijkje nemen op de eretribunes, waar de belangrijkste supporters elke thuiswedstrijd van hun club volgen.
Een bezoek aan het San Siro Museum
Na alle overweldigende indrukken in het stadion mag je ook het San Siro Museum niet overslaan, dat geheel in het teken staat van de geschiedenis en het ongekende succes van voetbalclubs AC Milan en Inter.
De collectie bestaat uit meer dan drieduizend objecten uit de rijke geschiedenis van beide clubs, van filmbeelden en bekers tot shirts en levensgrote voetballers. In het museum komt zo’n honderd jaar geschiedenis van beide teams voorbij, met ook wat oranje inbreng!
Op de website van het San Siro Stadion vind je alle details voor een bezoek aan het museum en een rondleiding door het stadion. Wij delen tot slot nog een virtueel voorproefje van het museum:
met dank aan Paolo Bona voor een aantal foto’s
