Wandelparadijs Cilento

Hou je van wandelen, dan is het Nationaal Park Il Cilento e Vallo di Diano een paradijs waar veel te ontdekken valt, zo weten Hans en Marga Pilon, die al ruim tien jaar regelmatig in de Cilento komen.

Marga: ‘Je loopt er op kliffen met uitzicht op baaitjes en een azuurblauwe zee, maakt een wandeling in de bergen met prachtige vergezichten, daalt af in een canyon vanuit een afgelegen bergdorpje of loopt langs klaterende bergstroompjes en oude olijfgaarden.

De natuur is hier nog ongerept en tijdens het wandelen kom je maar weinig mensen tegen. De kans is groot dat je een vriendelijke herder met zijn kudde geiten ontmoet.

De Cilento is lange tijd een geïsoleerd gebied geweest. Daardoor is het oorspronkelijke landschap bewaard gebleven. Het is ook een groen gebied, met dank aan de vele riviertjes die van de bergen naar de zee stromen. Vandaar dat de Cilento de bijnaam ‘groene long van Italië’ draagt.

Tot de jaren vijftig werd er nog veel gebruik gemaakt van muilezelpaden, die soms de enige korte verbinding tussen afgelegen dorpjes waren. Nu zijn de muilezels bijna verdwenen en worden de mulattieri als wandelpad gebruikt, waardoor iedereen kan genieten van het prachtige landschap.

Wij ontdekken ook na tien jaar nog steeds nieuwe paden en prachtige plekken. Voor buitenlandse toeristen is het niet zo makkelijk om informatie over wandelen in de Cilento te vinden. De streek is nog weinig  bekend en vooral gericht op Italianen en dus op strandvakanties.

Maar de Cilento heeft zoveel meer te bieden dan een schitterende kust. Gelukkig zijn er de laatste jaren actieve regionale groepen hikers (zoals GetVallodiDiano) die oude paden vrij maken, onderhouden en excursies organiseren. En ook vanuit het Nationaal Park Cilento zijn er diverse gemarkeerde wandelingen uitgezet met duidelijke informatie.

Wat het wandelen in de Cilento zo bijzonder maakt, zijn ook de diversiteit aan landschappen en de zee die altijd dichtbij is. In de zomer combineer je een wandeling met een frisse duik in de zee of zoek je de verkoeling van de bergen op. In het voor- en najaar kies je een route met minder schaduw en geniet je van het zonnige Zuid-Italiaanse klimaat.

Ben je nieuwsgierig geworden ? We nemen je mee op twee heel verschillende wandelingen in de Cilento. We gaan naar de Capo Palinuro, in de zomer een drukke badplaats, maar in het vroege voorjaar een oase van rust.

In het najaar trekken we het binnenland in, naar de Monte Cocuzzo met adembenemende uitzichten op de Golfo di Policastro.

Wandeling op de Capo di Palinuro (Sentiero Fortini e Torre Capo di Palinuro)
Dit is een wandeling met weinig schaduw, langs oude wachttorens met prachtige vergezichten en uitzicht op de kliffen van Palinuro. Het is eind februari, de zon schijnt en het is zeventien graden, een ideale dag om deze wandeling te doen.

We rijden naar de porto, haven, van Palinuro, waar we de auto achterlaten op een grote parkeerplaats, een paar honderd meter voor de bocht naar de haven. In de zomer vertrekken hier de rondvaartbootjes naar de Grotte d’Azurro, nu liggen er vooral vissersbootjes in de haven en is het heerlijk rustig.

In de bocht bij de haven begint ons rood-wit gemarkeerde pad omhoog, richting de oude Torre del Fontino. Terwijl we uitkijken op de mooie, beschutte haven, lopen we naar de resten van de toren. Hiervandaan hebben we een prachtig uitzicht op de kustlijn en op de rotsen.

We nemen het smalle pad dat naar boven gaat door de heerlijk geurende macchia mediterranea richting de noordpunt van de kaap. Al slingerend komen we boven op de rotsen, waar we een zijpaadje inslaan dat afdaalt naar de volgende toren, de Torre del Quaglia.

Hier op de rotspunt bevinden we ons boven de in de zomer druk bezochte blauwe grot. In dit gebied bloeit ook de zeldzame primula van Palinuro, die deel uitmaakt van het logo van het Nationaal Park Cilento. Wij zijn helaas net iets te vroeg, want we zien alleen de bladrozetten.

We gaan weer terug naar het hoofdpad en lopen over de hoogvlakte richting de vuurtoren. In de zomer is het hier snel te warm omdat er nergens schaduw is, maar nu is het er heerlijk en genieten we van de vergezichten. In de verte horen we ineens een zacht gerinkel van koeienbellen en even later krijgen we gezelschap van een grazende kudde.

De vuurtoren ligt dicht bij de punt van de kaap. We zijn nu aan de andere kant van de Capo di Palinuro, steken de onverharde weg over die naar de vuurtoren gaat en zien al snel een informatiebord dat verwijst naar een smal pad richting de kliffen.

‘Betreden op eigen risico,’ staat erop. We wagen het erop en worden beloond met uitzicht op prachtige kliffen en de blauwe zee in de diepte. Het korte paadje eindigt bij alweer een mooi uitzichtpunt met een informatiebord over de kustlijn en de grotten die zich hieronder bevinden.

Teruggekomen op de hoofdweg lopen we richting het bos. Verderop is de  afslag naar de laatste toren. Een breed pad brengt ons langs een oud fort naar de Torre Calafente. Ook dit is een oude toren uit de tijd van de invasies van de Saracenen in de zestiende eeuw.

Langs de hele kustlijn vind je deze oude wachttorens. Bij onraad werd een groot vuur aangestoken om de volgende toren te waarschuwen. Ook deze toren alarmeerde met zijn vuur de volgende toren. Het vijandelijke nieuws werd zo ‘als een lopend vuurtje’ overgebracht en in korte tijd was de hele streek op de hoogte.

Vanaf de toren hebben we uitzicht op het grote Mingardostrand, een van de mooiste zandstranden in de Cilento tussen Palinuro en Marina di Camerota.

Als we weer terugkomen op de vuurtorenweg dalen we door het bos af naar de parkeerplaats via het Sentiero della pineta.

Wandeling rondom de Monte Cocuzzo in het binnenland
Het Sentiero del Bosco Incantato del Monte Cocuzzo (1370 meter) hebben we twee jaar geleden bij toeval ontdekt. Het is een voorbeeld van een mooi project van de Europese Unie, dat netjes wordt uitgevoerd maar waar vervolgens nauwelijks publiciteit voor wordt gemaakt. Het heeft zelfs een area picnic, een speelterrein voor kinderen en een area fitness.

Terwijl het maar twintig minuten rijden van ons huis is, hebben we het bij toeval op internet ontdekt. Nu is het een van onze favoriete wandelingen in het binnenland.

In oktober rijden we naar het bergdorpje Tortorella. De Monte Cocuzzo is de hoogste top van het dorp en vormt de waterscheiding met Basilicata. Na wat vragen aan de locals vinden we de weg die omhoog slingert richting de berg.

Nergens is een aanwijzing te vinden over het project. We beginnen al te twijfelen, maar uiteindelijk houdt het asfalt op en zien we tot onze verbazing een klein bordje met follow the path. Hier kunnen we de auto parkeren en met de wandeling beginnen. Ondertussen zijn we al een behoorlijk stuk geklommen.

We volgen het pad een paar honderd meter langs een weiland en komen bij een oude bron en drinkplaats voor het vee. We hebben geluk want de eerste mensen die we tegenkomen, zijn twee herders die hun geiten hier laten drinken.

Iets verderop ligt een prachtig gelegen picknickterrein met uitzicht op de bergen en de Golf van Policastro. In het bos daarachter passeren we nieuwe informatieborden over de flora en fauna.

Even later zien we de richtingborden van de wandeling rondom de Monte Cocuzzo. De rondwandeling kan linksom of rechtsom gemaakt worden. Wij kiezen voor rechts.

Het stenige pad klimt behoorlijk,maar al gauw hebben we een schitterend uitzicht. We zien het dorp Tortorella en de Monte Bulgheria in de verte. Als we naar boven kijken zien we het witte gesteente van de bergtop afgetekend tegen de blauwe lucht.

Als we nog hoger zijn geklommen, zien we de havens van Sapri en Scario in de verte beneden ons. Het lijkt alsof we in een gigantisch panorama lopen. Wat een prachtige route is dit!

Ondertussen zijn we aan de andere kant van de berg gekomen. Hier eindigt het eerste pad bij een splitsing, waarbij van rechts een pad uit Sapri komt. Er staat een gedenkteken voor Giuseppe Garibaldi die hier langstrok in de tijd van de Italiaanse eenwording.

We slaan linksaf richting de area fitness en laten daarmee het panorama op de Golf van Policastro achter ons. Na het klimmen lopen we hier op een breed pad met nauwelijks hoogteverschil en gedeeltelijk door het bos met uitzicht op de bergen van Basilicata.

Ondertussen hebben we al anderhalf uur gelopen als we bij de area fitness aankomen. We vragen ons af wie er op deze afgelegen plek gebruik zou maken van een trimparcours. Tijdens de hele wandeling zijn we namelijk niemand tegengekomen.

Het vervolg van de route bewaren we voor een andere keer. Dan nemen we de linkerroute vanaf het startpunt. Nu gaan we terug, want met deze prachtige blauwe lucht willen we nog even volop genieten van het schitterende uitzicht op de mare e monti van ons wandelparadijs Cilento.’