Marina Corricella, het kleurrijke haventje van Procida

Na hun Vespatocht op Ischia doen Paul en Lianne de volgende dag ook het eiland Procida aan, volgens Paul het mooiste en meest authentieke eilandje van Italië.

Paul: ’Dit kleine visserseilandje is uniek in zijn eenvoud en van een ongedwongen schoonheid. Vooral het kleurrijke haventje van Corricella is een levend schilderij. Naast hun wereldberoemde citroenen zijn de inwoners van Procida het meest trots op hun wereldwijde reputatie als zeelui. Zoals de bewoners zeggen: ‘Er is geen zee ter wereld waar niet iemand van ons is geweest. Hoe klein we ook zijn, we hadden ooit een van de grootste handelsvloten van Italië.’

Zodra we ’s ochtends voet aan wal zetten in Marina Grande, lopen we naar het vissershaventje van Corricella. Amper vijftien minuten en een kleine klim later staan we bij het uitzichtpunt Largo Castello, naast de Santa Maria delle Grazie, en kijken we neer op Marina Corricella, dat begint te ontwaken in het heerlijke ochtendzonnetje.

Via diverse verstopte trappetjes, die tussen de huisjes alle kanten op draaien, dalen we af naar de kade van het haventje. Of beter gezegd, het podium van amfitheater Corricella. De pastelkleurige huisjes aan de kade zijn letterlijk op elkaar gebouwd en liggen als een halfronde theaterzaal rondom het idyllische haventje waarin de vissers en de bewoners van Corricella als acteurs fungeren.

Het is amper tien uur en het theater lijkt nog gesloten. Behalve enkele verdwaalde katten is er nauwelijks leven te bespeuren. Corricella moet duidelijk nog ontwaken. Maar wat een schitterend tafereel is dit!

Nog volledig ongerept en autovrij is dit haventje, een wereldje op zichzelf. Op een bankje genieten we van het stilleven dat zich voor onze ogen voltrekt en wachten we totdat de voorstelling gaat beginnen…

Boven ons zien we huisjes met een unieke boogarchitectuur, die als een explosie van pasteltinten afsteken tegen de blauwe lucht. Trappetjes en halfronde ramen wisselen elkaar af, we zien kleine balkonnetjes met bloemen, terrasjes, verborgen steegjes en afdakjes.

Voor ons op de kade liggen, naast de vele drogende visnetten, allerlei vissersattributen. In het water dobberen kleurrijke vissersbootjes met namen als Angela en Lucia. Op de kade bevinden zich verder slechts een paar eenvoudige bars en restaurants met terrassen in oude stijl. Dat alles geeft dit juweeltje een unieke, karaktervolle en romantische, ontspannen sfeer.

We spreken Vicenzo aan, een barman die ons van een heerlijke cappuccino laat genieten. Hij vertelt: ‘De sfeer is hier zeer relaxed. Er kunnen hier niet eens auto’s komen. Je kunt dit haventje alleen te voet of per boot bereiken. In tegenstelling tot Capri en, hoewel in mindere mate, ook Ischia, is Procida nog volledig ongerept en wars van alle glamour. En dat willen we ook graag zo houden.

Voor toeristen is hier bijna niets. Een paar hotelletjes, hier en daar een B&B en een enkele camping vinden we prima, maar we willen absoluut geen massatoerisme. Je ziet dat er hier niets voor toeristen gebouwd is. Zie je trouwens die boot daar achter op de kade? Daar woont de laatste botenbouwer van het eiland, een vakman van een uitstervend soort.’

Kijkend naar mijn fototoestel raadt hij ons aan om naar de elfde-eeuwse Abbazia di San Michele (op een hoogte van 91 meter) en het naastgelegen fort Terra Murata (‘gemetselde aarde’) te gaan. ‘Daar maak je de mooiste foto’s van Corricella,’ aldus Vicenzo.

We antwoorden dat we dat al van plan waren, maar het blijft natuurlijk altijd leuk om dat van een local bevestigd te krijgen. We klimmen naar boven en het uitzicht vanaf de abdij op Marina Corricella is inderdaad adembenemend. Met een denkbeeldige lijst is het een prachtig schilderij!

Eenmaal weer beneden neemt de bedrijvigheid toe en komen de bewoners van Coricella langzaam uit hun huisjes. Het is tijd om te gaan lunchen; en waar kunnen we dat beter doen dan bij La Locanda del Postino? De trattoria diende als decor voor enkele scènes uit de film Il Postino, waarin de schuchtere postbode Mario het hart van zijn toekomstige vrouw Beatrice weet te veroveren met gedichten en metaforen die hij had ‘geleend’ van zijn enige klant, de verbannen Chileense dichter Pablo Neruda.

De lichte lunch van bruschetta met verse tomaatjes en basilicum, aubergine en paprika is zalig en omdat het zo’n mooie dag is – en we het komende uurtje alleen maar  in de relax modus zoveel mogelijk van deze heerlijke sfeer tot ons willen nemen – bestellen we ook nog een sprankelende Aperol Spritz . Dit is genieten in optima forma en voor heel even voelen we ons als de hoofdrolspelers in dit theater.’

Wil je wat langer genieten van de sfeer op Procida, blijf dan een nachtje slapen. Volgens Booking.com zijn dit de beste hotels en bed & breakfasts!