Abruzzo, bitter en zoet – van ruwe diamant tot stralende briljant

‘De Abruzzo is een ruwe diamant,’ aldus Mieke van Delden in haar nieuwe boek Abruzzo, bitter en zoet. In dit boek slijpt ze naar eigen zeggen één enkel facet, met de vraag aan de lezers om deze diamant te laten stralen tot een briljant.

Al lezend ontdekken we dat Mieke zichzelf daarmee tekort doet. De veelzijdigheid van Abruzzo komt in het boek prachtig tot uiting, met verhalen over de schitterende natuur, feesten en tradities. Je reist met Mieke mee naar Scanno, L’Aquila en de Campo Imperatore, naar Navelli, Opi, Cocullo en Alba Fucens.

Je ontdekt de verhalen achter de transumanza, viert het paasfeest en bezoekt de markt van Sulmona. Je vereert de Madonna, omarmt Eschers liefde voor de regio Abruzzo en ontmoet vele Abruzzesi, die je graag deelgenoot maken van hun tradities.

Wij mogen alvast een voorproefje met jullie delen, over Maria-Geboorte in Opi, dat op 8 september wordt gevierd met een prachtige processie.

De processie ter ere van Maria-Geboorte in Opi
Mieke: ‘We zijn onderweg naar Opi, een stadje bijna aan de zuidgrens van Abruzzo met Puglia. Als we op de hoogte van Rome de weg richting L’Aquila nemen, leidt de navigatie ons al snel van de grote weg naar de secundaire wegen, het landschap in.

We rijden door dalen en zien links en rechts van ons hoge bergen begroeid met bomen. In Toscane hebben we een hete droge zomer gehad waardoor veel bomen, daar nu al, begin september hun blad laten vallen, volledig verdord, maar hier is alles groen, geen geel blad te zien dat de herfst aankondigt.

Opeens horen we geknal, onze rechterachterband? Nee, er gebeurt niets ongewoons met de auto, weer geknal. Jagers waarschijnlijk, het is toch september, maar dan, voorbij de bocht, staat langs de weg een auto met knipperlichten en we worden tot staan gemaand. We zien het geknal in de lucht, het is vuurwerk. Dat hebben we al eerder gezien in Abruzzo, overdag vuurwerk.

We begrijpen dat we in een feest beland zijn. Nu horen we ook muziek en we zien een processie aankomen die regelrecht de kerk binnengaat. De kerkklokken luiden. Meteen is de dienst ook begonnen. Er staan nog veel mensen in groepjes buiten te praten. Prachtig, feestelijk geklede mensen begroeten elkaar met een zoen en een handdruk. […]

Frits heeft in zijn katholieke geestelijke verleden gegraven en vertelt mij dat het Maria-Geboorte is, 8 september, dat gevierd wordt. Weer schrikken we op van geknal, eerst op de grond en dan in de lucht.

Een lichtgrijze kolom ontwikkelt zich in de lucht en dan spat de wolk uiteen in allemaal hele kleine lichtjes die een rookstraaltje achterlaten. Het is een bijzonder gezicht. Behalve de grijze ontploffen nu ook donkergele en donkerbruine rookbommen in de lucht. Ondertussen is de processie weer gevormd en gaan de geestelijken voorop, terwijl ze een groot vaandel dragen.

Het eerste deel van de optocht bestaat uit mannen: kerkvaders en de mannen van het dorp, jong, oud en heel oud. Er wordt veel meegedragen: banieren, lampjes, een monstrans, een groot kruisbeeld. […]

Dan komen de mannen met het beeld van Maria. Uit het publiek roept een vrouw: ‘Viva Maria’ en een hele groep vrouwen roept het daarna. Er ontstaat beroering in de groep waarin wij staan. De emotie voel je in het publiek. Ik zie Frits slikken. De basisgevoelens roeren zich.

De pastoor heeft een microfoon en hij bidt de rozenkrans, alle mensen doen mee, het Onze Vader, het Weesgegroet. De overgave waarmee dat gebeurt, ontroert ook mij. Nu komen de vrouwen in de processie voorbij, hier en daar stapt iemand uit de rij om een toeschouwer te begroeten, maar iedereen blijft de gebeden opzeggen.

Er volgt een groep ‘maagden’, jonge meisjes in witte jurkjes. Zij dragen een houten kistje met het kindje Jezus. De vruchtbaarheid en de toekomst dragen ze in de processie mee. Na de meisjes volgen de vrouwen, alleen maar veel vrouwen.

Als de processie voorbij is, staan we elkaar stil aan te kijken. We besluiten bij het eerstvolgende restaurant een pranzo te nemen, maar helaas, de eigenaar heeft vanavond zoveel feestvierders te gast; vanmiddag maakt hij geen pranzo.

Twee dames mopperen dat dat niet erg gastvrij is, maar hij blijft bij zijn standpunt. We rijden verder en binnen tweehonderd meter zien we een restaurant waar we een heerlijke pranzo in de schaduw eten. We stoppen daarna nog twee keer voor een processie. Viva Abruzzo!’

Benieuwd naar al Miekes verhalen over de verrassend veelzijdige regio Abruzzo? Je kunt het boek Abruzzo, bitter en zoet direct bij haar bestellen door een e-mail te sturen naar contact@italiaviamaria.nl (verzending vindt plaats via DPD en is mogelijk in heel Europa). Via deze link blijf je op de hoogte van lezingen en signeersessies.