Het landschap van Toscane weet ons elke keer weer te betoveren. De ranke cipressen die de slingerende wegen een uniek aanzicht geven, heuvels vol wijngaarden die zich rondom middeleeuwse wijndorpjes uitstrekken, velden vol zonnebloemen die hun kopjes naar de zon draaien…
We rijden er maar wat graag doorheen, maar Jesper bekeek Toscane eens vanuit een ander perspectief: vanuit de lucht.
Jesper: ‘Wat zou ik graag een reis in de tijd willen maken. Naar het oude Rome, naar de renaissance in Florence. Of naar een junidag in 1783, toen de broers Etienne en Joseph Mongolfier, in het bijzijn van de Franse koning Lodewijk de Zestiende en zijn vrouw Marie-Antoinette, er als eersten in slaagden om een heteluchtballon met mensen aan boord te laten opstijgen.
Wat dreef hen? De technische uitdaging of een ongeremde nieuwsgierigheid? Of was het simpelweg het verlangen om van bovenaf op de aarde neer te kijken?
Helaas zal ik het de broers nooit kunnen vragen, maar ik mag voor het eerst in mijn leven wél in een luchtballon stappen. Een lang gekoesterde wens die eindelijk in vervulling gaat.
Op een vroege zomerochtend stap ik om half zes in de auto. Voor een ballonvlucht boven de Toscaanse heuvels is de zeer vroege ochtend de beste tijd. Het is nog niet helemaal licht en de heuvels hebben de deken van ochtendnevel nog niet van zich afgeschud.
Ook in het dorpje Tavarnelle is nog iedereen in diepe slaap. Ik kom helemaal niets of niemand tegen. Pas op de afgelegen bosweg die me naar de plek zal leiden waar ik mijn luchtballondoop krijg, ontwaar ik een paar andere auto’s die net als ik op weg zijn naar het weiland waar de ballonnen in gereedheid worden gebracht.
Dat gaat verrassend snel. De ballonnen worden uitgevouwen, het gasapparaat wordt geïnstalleerd en blaast propaangas in de ballon, die heel langzaam tot zijn volledige omvang groeit.
In 1783 gingen er nog geen mensen aan boord. De passagiers van de eerste luchtballon waren letterlijk proefdieren: een kip, een schaap en een eend. Ze legden ongeveer drie kilometer af in het mandje van de luchtballon, zonder te beseffen hoe bijzonder deze reis was.
Ruim tweehonderd jaar later gaan er geen beesten mee in de mand, die in de tussentijd door captain Pascal Goldschmidt nauwkeurig is gecheckt. Als alles in orde is, mogen we – ik en twee Canadese toeristen die naar Toscane zijn gekomen voor een grote Canadees-Italiaanse familiereünie – aan boord.
Als we in de mand springen, is de ballon bijna klaar voor vertrek. Al snel voelen we een lichte ruk en zijn we los van de Toscaanse bodem. Ik voel een kriebel in mijn buik: ik vlieg, of beter gezegd, ik zweef. Wát een ervaring!
Het opstijgen gaat behoorlijk snel. De mensen die we op de grond hebben achtergelaten, zijn nog maar kleine stipjes. Eenmaal in de mand is mijn eerste neiging om over de rand te hangen om diep naar beneden te kunnen kijken, maar ik kom er snel achter dat dit mijn maag van streek brengt. Beter is het om wat verder om je heen te kijken, naar al dat moois dat 360 graden rondom je te zien is.
Voor vertrek had Pascal ons gewaarschuwd dat het zicht die ochtend niet geweldig zou zijn, vanwege de ietwat hardnekkige ochtendmist. Daar zien we vlak na vertrek inderdaad nog wel wat flarden van hangen, maar het uitzicht is nog altijd een feest voor het oog.
De kriebel in mijn buik is een combinatie van verbazing, opwinding en het verlangen om het weidse panoramische landschap tot in detail in me op te nemen en vast te leggen.
Niet lang na het opstijgen komt het hoogtepunt van de ballonvaart het Toscaanse toneel op. Ver weg, aan de horizon, duikt hij plotseling op. In het begin is het nog maar een dun rood streepje, maar zijn stralen dartelen steeds verder over het Chianti-landschap, in verschillende tinten rood en oranje.
De rode streep verandert in een enorme rode bal die vanaf de horizon omhoog klimt. Dit natuurwonder heeft een hypnotiserend effect, ik kan mijn ogen en camera er niet vanaf houden.
De kracht van de zonnestralen neemt toe en als ze door de nog resterende ochtendnevel weten te breken, krijgen we prachtig zicht op de zacht glooiende heuvels en dorpjes die het laatste restje slaap van zich af schudden. Een magisch moment!
We zweven over cipressen, pijnbomen, wijnranken en olijfbomen, horen hier en daar een hond blaffen, zien zwaluwen heen en weer scheren voor een vers ontbijtje. Vanaf een hoogte tussen de honderdvijftig en driehonderd meter is het landschap nog sprookjesachtiger dan als je er dwars doorheen rijdt.
Het lijkt alsof Pascal samen met de andere ballon die tegelijkertijd is vertrokken, een spelletje speelt. Soms hangen we boven de andere ballon, het volgende moment eronder. Af en toe komen de ballons dicht bij elkaar en kun je duidelijk de silhouetten van de passagiers in de andere mand zien.
De wind bepaalt onze koers, richting het zuiden. In bijna volledige stilte zweven we over bossen, wijngaarden, graanvelden, meertjes en boerenhoeves.
Na 45 minuten genieten zegt captain Pascal dat hij op zoek gaat naar een goede landingsplaats. Vanwege de lichte wind hebben we slechts twaalf kilometer gevlogen, maar het voelt als een wereldreis.
De ballon begint langzaam hoogte te verliezen. Het landschap komt dichterbij. We scheren op slechts vijftien meter over een groep boomtoppen. Pascal zegt dat we ons goed aan de mand moeten vasthouden en geeft duidelijke instructies hoe je dat bij het landen moet blijven doen.
De mand raakt de grond inderdaad met een flinke klap. Ondanks onze bescheiden snelheid worden we zo’n tien, vijftien meter over het veld gesleept voordat de ballon helemaal tot stilstand komt.
We kruipen uit de mand en staan weer met beide benen op de grond. Hoewel ik weer vaste grond onder mijn voeten heb, voel ik me nog steeds behoorlijk ‘high’. Mijn hoofd is nog steeds in de wolken, wát een hemelse ervaring was dit!
Vijf minuten later duikt de servicewagen, die ons de hele vlucht volgde, op. De captain en zijn assistent laten de overgebleven lucht uit de ballon lopen, vouwen hem weer op en stoppen hem netjes terug in de kist.
Dan rijden we gezamenlijk richting een klein landelijk café waar ons ontbijt klaarstaat, met prosciutto, lokale salumi, vers brood en voor iedereen een glas prosecco, om te toosten op deze vuurdoop.
Aan tafel vertelt Stefano Travaglia, de captain van de andere ballon, anekdotes uit zijn twintigjarige loopbaan als luchtballonvaarder. Ik krijg meteen zin om weer de lucht in te gaan!’
Balloon in Tuscany
Een vlucht in een luchtballon is iets dat je minstens eens in je leven gedaan moet hebben, liefst boven het idyllische Toscaanse land. Jesper maakte zijn ballonvlucht met Balloon in Tuscany. Een vlucht kost € 270,- per persoon. Voor meer informatie kun je mailen flyitaly@gmail.com.
Veiligheid
Kan er iets misgaan? Pascal legt uit dat hij al tien jaar ballonvluchten maakt zonder ongelukken. Moderne heteluchtballonnen zijn erg veilig. De ballon zelf is gemaakt van dun nylon, dat zeer sterk is. De onderkant van de ballon is gemaakt van het materiaal Nomex, dat niet ontvlambaar is, en boven in de ballon zit een ventiel dat kan worden geopend om de hete lucht eruit te laten.
Veiligheid gaat voor alles, dus bij te sterke wind kan een vlucht worden afgelast (uiteraard krijg je dan een nieuwe gelegenheid).