Poggioreale – Siciliaans spookstadje

Een wandeling door het verlaten Siciliaanse dorpje Poggioreale geeft je het gevoel dat de vroegere bewoners nog over je schouder meekijken. Het lijkt alsof ze net vertrokken zijn, hals-over-kop, hun spullen nog in huis of op straat. Zo stuit je op een vergeten schoen, die je nog meer dan de vergane luiken en de ingestorte huizen de kriebels geeft – met recht een spookstad!

Helaas is het dorpje vanwege veiligheidsredenen op dit moment niet toegankelijk. Gelukkig bieden de foto’s in dit artikel en het gedicht van Felice Mastroianni, Dal cimitero di Poggioreale, een prachtig alternatief voor wat je niet met eigen ogen meer kan zien:

Non ha tombe per me Poggioreale.
Hanno pace i miei cari
laggiù tra colli onde fraterno ai morti
torna d’autunno il vento.

Qui dan senso d’angustia
loculi sovrapposti e urbana pompa
d’arche e di marmi.
E il ‘recinto dei grandi’
non mi commuove più che i vostri nomi
su scarne croci, antichi montanari,
a sommo della piana
ove fumano lontane
locomotive tra gli ulivi e il mare.

Piccolo cimitero tutto ascolto
odoroso di greggi sul pendio.

È sì breve il cammino
dalle case al cancello.
Ci si abitua al pensiero
di quest’ultima strada
come del verde viottolo nel campo
del vicolo che scende
ai gradini corrosi della chiesa.

E quell’estremo andare
s’attende come il tempo
certo delle castagne
dei grappoli dorati
delle nubi che vanno al Reventino.

I vecchi hanno un sorriso
dolce e bianco
se ricercan laggiù
qualcuno cui da tempo
vorrebbero ridire tante cose
nella vecchia osteria
e che attende, in ascolto:
è sì breve il cammino
dalle case al cancello.

Print dit artikel of sla het op als pdf