Halsoverkop naar Italië

Laura Heerlien en Robbert Minkhorst geven hun journalistieke loopbaan deels op om hun Italiaanse droom na te jagen. Op Ciao tutti berichten ze regelmatig over hun avonturen rond hun toekomstige B&B Nido Visone. In deze tweede blog vertellen ze over de eerste echte huizenjacht.

Prachtpand bij Poggio San Marcello

Robbert: ‘Kerstmis kwam eraan. De spontane bezichtiging van de oude watermolen in Umbrië had ervoor gezorgd dat we ons alleen maar nog gedrevener op onze online zoektocht stortten. En toen hadden we beet. Dit buitenkansje in Poggio San Marcello zou alles overhoop gooien. Een koopje! Voor dit geld konden we het zelfs meteen aankopen om vervolgens rustig een paar jaar te gaan verbouwen.

Het waren drie aan elkaar geschakelde huizen, deels direct bewoonbaar. Met tweeëneenhalve hectare land – ruim voldoende voor onze kippen, alpaca’s en minicamping. Weids uitzicht verzekerd. Vlak bij Jesi, bakermat van de Verdicchio. Ook niet onbelangrijk: op slechts een half uur rijden van het vliegveld van Ancona. Thuis begonnen we meteen te fantaseren, in te richten en te zwijmelen. We gingen het liefkozend ‘het vijfenzestigduizend-euro-huis’ noemen.

Milanese kapers op de kust

Via onze eigen Nederlandse aankoopmakelaar in Le Marche legden we contact. Spoedig kwam er bericht terug. Er was interesse voor het huis, van Milanezen. Kapers op de kust! Wat nu? Erheen? Van afstand direct een bod doen? Dat laatste werd ons dringend afgeraden.

Er restte niets anders dan er halsoverkop heen te gaan. Maar ja, zie maar eens twee weken voor kerst nog vrij te krijgen.

December werd toen januari. We besloten er een volwaardige huizenjacht van te maken. Onze eerste! Ook andere panden die onze interesse hadden, moesten bezichtigd worden. We vertrokken. Totaal bleu, maar vol verwachting.

Voor onze eerste afspraken ontmoetten we verkoopmakelaar Giulio in het enige barretje van Poggio San Marcello. Hij trakteerde ons op een caffè, een gebruikelijk begin, zo leerden we later. Ons droomhuis stond als laatste op het programma, maar we moesten weten dat de Milanese kapers op de kust inmiddels een bod hadden gedaan.

Toch geen droomhuis

We begonnen bij een prachtig zandstenen huisje met uitzicht op de borgo Poggio San Marcello, maar ook met een elektriciteitsmast in de tuin. De boer en zijn kippen vingen ons op. Het huis bleek – los van de vereiste renovatie – ook veel te klein. Je denkt dat tweehonderdvijftig vierkante meter meer dan genoeg is als je uitgaat van minimaal vier verhuurbare eenheden, maar dat valt tegen.

Huis twee lag aan de rand van een heuvel. Als je je inbeeldde dat de toegangsweg ernaar toe – holder de bolder – een tong was, lag het huis op het puntje ervan. Het uitzicht was geweldig. Er stond een schuur op het land die groter was dan het huis zelf. Hier konden moeiteloos drie appartementen van gemaakt worden. Wat er kadastraal aan stenen staat, mag blijven – ook met een andere bestemming. Bovendien kun je er dankzij een speciale wet nog eens twintig tot dertig aan toevoegen.

Het schemerde al toen we ons eigenlijke droomhuis binnen gingen. Maar wat was het petieterig. En donker. Ik liep schuin veel te smalle trappetjes op. Hoekje om, hoekje om en nog een hoekje om voor een kamer. In het te renoveren deel – onze toekomstige privéwoning – kon ik nauwelijks rechtop staan. Op het land stond een ratjetoe aan (illegale) bouwsels. Er woonde niemand meer, maar de kippen zaten nog in hun hokken. Wat een oude troep.

De volgende ochtend gingen we weer kijken, nu op eigen houtje. Het bijbehorende land was zo steil; berggeiten pasten er beter dan alpaca’s. Kamperen zou sowieso kansloos zijn. We keken elkaar aan en concludeerden: dit is ons droomhuis helemaal niet.

Een nieuw huis om van te dromen

Op dezelfde heuvel, maar dan iets lager, lag het huis met de enorme schuur. Ook daar liepen we heen. Dit voelde goed. We planden een tweede bezichtiging in, met onze aankoopmakelaar erbij, en raakten almaar enthousiaster.

We zagen die week nog ongeveer tien huizen, maar onze keuze leek gemaakt. Terug in Nederland sloegen we aan het rekenen en tekenen. Drie B&B-kamers, drie appartementen, een zwembad en wat bij te kopen land: het zou allemaal precies passen. De prijs was ook goed. Toen kwam er bericht uit Italië. Ons nieuwe droomhuis was verkocht. Aan Milanezen…’