Een illegale bezichtiging

Laura Heerlien en Robbert Minkhorst geven hun journalistieke werk deels op om hun Italiaanse droom na te jagen. Op Ciao tutti berichten ze regelmatig over hun avonturen rond hun toekomstige B&B Nido Visone, met vandaag het eerste artikel over hun eerste – illegale – bezichtiging van een pand.

De Italiaanse droom

Robbert: ‘We vierden met de kinderen vakantie aan het Lago Trasimeno in Umbrië, toen we op een avond hardop droomden over ons andere leven. Het was 2019. De wijn die we dronken, wakkerde ons enthousiasme verder aan.

‘Weet je,’ zei ik vervolgens tegen Laura, ‘een van onze favorieten op Idealista is volgens mij hier helemaal niet zo ver vandaan.’ Heel veel meer aansporing hadden we niet nodig. De twinkeling die we in elkaars ogen zagen, zei genoeg. Die blik, de korte stilte, het besef: dit was een momentje hoor. Gingen we nou gewoon ons allereerste huis in Italië bekijken? Stiekem weliswaar, maar toch.

Tot aan onze illegale bezichtiging had onze zoektocht louter digitaal plaatsgevonden. Het platform Idealista – zeg maar een Funda voor Europa – was hierbij onontbeerlijk. We wisten amper iets over emigreren, laat staan over een huis kopen in het buitenland, zeker met de kennis van nu, maar we koesterden onze onbevangenheid, onwetendheid, althans vooral ik deed dat. Wegwijs word je door te ontdekken.

Op ontdekking in Le Marche

Ergens in 2016 besloten we al dat we ooit naar Italië wilden verhuizen. De krant waarvoor we werken, maakte op dat moment zware tijden door. Ik vond journalistiek minder leuk worden – hijgeriger, en meer en meer gestuurd door kosten, minder door bevlogenheid.

Het verhardende maatschappelijke klimaat in Nederland begon me tegen te staan. Ooit een huis in Italië was altijd al een droom. Toen ik er aan Laura eens over vertelde, concludeerde ze: Ik wil dat ook!

De regio Le Marche had op voorhand onze voorkeur. Net Toscane, maar dan lieflijker en tegelijk minder verfijnd. Meer onontgonnen en goedkoper – ook niet onbelangrijk.

Een paar maanden voor onze vakantie aan het Lago Trasimeno waren we een week in Perugia waar we ’s ochtends Italiaanse les kregen en ’s middags erop uittrokken, Le Marche in. Dankzij die verkenningstochten verengden we ons zoekgebied tot een strook tussen kust en Apennijnen, van Urbino tot Ascoli Piceno, die we ‘de band’ zijn gaan noemen. Grofweg een half uur van zee en een half uur van de bergen.

Een idyllische ruïne

Formeel viel het huis van die ene zomer aan het meer van Trasimeno buiten dat zoekgebied. Maar de beschrijving was idyllisch: een verlaten, oude watermolen, aan een beek, met bijgebouwen en een flink stuk land. Groot genoeg voor ons project: een bed & breakfast en/of appartementen, plus een agricamping. Niet ver van Città di Castello, in Umbrië dus nog.

Een beetje beteuterd keken we om ons heen. Was dit het? Het huis bleek in bedenkelijker staat dan de foto’s hadden gesuggereerd. Buiten de aanschafprijs kon er nog minimaal eenzelfde bedrag bovenop voor de restauratie, gokte ik grofweg.

Dat geld hadden we helemaal niet. Buiten dat voelden we ons er niet aangenaam. Het huis lag pal aan het riviertje, daar niet van, maar in een kloof die ons beklemde.

Later ontdekte ik op een landkaart dat dwars door die kloof heen een nieuwe weg moest komen, ooit. Een Europese transitroute. Vanaf de andere kant van de Apennijnen, in Le Marche, ligt een deel van die weg er al en die eindigt in een niet-gebruikte tunnelbuis.

We monterden onszelf op. Want om te vinden wat je wil, moet je ook weten wat je niet wil. Een aantal maanden later zou alles ineens in een stroomversnelling komen, maar daarover lees je volgende keer meer!’