Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
De reis van journalisten Laura en Robbert, een droomvlucht eigenlijk die ooit begon met een illegale bezichtiging in Umbrië, heeft in het noorden van Le Marche zijn eindbestemming bereikt. Maar zijn de twee nu ook daadwerkelijk ‘geland’? Voor Ciao tutti schrijven ze met regelmaat over hun emigratie.
Robbert: ‘Ons Italiaanse leven zou ons in een lagere versnelling brengen. Minder hectiek, meer ontspanning. Meer bewust van ons ‘zijn’. De eerste dagen na onze verhuizing zaten we er wat beduusd bij, liepen we enigszins verdwaasd rond over ons erf en land en door het huis.
Moesten we nou werkelijk zoveel zooi onze berg op (laten) slepen? De (deels) onafgewerkte ruimtes op de begane grond stonden vol met ongeordende dozen, meubels en andere spullen. De logeerkamer van ons eigen huis werd ook tijdelijk ingericht als opslagruimte.
Het kleinste van de twee appartementen – dat straks in de verhuur gaat – was zo goed als klaar, dat was van het voorjaar al zo, maar de verbouwing van ons eigen appartement was niet zo ver als we hadden verwacht.
We hadden gehoopt onze eerste nachten meteen in de torenkamer te kunnen doorbrengen, maar het amper droge stucwerk en een half afgewerkte vloer verhinderden dat. De eerste van twee badkamers was niet af. Verspreid over het erf lagen stapels bouwmaterialen en nog af te voeren afval. Was dit nou la dolce vita?
Laura zette deze – kleine – tegenslag snel opzij. Ik had iets langer nodig. Maar het lukte, volgens een beproefd, maar wonderlijk recept.
Want met het eerdere uitstel van een aanzienlijk deel van de verbouwing – in afwachting van een reparatie van een op hol geslagen subsidieregeling – had ik me ook al verzoend. In mijn hoofd (we konden simpelweg geen kant meer op) en in mijn hart.
Wat betreft dat laatste: dát doet Italië dus met je: je neemt het leven zoals het komt. En dat is dus geen berusting, maar meer een onverklaarbaar gevoel van gelukzaligheid dat je overspoelt. Fascinerend.
Dat ik in een ouderwetse Nederlandse stresskramp schoot, lag ook aan een spoedtripje terug amper enkele dagen na aankomst, in mijn eentje, voor de diploma-uitreiking van mijn dochter Tara. Een terugval in een oud patroon, veroorzaakt door een opgejaagd programma in die dagen.
Als ik in de avond terugvlieg en het toestel langs de raffinaderij bij Ancona Italië binnenglijdt, ik een uur later ons eigen land oprijd en zie hoe Laura met lampjes van ons zitje onder aan de toren een idylle heeft gemaakt, verzucht ik: Ik ben weer thuis.
Ineens ook valt de rommel op het erf niet meer op. De dozen op het bed in de logeerkamer raken leeg. En als er nog geen stopcontacten zijn in onze torenkamer, leggen we er een verlengsnoer en stekkerdoos heen.
De oude stal beneden, volgestouwd met van alles, transformeert geduldig in een ordentelijk magazijn. Drie stellingkasten worden er acht, gewoon omdat het kan.
Als een gespecialiseerd bedrijf een stevige stapel bouwafval heeft afgevoerd, hebben wij ineens een geïmproviseerd tweede buitenterras, met een magistraal uitzicht bovendien. ‘Het is net een paneel,’ zegt een goede vriend op doorreis die met zijn vrouw twee dagen onze stek aandoet.
Het eerste (opblaasbare) zwembad mislukt, maar het tweede opzetbad slaagt met vlag en wimpel. Dat het bloed, zweet en blaren heeft gekost, zet ik hooguit in als middel van zelfspot. Tijdens een poolparty proosten we op ons nieuwe dolce vita, opnieuw.
Die verbouwing gaat heus wel weer een keer verder. De afwerking van het grote huis zal met onze nieuwe begroting in elk geval voor de winter klaar zijn. En de rest? Ook dat zal goed komen.
In de tussentijd hebben we werk als freelance journalist, hebben we een fantastische stek in een (nu bijna) fantastisch huis in een fantastische regio. Het wordt tijd om ons definitief als Marchigiani te gaan voelen en te gaan gedragen – daarover de volgende keer meer!’
De eerdere blogs van Laura en Robbert lees je hier. Hun toekomstige bed & breakfast vind je op Facebook.
