Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Een vriendschap (Silvia Avallone) – een boek over vriendschap en eenzaamheid

Na haar debuut Staal, dat zowel in Italië zelf als in het buitenland enorm succesvol was, Marina Bellezza en Levenslicht heeft Silvia Avallone nu Een vriendschap geschreven, een prachtig boek over vriendschap en eenzaamheid.

In Een vriendschap maak je kennis met Elisa en Beatrice, die elkaar op veertienjarige leeftijd ontmoetten in een stadje aan de Toscaanse kust. Elisa belandde daar door een reeks onbegrijpelijke beslissingen van haar moeder, terwijl Beatrice er al haar hele leven woonde. In alles zijn ze elkaars tegenpolen, maar ze delen één overheersend gevoel: eenzaamheid.

Wanneer ze op een dag besluiten om een dure spijkerbroek te stelen, ontstaat er een vriendschap tussen de twee die onverbreekbaar lijkt. Ze delen alles: hun eerste feestjes en liefdes, de eerste pijn en rouw. Elisa en Beatrice zijn jong, verre van perfect, rebels en onafscheidelijk. Maar dan breekt er iets.

Dertien jaar later is Beatrice een wereldberoemde persoonlijkheid, ze heeft miljoenen volgers op social media en een bestaan waar anderen alleen van kunnen dromen. Elisa, inmiddels moeder, had het veel moeilijker na hun breuk en probeert de betekenis van hun vriendschap te duiden.

Lees alvast een fragment
‘Als dit verhaal een begin moet hebben, en dat moet nu eenmaal, dan kies ik voor de gejatte spijkerbroek.

Het doet er niet toe dat dat niet het chronologische startpunt is, dat we elkaar eigenlijk al kenden vóór die middag. Wij tweeën ontstonden op dat moment, toen we er op de scooter vandoor gingen.

Maar ik moet eerst iets duidelijk maken. Het kost me moeite en het ergert me, maar het zou niet netjes zijn om net te doen alsof de Beatrice over wie het hier gaat zomaar een willekeurige Beatrice was. Dan zou de lezer nietsvermoedend beginnen, en dan, als hij eenmaal doorheeft dat het om jou gaat, van zijn stoel opspringen en roepen: ‘Wat, bedoel je háár?!’

En dan zou hij zich in de maling genomen voelen. Dus ik kan helaas niet buiten beschouwing laten wat dat meisje uit mijn dagboeken is geworden: een publiek figuur, en wel zo een om wie je niet heen kunt. Sterker nog, ik kan wel stellen dat er niemand op de wereld is om wie je moeilijker heen kunt dan jij.

*

Degene over wie ik het heb is namelijk Beatrice Rossetti. Ja, inderdaad, de Beatrice Rossetti. Maar voordat iedereen op de aardbol haar kende en men op elk uur van de dag en de nacht wist waar ze was en wat ze aanhad, was Beatrice een heel gewoon meisje en ze was mijn vriendin.

Mijn beste vriendin om precies te zijn, de enige die ik ooit heb gehad. Ook al had niemand dat ooit kunnen bedenken en ben ik altijd op mijn hoede geweest om het te verklappen. Ik heb het nu over jaren geleden, toen de wereld nog niet werd overspoeld met haar foto’s en het noemen van haar achternaam niet meteen aanleiding was voor hele debatten, eindeloze discussies en heftige ruzies.

De magnetische polen, de oceanen en continenten beefden nog niet zodra zij een knipogend gezicht publiceerde, of een mantelpakje of een romantisch etentje in het gezelschap van een knappe jongeman boven in de Burj Khalifa. Sterker nog, voor de overgrote meerderheid van ons bestond het wereldwijde web nog niet eens.

Ik heb me altijd strikt gehouden aan de geheimhoudingsgelofte die ik heb afgelegd over onze vriendschap. En dat ik de controle nu laat verslappen is alleen om orde op zaken te stellen voor mezelf. Mijn biecht begint en eindigt hier, laat dat duidelijk zijn, in deze privékamer met de deur dicht, want zo heb ik schrijven altijd gezien.

Ik zou het niet in mijn hoofd halen om het rond te bazuinen of, erger nog, erover op te scheppen. En trouwens, wie zou me geloven? Als ik bijvoorbeeld alleen al tegen mijn collega’s zou zeggen: ‘Ik ken La Rossetti van vroeger, we zaten bij elkaar in de klas’, dan weet ik nu al dat ze me continu zouden bestoken met nieuwsgierige vragen.

En ze zouden er als vanzelfsprekend van uitgaan dat er alleen af en toe een hoi, een terloopse blik tussen ons was uitgewisseld, zeker niet dat iemand zoals zíj en iemand zoals ík handlangers hadden kunnen worden.

Ze zouden me pikante, liefst gênante details willen ontfutselen, haar goddelijkheid willen verlagen tot zondigheid, tot een valstrik: ‘Vertel, heeft ze een facelift gehad?’ ‘Met wie heeft ze het gedaan om zó beroemd te kunnen worden?’

Maar dat zouden ze dan aan de verkeerde persoon vragen, want degene die ik heb gekend is niet ‘La Rossetti’ – ik wéét wie Beatrice is. De gaten in haar biografieën, de vragen die ze ontweek tijdens interviews, de leegtes en de verliezen waar nergens een spoor van te vinden is, die heb ik bewaard. Samen met bepaalde kinderlijke en schandelijke pleziertjes van ons, die niemand iets zouden interesseren, maar die mij zelfs nu nog kippenvel bezorgen.

Na haar heb ik nog wel andere vriendschappen gezocht, maar niet van harte. Ik wist diep vanbinnen dat die magie van geheimen en schuilplekken en plechtige geloftes alleen in het eerste jaar van het gymnasium had kunnen ontstaan tussen mij, Elisa Cerruti, een volslagen onbekende, en Beatrice Rossetti, de beroemdste persoon op de hele planeet. Dus wat maakt het voor mij die haar is kwijtgeraakt dan uit dat iedereen daarbuiten haar idealiseert, haar bewierookt, haar kruisigt, haar haat en hoe dan ook denkt haar te kennen?

Ze weten helemaal niets, zo denk ik erover. Want zij was míjn beste vriendin, lang voordat dat allemaal begon. En ik heb de hele nacht liggen lezen in alle vijf de agenda’s van het gymnasium en die van mijn eerste jaar aan de universiteit. En daarna stond ik een hele tijd naar mijn bureau bij het raam te staren, naar de computer die ik tot nu toe alleen voor werk heb gebruikt.

Ik stond er angstig naar te kijken. Want als meisje was ik ervan overtuigd dat ik goed kon schrijven, ik dacht zelfs dat ik later schrijfster zou worden. Dat is niet gelukt. Terwijl Beatrice een dróóm is geworden.

Maar ik voel de Bea die niemand kent in mijn binnenste trappelen om tevoorschijn te komen. Ik heb zo lang rondgelopen met die leegte in mijn ziel, dat het me nu niets meer kan schelen of ik het kan of niet. Ik hoef niets te bewijzen. Ik wil alleen maar vertellen.

Toegeven dat ik nu, in 2019, nog steeds last heb van de teleurstelling, de woede, de nostalgie. En ik weet niet of het een overgave of een bevrijding zal zijn om het eruit te gooien, daar kom ik later dan wel achter. Wat ik nu wil terughalen is alleen nog maar het begin.’

Lees verder in

Een vriendschap | Silvia Avallone | vertaald door Manon Smits | ISBN 9789403137315 | € 24,99 | uitgeverij De Bezige Bij | bestel Een vriendschap bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *