De dromenweefster – Cristina Caboni

Vers van de pers, De dromenweefster van Cristina Caboni, een meeslepende roman die je onder andere meevoert naar Bellagio, Como, Milaan, Sardinië en Parijs. Namens Xander Uitgevers mogen we een fragment delen uit dit heerlijke boek.

Camilla heeft als kledingontwerper de ambitie om het perfecte kledingstuk te maken voor haar klanten. Op een dag krijgt ze een jurk te zien die is gemaakt door de legendarische Maribelle, die bekend stond als ‘de dromenweefster’.

Elk kledingstuk dat Maribelle maakte, was een unieke creatie en ademde het karakter van de drager. Een inspiratiebron voor de jonge Camilla, die besluit aan de hand van de jurk op zoek te gaan naar het verhaal van haar tante en dat van Maribelle.

Een fragment
‘Slaap nu maar, meisje. Of de moeder van de zon komt je halen en neemt je mee.’ Caterina knijpt haar ogen dicht, omdat ze bang is. Maar ze kan de slaap niet vatten, ook al bidt ze met haar handjes samen, zoals haar verzorgster haar heeft geleerd.

‘Het lukt me niet,’ fluistert ze. Alleen haar lappenpop, die naast haar ligt, hoort wat ze zegt. Caterina opent haar ogen iets, haar hart bonst hard in het stille kamertje. Gouden zonnestralen dringen via de spleten van het rolluik naar binnen en doorbreken het frisse duister van de middag.

Het meisje woelt in haar bed, tussen de linnen lakens die haar verzorgster voor haar geweven heeft. Haar naam staat erop. Ze volgt het borduursel met haar vingertje en opeens ziet ze het. Het is in beginsel maar een draadje, maar dan wordt het een verhaal.

Het gaat over de wind die de gordijnen wijd opent en over de zee die de vissers vergezelt die in de schemering hun netten uitgooien en die bij zonsopkomst weer binnenhalen. Het gaat over graanakkers en door bloemen wit getooide velden. En over vrouwen die gebogen zitten over hun weefgetouwen, die dromen begrijpen en weven.

Haar blik blijft hangen bij de felgekleurde stof. Eerst is het een kievit, maar daarna een vis. Een haakvormige ruit en een kruis, een ster en een driehoek. De eikel, de granaatappel en het wijnstokblad. Het is het koraal op de blauwe bodem van de zee waar ze zo van houdt. De figuren die Rosa haar heeft laten zien op de stoffen dansen voor haar ogen met hun magische betekenis, ze komen samen en bewegen vlug naar beneden om vervolgens weer omhoog te gaan in een molentje van kleuren dat haar betovert en doet glimlachen.

Kijk, nu heeft ze de moed gevonden. Caterina staat op en verlaat haar veilige bed. Haar voetjes rennen vlug naar de deur. Ze heeft nog nooit de moeder van de zon gezien, ze weet niet eens wie dat is, maar ze kent het gevoel verlaten te zijn. Dat gevoel heeft ze als alles om haar heen stil is, daarom wil ze liever haar angst aanpakken, en ze opent de deur.

De arm voor haar gezicht schermt haar ogen af voor het felle licht. Langzaam doet ze haar ogen open. De binnenplaats is helemaal wit. In de lucht hangt de geur van een vorderende zomer en verhitte muren. Ze rent naar de rots waarop ze weet dat ze Rosa zal aantreffen. De kamer waar haar verzorgster werkt, bevindt zich op de top van de heuvel. Hij heeft kalkwitte muren en een dak met rode dakpannen.

Een groot venster laat het licht door en verspreidt dat binnen. Op die plek blijft Caterina staan, voor de stenen vensterbank. Voorzichtig klimt ze het bergje op dat ze tegen de muur had gebouwd van zelf verzamelde stenen. Ze grijpt met haar handjes de richel beet. Maar het is nog te laag om bij de geheimzinnige kamer naar binnen te kunnen kijken, dus gaat ze op haar tenen staan om meer te kunnen zien.

Daar is Rosa, gebogen over haar weefgetouw, haar blote voeten op de pedalen die de schachten aansturen. Gehypnotiseerd door de bewegingen volgt ze de antieke dans die een weefster haar jaren geleden leerde, toen zijzelf nog een kind was. De sprong is nu open, de spoel glijdt naar voren, terwijl het gezang van het weefgetouw sterk en krachtig klinkt dankzij het regelmatige ritme.

Haar vingers grijpen het riet dat ritmisch klopt, het garen gaat de schering in en wordt inslag. Ze strelen vluchtig de doekboom, waar de stof in zit. Daar is de stof die Rosa heeft gecreëerd. Ze heeft weer iets magisch gemaakt.

‘Kom binnen, meisje, en kom naast me zitten. Wie zijn eigen angsten durft te overwinnen, is in staat de draad van het leven te weven. Pak nu die van jou en vervul je lot, lieveling van me.’ Caterina spert haar ogen open, hoe heeft Rosa haar hier buiten kunnen zien? Er verschijnt een glimlach om haar mond.

Haar verzorgster is weefster, die hoeft je niet aan te kijken. Zij weet het. Ze verlaat haar schuilplaats en rent naar haar verzorgster, die opschuift en plaats voor haar maakt. Ze legt haar handjes op de kist en ziet het verhaal dat Rosa op de doek heeft geschreven.

Het gaat over een vrouw die uit zee komt. Haar naam is Maribenia… of nee, toch niet. Haar naam is Maribelle. Caterina kijkt naar Rosa, en haar mysterieuze glimlach vervult haar met blijdschap.’

Lees verder in

De dromenweefster | Cristina Caboni | vertaald door Esther Smit-Schiphorst & Chiara Peracchia | ISBN 9789401610971 | € 20,99 | Xander Uitgevers | bestel De dromenweefster via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)

Meer lezen van Cristina Caboni? Check dan ook:
*De verloren brief
*De bijenkoningin
*De bloementuin
*De dochter van de parfumeur