Het feest dat aperitivo heet

Heleen woont samen met haar man Ed in het zuiden van Umbrië, dicht bij de grens met Lazio, waar ze Countryhouse B&B Vista sull’oliveto runnen. Heleen zal ons in haar gastblogs regelmatig laten meegenieten van alles wat ze allemaal onderneemt en meemaakt. Met dit keer een verhaal over het feest dat aperitivo heet!

Heleen: ‘Op een kleine twintig minuten rijden van Vista sull’oliveto ligt het dorp Narni Scalo. Scalo is een ietwat vreemd woord, dat je eigenlijk niet letterlijk kunt vertalen. Het betekent ‘benedenstad’ en meestal tref je in zo’n Italiaanse benedenstad nieuwbouw aan en vaak ook het treinstation.

Narni Scalo is dus de benedenstad van Narni. Narni zelf is een op een rots gelegen ommuurde middeleeuwse stad die een bezoek meer dan waard is.

Dat geldt eerlijk gezegd niet voor Narni Scalo. Het is een beetje een industriële stad. Wij gaan er vaak heen om boodschappen te halen of te winkelen, want dat kun je er wel goed. Er zijn verrassend veel leuke winkeltjes, boetieks en delicatessenzaken. Je vindt ze allemaal in de Via Tudente, de hoofdstraat van Narni Scalo.

Ook in de zijstraten kom je leuke zaakjes tegen. Daarnaast stikt het er van de bars die doorgaans ook tjokvol zitten. En gek genoeg komt er elke maand weer een nieuwe bar bij. De een nog ongezelliger dan de ander, in onze ogen dan. TL-verlichting, witte plavuizen op de vloer, oubollige kleedjes op de tafel… Je begrijpt wel wat ik bedoel.

Maar ik moet zeggen: de twee laatst geopende barretjes zijn verrassend sfeervol ingericht. Helaas hebben we nog niet de tijd gehad om er even binnen te lopen maar dat gaan we zeker een keer doen.

Als we in Narni Scalo zijn, lopen we eigenlijk altijd bij hetzelfde tentje binnen, Bar Rinalducci (Via della Libertà 73). Het is echt een uitgesproken Italiaans koffiebarretje dat we bij toeval hebben ontdekt. In 2012 gingen we namelijk, samen met een vriendin, in Narni Scalo naar school voor een cursus ‘Italiano per stranieri’ (Italiaans voor buitenlanders).

We waren de enige Europeanen in de klas; de andere leerlingen kwamen voornamelijk uit India. Begrijpelijk ook wel, want als je aan het einde van het schooljaar je examen met goed gevolg had afgesloten kreeg je je permesso di soggiorno (verblijfsvergunning). Iets wat wij als Europeanen niet nodig hebben, maar voor de andere leerlingen een must om in Italië te mogen blijven.

Na de les gingen we vaak even een kopje koffie drinken. Net om de hoek bij de school zat er een koffiebar en daar streken we dan neer. Zoals ik hierboven al beschreef, was het op het eerste gezicht geen bijzondere bar.

Vaak zit er een groepje oude mannetjes voor hun dagelijkse praatje en om hun krant te lezen. Ze horen eigenlijk bij het interieur. Wanneer je er ook komt, zij zitten er ook. Omdat wij er inmiddels ook vaste klant zijn geworden, worden ook wij nu begroet als we binnenkomen. Erg leuk.

Een andere opvallende verschijning is eigenaresse Laura. Zij doet ons altijd denken aan Bonny Tailer, niet omdat ze erop lijkt, verre van dat zelfs, maar haar stem des te meer. Het is even wennen als zij je voor het eerst je bestelling komt brengen. Met een enorm hese stem wenst ze je een smakelijke voortzetting en als je vertrekt, bedankt ze je hartelijk voor je komst.

In het begin dachten we dat ze haar stem kwijt was, maar dat is dus niet zo. Haar opvallende stem galmt elke dag opnieuw door de hele zaak.

Het barretje wordt gerund door Laura, haar man Sergio en hun dochters.  Iedereen is zeer betrokken bij de gasten en je wordt er altijd even hartelijk en vriendelijk ontvangen. Tegenwoordig moeten we zelfs al handenschudden als we weggaan en als ik een fooi achterlaat, word ik door de eigenaar met een handkus bedankt en worden mijn handen volgestopt met chocolaatjes.

Het is er altijd super schoon en netjes. Als Laura ook maar een seconde niks te doen heeft, dan staat ze te poetsen en te vegen. Naast koffie, gebakjes, chocola en alcoholische dranken verkopen ze in de zomermaanden ook ambachtelijk gemaakt ijs. Heerlijk!

Maar. Nu gebeurde het dat we een keer deze bar binnen liepen om er een aperitivo te gaan drinken (dat kan hier tussen 18.00 en 20.30 uur). Ik nam een Aperol Spritz en Ed een Cuba Libre.

En toen gebeurde het. Niet alleen ons drankje werd geserveerd, maar er werden ineens ook allerlei schalen op ons tafeltje neergezet. Een beetje benauwd wees ik de eigenaresse erop, dat we dit niet besteld hadden en dat ze zich waarschijnlijk in het tafeltje vergist had. Maar nee hoor. Het hoorde allemaal bij ons bestelde drankje!

Toen we om ons heen keken, zagen we inderdaad dat iedereen die een alcoholisch drankje op tafel had staan deze hapjes erbij had gekregen. Het een was nog niet op of het volgende kwam er alweer aan. Dit was echt zo fantastisch dat we tegenwoordig vaker gaan, zeker als we allebei geen zin hebben om te koken. Dan rijden we even naar Bar Rinalducci en gaan we daar lekker aan de aperitivo.

Het leuke is ook dat de hapjes nooit hetzelfde zijn. Het enige wat je standaard krijgt is bruschetta, die overigens niet te versmaden is. Voor de prijs moet je het zeker niet laten. En mocht je na deze hele verwennerij toch nog honger hebben (wat ik me bijna niet kan voorstellen), dan kan ik afhaalpizzeria Spada in de hoofdstraat (Forno Spada, Via Tuderte 107 – geopend tot 21.30 uur) ook zeer zeker aanbevelen.

De pizza’s zijn echt superlekker. Dat weet ook heel Narni Scalo, want het is er altijd hartstikke druk. Je kunt je pizza buiten aan een tafeltje opeten, maar meenemen kan ook.

Soms denk ik bij mezelf als ik een bijzonder plekje ontdekt heb; moet ik dit delen of houd ik het voor mezelf? Maar deze twee adresjes verdienen het gewoon om te worden vermeld en ik deel ze daarom ook graag met jullie. Maar ssst, niet verder vertellen hoor, het is ons geheimpje!’