Ontmoet Arnaldo en Roberto Peppicelli – van prestigieuze stieren tot een onmisbare buurtsuper en een biologische agriturismo

Als je door Villastrada rijdt, een dorpje in de heuvels tussen het Lago di Chiusi en het Lago Trasimeno, kun je er niet naast kijken: de Conad-winkel van Arnaldo Peppicelli. Een gewone supermarkt zou je denken, maar in werkelijkheid is het een levend stukje dorpsgeschiedenis.

Arnaldo, inmiddels negentig jaar, staat er nog elke dag. Of beter: hij rijdt er rond met een winkelkarretje dat hij als rollator gebruikt. Hij leunt er lichtjes op, groet links en rechts klanten en houdt ondertussen alles nauwlettend in de gaten.

‘L’occhio del padrone ingrassa il cavallo,’ zegt hij, een oud Italiaans spreekwoord aanhalend dat zegt dat een zaak bloeit als de eigenaar aanwezig is.

Bloeien doet zijn levenswerk zeker: van slagerij tot supermarkt, van boerderij tot agriturismo. Het verhaal van de familie Peppicelli is er een van diepe wortels, hard werken en ongekende hartstocht.

Lepanto, de stier die naar Milaan treinde

Het verhaal begint met de ouders van Arnaldo. In de jaren vijftig runnen zij een boerderij waar Chianina-stieren worden gefokt, een beroemd spierwit runderras.

Hun kleinzoon Roberto vertelt trots: ‘Mijn grootouders fokten magnifieke stieren. Er waren er een paar die naam hebben gemaakt, maar de bekendste is Lepanto. Die stier was een van de zwaarste ter wereld.

In 1955 ging hij zelfs per speciale trein van Chiusi naar Milaan om daar tentoongesteld te worden. Mijn oom begeleidde hem en Lepanto won er een prestigieuze prijs.’

Het lijkt een filmscène: een kolossale stier die in Milaan uit de trein stapt, trots begeleid door een boerenknecht uit Umbrië.

Zoals zoveel kinderen van boerengezinnen in die tijd, kiest Arnaldo voor een ander pad dan zijn ouders. In 1957 opent hij een slagerij in Villastrada, het begin van wat later een geliefde winkel en ontmoetingsplek voor het hele dorp zal worden.

De winkel van Arnaldo: passie als levensmotto

Sinds 17 november 1957 draait de winkel dag in dag uit. Arnaldo vertelt: ‘Ik sliep in de beginjaren soms maar twee of drie uur per nacht. Alles deed ik zelf, met mijn vrouw aan de kassa. Zoveel jaren met passie, want zonder passie moet je niet eens beginnen. Je droom moet je leven zijn.’

Zijn woorden vatten samen waarom de buurtwinkel, tegen alle trends in, nog altijd bestaat. Waar de meeste dorpswinkels sloten, hield Arnaldo vol. Niet om rijk te worden, integendeel want de marges zijn klein, maar uit respect voor de gemeenschap. ‘Als ik sluit, verdwijnt Villastrada,’ zegt hij zelfs.

Het is die enorme toewijding die hem begin 2025 de Confindustria-prijs opleverde: een erkenning voor bedrijven die minstens vijftig jaar onafgebroken bestaan. Samen met zoon Roberto mocht hij de plaquette in ontvangst nemen, een bekroning voor Arnaldo’s levenswerk.

Hij kijkt even rond in zijn winkel en haalt zijn schouders op. ‘Ik heb er nooit aan gedacht om te stoppen. Zolang ik kan, zal ik hier achter de toonbank staan.’

Kleine anekdotes die alles zeggen

In de winkel is Arnaldo meer dan de baas, hij is de spil van het sociale leven. Een klant vertelt hoe hij als kind al snoepjes kreeg van Arnaldo. Nu komt hij binnen met zijn eigen kinderen. Arnaldo herinnert zich hun namen allemaal.

Hij vraagt met twinkelende ogen aan vaste klanten: ‘E allora, come va il raccolto?’ (En, hoe gaat het met de oogst?) Of hij maakt een grapje over wie te laat binnenkomt: ‘Sei arrivato dopo il pane caldo!’ (Je bent te laat voor het warme brood!).

En altijd, werkelijk altijd, sluit hij af met een glimlach. Het lijkt iets kleins, maar voor de dorpsbewoners is het een vast ritueel, een ankerpunt in hun dagelijkse leven.

I Romiti, van familieboerderij naar gastvrije agriturismo

In 1995 kocht de familie de oude boerderij waar haar wortels liggen weer terug. Het gebouw was in de jaren zestig verlaten maar de kamers herinneren nog steeds aan de families die er ooit woonden.

Vier jaar lang werkten zoon Roberto en zijn familie aan de renovatie. In 2000 zag Agriturismo I Romiti het levenslicht.

De naam ‘romiti’ is een soprannome, een bijnaam die boerenfamilies in de streek vaak kregen. Nu is het de naam waarmee de familie haar gasten onthaalt en laat proeven van het authentieke Umbrië.

Wijn, olie en traditionele keuken

De agriturismo ligt op vijftig hectare grond waar graan, peulvruchten, wijn en olijven worden verbouwd. De biologische olijfolie van I Romiti wordt hoog gewaardeerd, net als hun Bruscalupo-wijn: een frisse Trebbiano en een krachtige rode Colli del Trasimeno. Eén wijn, hun paradepaardje, draagt trots de naam Lepanto, ter ere van de legendarische stier.

En dan is er het restaurant, een plek waar de traditie nog springlevend is. De vijfenzeventigjarige chef kookt zoals vroeger: huisgemaakte pasta (pici, ravioli, tagliatelle, gnocchi), ragù van gans en aglione, gerechten met cinta senese en natuurlijk de visspecialiteiten van het Lago Trasimeno, zoals brustico en tegamaccio.

Roberto is trots: ’Onze olie, wijn en honing: het zijn de vruchten van ons land. Het is mooi om ze aan onze gasten aan te bieden als deel van ons verhaal. Onze keuken is eenvoudig, maar echt. Het is de smaak van Umbrië, zonder franjes.’

Serena, de warme kracht van I Romiti

Wie Agriturismo I Romiti bezoekt, ontmoet ook Serena, de rechterhand van Roberto. Zij ontvangt de gasten, serveert de maaltijden, maakt de kamers schoon en doet dat alles met een glimlach die Roberto omschrijft als onmisbaar: ‘Zonder haar zou deze plek niet dezelfde charme hebben.’

Serena zelf ziet het werk niet als een verplichting, maar als een bron van energie: ‘De klanten zijn mijn zorg, maar ze maken me ook gelukkig. Vaak zie ik mensen aankomen die gestrest zijn en dan is het mooi om te merken dat ze na een paar dagen helemaal ontspannen. Dat is het wonder van deze plek.’ Deze warme vrouw doet haar naam duidelijk eer aan…

Het geheim van de Peppicelli’s

Ondanks zijn hoge leeftijd staat Arnaldo nog elke ochtend paraat. ‘Wat kan ik vandaag eens aanpakken?’ is zijn standaardvraag als hij de winkel binnenkomt. Voor hem is bezig kunnen zijn in de winkel zijn leven. Hij vat het geheim van zijn vitaliteit samen in één zin: ‘Passie voor het werk en altijd het goede voorbeeld geven.’

Die passie stroomt ook door de aderen van de volgende generatie. Roberto runt vandaag Agriturismo I Romiti, maar blijft ook mee de winkel overeind houden, uit respect voor zijn vader en voor het dorp.

Zo vertelt de familie Peppicelli niet alleen hun eigen geschiedenis, maar ook dat van een hele streek en de tradities die nooit verloren mogen gaan.