Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Italië voor altijd – Nicky Pellegrino

In Italië voor altijd, het heerlijke nieuwe boek van Nicky Pellegrino, ga je mee op reis met Sarah-Jane, die haar nieuwe vrijheid, zonder vriend en zonder baan, viert met een reis door Italië. Namens uitgeverij De Fontein mogen we alvast een fragment uit Italië voor altijd delen.

Op reis door Italië

Sarah-Jane is wel klaar met de liefde, nadat haar vorige relatie nou niet bepaald een succes was. In een opwelling besluit ze koud en nat Engeland te verruilen voor Italië, het land waar haar vader vandaan komt. Als haar auto stukgaat in het bergdorpje Montenello komt garagehouder Riccardo haar te hulp.

Assunta is ervan overtuigd dat de liefde aan haar voorbijgegaan is. Ze leeft een rustig leven in haar geliefde Montenello, en ze is niet ongelukkig. Maar als ze Sarah-Jane ontmoet, is dat het begin van een vriendschap die hun levens zal veranderen. Want echte vrienden zullen je altijd vertellen: het is nooit te laat voor de liefde!

Een fragment uit Italië voor altijd

‘Een jonge vrouw in een witte jurk stond naast de fontein op de grootste piazza van Montenello, een stadje op een berghelling. Dat was helemaal niet bijzonder, want bijna elke dag, van het voorjaar tot het einde van de zomer, stond daar wel een bruidje dat met een brede glimlach naar haar bruidegom keek. Een zachte bries rukte aan haar sluier, bracht de bloemen in haar boeket in beweging en maakte het werk van de fotograaf moeilijker.

Dit was een ideale plek om te poseren voor een trouwfoto. De fontein was bijzonder mooi, vooral als het zonlicht de waterstralen liet schitteren die over de gebeeldhouwde stenen klaterden. Deze plek was maar een paar stappen verwijderd van het gemeentehuis waar de trouwceremonie had plaatsgevonden en een korte wandeling naar het hotel waar de receptie zou zijn.

Eerst was een bruiloft een nieuw fenomeen geweest. Toen bleven de mensen nog staan om naar alles wat er gebeurde te kijken; ze leefden glimlachend mee en voelden de liefde die in de lucht hing. Maar nu waren er al zoveel bruiloften geweest dat het niet meer de moeite waard leek om op te kijken van waar je toevallig mee bezig was, je mening te geven over de trouwjurk, te schatten hoe jong of oud het pasgetrouwde stel was, en te kijken als ze elkaar kusten voor de camera.

Vanuit de keuken van haar trattoria met het lage plafond kon Assunta de hele piazza overzien. Ze had zelden zoveel haast dat ze haar werk niet even kon onderbreken om een tijdje naar buiten te kijken. Maar welke reden kon ze hebben om zich voor bruiloften te interesseren? Geen enkele.

Assunta was veel jonger geweest toen ze ervan uitging dat ze zelf ooit ging trouwen. Dat deed iedereen: je werd een stel en bouwde samen een leven op. Ze had niet gedacht dat dit voor haar anders zou zijn. Maar in de loop der jaren hadden veel mensen Montenello verlaten: bijna iedereen die bij haar in de klas had gezeten, haar vrienden en vriendinnen en hun families. Toen ze allemaal waren vertrokken, naar de steden op zoek naar werk of naar verre landen, waren winkels gesloten en steeds meer huizen dichtgespijkerd.

Assunta was nooit in de verleiding geweest hen te volgen. Terwijl iedereen vertrok, groef zij haar wortels alleen maar dieper in de rotsachtige aarde van dit stadje dat als een fort oprees vanuit de top van een Zuid-Italiaanse berg.

Ze had een druk leven dankzij haar kleine trattoria met de ruw bepleisterde muren die volhingen met vrolijk gekleurd keramiek. Rond etenstijd kwamen drommen hongerige mensen binnen die op luide toon gesprekken voerden van de ene tafel naar de andere, terwijl Assunta eten opschepte en de borden rondbracht. Als het wat minder druk was ging ze naar de bar ernaast, die werd gerund door haar halfbroer Renzo, om van een drankje te genieten, een sigaret te roken en over onbelangrijke dingen te praten. Aan het einde van de dag was er altijd haar huis, met de tuin om te verzorgen en een comfortabel bed om in uit te rusten.

Ze was nu midden vijftig, had een mollig lichaam en donkerblond haar. Ze stelde zich al heel lang niet meer voor dat ze getrouwd was. Die gedachten had ze jaren geleden zonder veel spijt laten varen, want ze zei tegen zichzelf dat een man haar niet gelukkiger kon maken dan ze al was.

Assunta was misschien niet veranderd, maar het stadje waar ze woonde wel. Jarenlang kon je ervan op aan dat Montenello geïsoleerd was en rustig. Er gebeurde niet veel en er woonden nog maar weinig jonge mensen. Lege panden werden bouwvallig: onkruid baande zich door scheuren in de honingkleurige stenen muren een weg naar binnen, zodat de muren langzaam instortten. Dat gebeurde in allerlei bergstadjes in Italië en niemand leek er belang bij te hebben daar iets tegen te doen.

Maar toen kwam de nieuwe burgemeester die bruiste van energie en van nieuwe ideeën. Hij beloofde dat Montenello niet ook zo’n spookstadje zou worden en dat hij een manier zou bedenken om het stadje te redden. Iedereen had gedacht dat dit het gebruikelijke gebral was en dat hij weliswaar van alles riep maar niets zou doen. Tot hun verrassing was de burgemeester echter een man van zijn woord en nu werd het stadje stukje bij beetje getransformeerd.

De meeste veranderingen raakten Assunta niet. Zij ging gewoon door met haar leven, terwijl op de achtergrond werd geboord en getimmerd tijdens de renovatie van huizen en het hotel. Er kwamen buitenlanders naar het stadje die Assunta over de piazza kon zien lopen. Sommigen vonden zelfs de weg naar haar drukke trattoria, maar als ze dan merkten dat Assunta geen menukaart had en ze dus niet konden kiezen wat ze wilden eten, waren ze al snel weer vertrokken.

In het nieuwe restaurant van het hotel werd modern Itali­aans eten geserveerd en Assunta wist bijna zeker dat ze daar beter werden bediend. Haar gerechten waren voor mensen die deze gerechten altijd al hadden gegeten, traditionele gerechten die langzaam en met liefde waren bereid en die werden geserveerd met knapperig brood in een mandje en fruitige witte wijn in een karaf.

Het ritme van Assunta’s leven bleef hetzelfde en veranderde net als het eten dat ze klaarmaakte alleen met de seizoenen. Als ze ’s ochtends in de spiegel keek, zag ze een vrouw die klein, mollig en volkomen onopvallend was; niet iemand die ooit liefde zou vinden. Daar zou ze nooit bij hebben stilgestaan zonder de bruidjes die in het trouwseizoen vervuld van hoop en liefde naast de fontein stonden. Elke dag weer, al die jonge vrouwen in een witte jurk die haar eraan herinnerden wat zij nooit zou hebben.

Het bruidje van vanochtend was knap; ze had een lichte huid en hoge jukbeenderen. De wind rukte aan haar te lange sluier die de bruidegom op zijn plaats probeerde te houden. Ze lachten allebei toen een windvlaag de kanten sluier opwaaide, zodat die achter hen aan wapperde, en de fotograaf snel probeerde dat moment vast te leggen.

Assunta wendde haar blik af en keek naar het rundvlees dat ze smoorde. Als zij toen ze zo oud was als deze jonge vrouw de liefde had gevonden, zou die inmiddels wel zijn gedoofd. Toch vroeg ze zich, terwijl ze met haar houten lepel door de machtige ragù van wijn en tomaat roerde, af hoe het zou zijn als ze de rest van haar leven iemand naast zich had. Iemand met wie ze kon praten en lachen, en op wie ze kon steunen als het ernaar uitzag dat ze zich niet langer zelf kon redden.’

Lees verder in

Italië voor altijd | Nicky Pellegrino | vertaald door Jolanda te Lindert | ISBN 9789026159510 | € 20,- | uitgeverij De Fontein | bestel Italië voor altijd bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)

Nog meer boeken over Italië van Nicky Pellegrino

Nicky Pellegrino schreef eerder al een aantal fijne Italiaanse boeken, van Caffè amore, Dromen van Italië en Bella Italia tot Kookschool d’Amore, Terug naar Villa Rosa, Een zomer in Venetië en De granaatappelboom.

Stuk voor stuk laten ze je heerlijk wegdromen bij Italiaanse sferen, waarbij ook la cucina italiana niet wordt vergeten. Perfect leesvoer voor een lekker lange zomeravond of voor op vakantie!

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

2 reacties

  1. Graag heb ik meegedaan voor zo’n heerlijk boek.

  2. Claire Vercammen

    ‘Italië voor altijd’ is ook mijn motto!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *