Nauwelijks geraakt – rake roman van Veronesi

Nauwelijks geraakt is volgens Veronesi het beste boek dat hij ooit schreef. Het verscheen al in 2004, maar eind januari verscheen bij uitgeverij Prometheus de filmeditie van dit prachtige werk.

Belinda is een blond meisje van zeventien. Ze heeft niet alleen blond haar, maar is van een totale, lichamelijke blondheid. Al haar bewegingen zijn blond, zelfs haar onbeweeglijkheid is blond. In een broeierig Rome zijn Belinda en haar halfbroer Mète de jeugdige helden van een generatie die alles heeft gekregen zonder het werkelijk te bezitten, die alles heeft gezien zonder er iets van te begrijpen: verspilling, dansen, chaos in zijn pure, vloeiende staat, het hectische leven van de grote stad, de eeuwige televisie die haar blauwe weerschijn verspreidt in vertrekken vol rook…

Sandro Veronesi werpt zijn losgeslagen jongere broertjes en zusjes in de strijd, legt hun wispelturige karakter vast en bespoedigt hun lotsbestemming die uitloopt op de teloorgang van hun twijfelachtige onschuld, in een intense roman, volk hilarische wanhoop.

Een voorproefje:

‘Laten we ons verplaatsen in tijd en ruimte. Eerlijk gezegd maar een klein beetje: in tijd ongeveer twintig minuten, en in ruimte van kaart 27 hokje C3 naar kaart 28 hokje B3 in de ‘Gids van Rome’. We bevinden ons in het decor van Michelangelo op het Plein van het Capitool: een groot terras in de vorm van een trapezium dat zich verheft boven de stad Rome en haar bij wijze van spreken in bedwang houdt en naar de achtergrond dringt om haar te dresseren.

(Men denkt dat het inderdaad de opzet is geweest van de visionaire renaissancekunstenaar om een ruimte, bestaand uit zuivere, harmonische vormen, af te zonderen in het hart van het stadsgewoel, een kleine, goed geordende Parnassus die men af en toe kan beklimmen om een minachtende blik te werpen op de troosteloze parterre van zijn eigen dagelijks gezwoeg.) Op de bovenzijde van het trapezium staat het oude Senaatspaleis, op de onderzijde komt een lieflijke, brede trap uit, in het midden verheft zich een voetstuk waarop (verrassing) het majestueuze ruiterstandbeeld van keizer Marcus Aurelius niet staat te schitteren, omdat het ondergebracht is in een werkplaats vanwege een onaangename ‘verkruimelingziekte’.

Maar laten we doen alsof het er staat te schitteren, zoals sommige Japanse toeristen juist op dit moment doen door beurtelings te kijken van het lege voetstuk naar de foto die afgedrukt staat in hun geïllustreerde gids. Op beide schuine kanten heeft Michelangelo vervolgens twee symmetrische gevels aangebracht, waarvan er een bij geen enkel gebouw hoort aangezien hij dient om, als een toneelscherm, de ruwe zijkant van de Aracoelikerk te verhullen. De andere gevel hoort bij een fabriek waarin men in meer recente tijden besloten heeft burgerlijke huwelijken af te sluiten.

En hier staan de vader van Mète en Virna Cironi Dalmasso op het punt…
Maar daar komt Mète aan op de brede trap, een beetje buiten adem door de atletische tred die hij tijdens de beklimming heeft volgehouden. We merken onmiddellijk een verandering bij hem op, een kleurige vlek die zich aftekent tegen zijn donkere silhouet. Zo te zien een rode wikkel die Mète in zijn handen heeft. De wikkel is aan het boveneinde niet gesloten, hij lijkt bijna op een gewoon zakje, behalve dat het papier van hoge kwaliteit is, geplastificeerd, versierd met sterretjes, en inderdaad rood, een kleur die meer past bij het idee van een cadeautje.

Een donkergroene, scherpe punt steekt uit boven de openstaande rand, iets levendigs gezien de wijze waarop het zich in allerlei bochten wringt om zich te verzetten tegen de wind die het wil buigen. Wat is het? Wat zit er in de rode wikkel? Daar komen we nu niet achter, er is helaas geen tijd voor. Een feestelijke, kwetterende zwerm beweegt zich al door de zuilengalerij van Michelangelo en perst zich samen tegen de opengesperde keel van een toegangsdeur, en Mète, de rode wikkel in zijn hand, gaat er onmiddellijk in onder.

De wind is niet uitgenodigd voor het huwelijk. Hij gaat tekeer tegen de rij fakkels op de lisenen van de gevels, schudt ze heen en weer, buigt ze om en dooft ze een voor een. Hij infiltreert de zuilengalerij en eventjes levert hij nog strijd met het groene uitsteeksel, doet rokken opwaaien en sjaals vrolijk wapperen. Maar het lukt hem niet door te dringen tot het vertrek van de plechtigheid, en alles wordt rustig.’

Nauwelijks geraakt | Sandro Veronesi | vertaald door Rob Gerritsen | ISBN 9789044619935 | uitgeverij Prometheus | bestel Nauwelijks geraakt via deze link bij bol.com