Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Het eiland van de zielen van Piergiorgio Pulixi is het eerste deel van een nieuwe thrillerserie die zich afspeelt op het eiland Sardinië. Namens A.W. Bruna Uitgevers mogen we een voorproefje delen.
Nieuwe eenheid voor onopgeloste zaken in Cagliari
Rechercheurs Mara Rais en Eva Croce zijn niet blij als ze worden overgeplaatst naar de nieuw opgerichte eenheid voor onopgeloste zaken in Cagliari.
De een is een geboren en getogen Sardijnse. Ze is niet op haar mondje gevallen en daardoor al regelmatig in de problemen gekomen. De ander is een specialist in rituele moorden, die in Milaan werd geschorst en privé een aantal uitdagingen voor haar kiezen krijgt.
Hun kantoor is een stoffige kelder vol oude dossiers. Aan de zijde van de twee rechercheurs staat inspecteur Moreno Barrali. Zijn laatste wens is om een oude zaak op te lossen. Jaren geleden werden op Allerzielen twee vrouwen op brute wijze vermoord in de buurt van de heilige bronnen.
Rituele moorden, denkt Moreno Barrali. Maar zijn superieuren geloven niet in zijn theorie. Het team is een oude sekte op het spoor als plotseling de cold case plotseling weer oplaait: een jonge vrouw is sinds een paar dagen spoorloos verdwenen…
Lees een fragment uit Het eiland van de zielen
‘Op Sardinië is stilte bijna religieus. Het eiland bestaat uit eindeloze afstanden en oerstiltes die iets heiligs hebben. Alles is ervan doordrongen: de heuvels met de mediterrane struikgewassen die zich uitstrekken tot aan de horizon, de oneindige tarwevelden, de vlakten bedekt met cisto, lentischio, mirto en corbezzolo – Sardijnse struiken en bomen die de lucht overvoeren met bedwelmende aroma’s – en de bergen die schuchter tegen de hemel afsteken alsof ze bang zijn om die te ontheiligen.
De hoogvlakten en weiden waarop de kuddes lopen zijn kaal geworden door de mistral. Overal hangt een doordringende stilte. De mens probeert de natuur die hij vreest niet te overheersen. Het is een aangeboren angst, geërfd van zijn voorouders. Instinctief weet hij dat de omgeving het lot van mens en dier bepaalt, en al snel is het hem gelukt om alle natuurlijke gebeurtenissen te herkennen en te vertalen omdat – hoe bizar het ook mag lijken – de stilte spreekt, instrueert, waarschuwt, adviseert en ontraadt. En degene vervloekt die niet de gepaste eerbied toont.
Op de top van de hooggelegen Sirimagus observeerde Moreno Barrali de vlakte beneden, te midden van een onwerkelijke stilte die hij in een hypothese probeerde te vangen. Ze hadden hem verteld dat het meisje in deze omgeving was verdwenen.
De vlakte was bezaaid met nuraghi, reuzengraven, megalithische muren en overblijfselen van Sardijnse nederzettingen. Een mystieke plek om goden te vereren, net als in de andere gevallen. Alleen had hier geen moord plaatsgevonden. Naar aanleiding van het bericht over de verdwijning had hij samen met de lokale herders en boeren het hele gebied zorgvuldig uitgekamd, maar geen spoor gevonden.
Op zich betekent dat niets. Het meisje is twee dagen geleden verdwenen, dacht hij. Degene die haar heeft meegenomen kan alle sporen hebben gewist. Hij geloofde zelf niet eens in die veronderstelling: in de andere gevallen had het lijk goed in het zicht gelegen. Bovendien was het nog niet sa die de sos mortos, ‘de dag van de doden’: Allerzielen.
Dolores leefde nog, hij voelde het. Ze werd ergens verborgen gehouden tot aan die vervloekte nacht.
De man keek om zich heen. Het was een prachtige dag, ook al was het bijna eind oktober. De wolken verdwenen langzaam aan de strakblauwe hemel. De lucht was zoet en puur. De zon verspreidde een romig, geelachtig licht.
Met zijn ogen zocht hij het kunstmatig aangelegde meertje af. Sirimagus betekent het magische of duivelse meertje, bedacht hij.
Volgens de legende die op het platteland rondging hadden dit soort plekken bovennatuurlijke eigenschappen. Zou deze plaats om die reden zijn uitgezocht?
Zijn overpeinzingen werden onderbroken door een plotselinge hoestbui waardoor hij ineenkromp; het voelde aan alsof hij schuurpapier tussen zijn longen had. Dit herinnerde hem eraan dat hij een afspraak had die hij niet mocht missen. Hij was al aan de late kant. Hij keek nog een keer goed rond, op zoek naar elk detail dat hem zou kunnen vertellen wat er met het meisje gebeurd was, maar tevergeefs.
Met een somber voorgevoel liep de man het pad af. Misschien vergis je je. Misschien is ze weggelopen en heeft het niks met de anderen te maken, dacht hij. In werkelijkheid wist hij heel goed dat dat niet zo was. Of liever gezegd: hij voelde het. Hij bereikte de kleine groep die hem naar de top had vergezeld en ze keerden terug naar het dal.’
Lees verder in
Het eiland van de zielen | Piergiorgio Pulixi | vertaald door Guanita Milder-Wolbers en Saskia Peterzon-Kotte (oorspronkelijke titel: L’isola delle anime) | ISBN 9789400517226 | € 17,50 | bestel Het eiland van de zielen bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)
