Begin oktober verschijnt het boek Dolce vita van Katy Hays, een vakantiethriller die zich afspeelt op Capri, een zonnig eiland dat desondanks duistere geheimen verbergt.
We mogen alvast een voorproefje delen. Ook attenderen we je graag op de speciale winactie van uitgeverij Volt: als je het boek voor 6 oktober 2025 bestelt via bol.com, maak je kans op een reischeque t.w.v. € 250!
Dertig jaar geleden werd Sarah Lingate dood aangetroffen in de zee bij Capri. Ondanks vermoedens dat haar man en zijn zeer rijke familie er iets mee te maken hadden, was de conclusie dat het om een tragisch ongeluk ging.
In de decennia die volgden weerhielden de roddels en nare herinneringen de Lingates er niet van om iedere zomer vakantie te vieren op het prachtige eiland. Maar nu treffen ze in hun vaste vakantievilla een verontrustende verrassing aan: de verloren gewaande ketting die Sarah droeg op de avond dat ze stierf…
Terwijl lang verborgen geheimen bekend worden, wordt de loyaliteit van de familie tot het uiterste getest en al snel wordt één ding duidelijk: niet iedereen zal het eiland levend verlaten.
Lees een fragment uit Dolce vita
‘Ik ben op zee. Het besef gaat gepaard met een vertrouwd, nuchter afgrijzen, van het soort dat zo’n ondertoon lijkt te hebben van: is dit hoe ik sterf? Maar het klinkt als: ik ben op zee. Het is hetzelfde.
Achter ons wordt Sorrento kleiner en kleiner. De vierkante, statige hotels met de zongebleekte belettering zijn nog slechts vegen kleur – roze en wit –, een verzameling roestige balkons en terrassen. De Lingates lijken er geen last van te hebben, dat het donkere water achter ons opkolkt, dat we hier met z’n zessen gevangenzitten op dit vijftien meter lange jacht.
Nog maar even geleden had ik hen zonder mij vooruit kunnen laten gaan. Ik had een of ander spoedgeval kunnen voorwenden om aan vaste wal te kunnen blijven. Maar toen werd mijn tas aan boord gebracht en werden de touwen losgeworpen, en bovendien viel er niet aan te ontkomen dat ik mee móést. Een week waarin ik kan doen wat ik maar wil. Langer zelfs, is me verteld.
Ik maak mijn blik los van de kust van het nu snel uit het zicht verdwijnende Italiaanse schiereiland. Wanneer ik me zittend omdraai torent mijn werkgever, Marcus Lingate, boven me uit en schermt daarmee voor mij de zon af en het eiland in ons verschiet.
In de boeg zit nu nog alleen zijn vrouw, Naomi, met wie hij al bijna veertig jaar getrouwd is. Helen Lingate en haar vriend Freddy zitten tegenover me. Richard, de vader van Helen, de weduwnaar, heeft zich onder de flybridge teruggetrokken.
Marcus duwt me een glas champagne in handen, zonder erbij na te denken dat ik niet drink. Zoals het hoort doe ik alsof ik een slokje neem. Ik laat de zoete bubbels mijn gesloten lippen raken.
Ik glimlach. Heerlijk, zeg ik, dit alles is heerlijk. Hij neemt mijn genoegen met een knikje in ontvangst en wanneer we door de golfslag van een passerend groter jacht worden opgetild, ploft hij op de zitplaats naast mij neer.
‘Deze week wordt er niet gewerkt,’ roept hij boven de wind en de motor uit. Hij glimlacht erbij. Alsof het een geheim is waar de anderen buiten gehouden moeten worden, mijn onvolprezen arbeidsethos.
‘Dat zei je, ja.’ Dat had hij ook.
‘Wat?’ vraagt hij, alsof hij me niet heeft gehoord. Een paar seconden later gevolgd door: ‘Geloof je me niet?’
‘Jawel, ik geloof je!’ zeg ik luid en met het soort enthousiasme dat verhult dat ik dat niet doe. Dat wordt nu eenmaal van me verwacht, dat ik doe alsof, dat ik me sportief opstel, dat ik zonder protest klappen opvang. Ik ben er goed in om dit spelletje mee te spelen zolang het me wat oplevert. Hoewel ik glimlach, weet ik dat er werk op me wacht.
Toen de boot ons in de haven oppikte, probeerde ik de kapitein en de bemanning duidelijk te maken dat ik niet bij de familie hoor. Niet echt. Ik ben niet een van hen, wilde ik zeggen. Ik heb deze overtocht geregeld. Ik ben de assistente. Ik had hem bijna aan zijn uniformmouw getrokken en hem apart genomen, onze jonge, kleine, gebruinde kapitein. Dit is mijn werk, had ik tegen hem kunnen zeggen. We staan aan dezelfde kant. Maar ja, ik spreek geen Italiaans.
Ik zei het door mijn eigen rolkoffer mee te zeulen, door wankel op mijn benen te staan, door niet te weten dat ik mijn schoenen moest uittrekken om aan boord te stappen. Door me af te vragen of ik ooit eerder zulk zacht leer heb gevoeld. Door net zo waarderend met mijn hand over de stiksels van de kussens te strijken als de kapitein met zijn hand over de knie van de stewardess toen hij dacht dat niemand van ons keek.
Eerste klas of privé. Portiers. Luxe oppervlakken. Daar heeft niemand het ooit over, over de afwerking. Hoe het aan de huid aanvoelt. Hoe het in de mond proeft. Zalvend. Een woord dat Helen me heeft geleerd, de nicht van mijn baas. Niemand zou een leven als dit moeten mogen leiden.
En natuurlijk, recht voor de boeg, ons reisdoel: het eiland Capri. Waar ik de komende week niet zou hoeven werken. Het is anders dan ik me had voorgesteld. Het is kleiner. Hoekiger. Steiler. Veel steiler. Twee rotsscherven die uit de Middellandse Zee oprijzen en daartussenin een laagte. Overal kale kliffen.
Het verbaast me dat ze ze kunnen verdragen, die kliffen. De moeder van Helen werd aan de voet van zo’n klif teruggevonden, haar gehavende, opgezwollen lichaam. Dertig jaar geleden was dat. Ik heb de artikelen uit die tijd opgezocht. Ik zie de korrelige oude krantenfoto’s zo voor me. Het raakte me om te zien hoe haar rode jurk tegen haar benen plakte toen ze uit het water werd gehaald. Hoe haar haren als een lijkwade haar gezicht bedekten.
Haar dood had het soort cachet waar glossy tijdschriften ook decennia later nog graag een terugblik aan wijden: Lingate-tragedie – de nog altijd onbeantwoorde vragen. Het was een ongeluk. Of misschien een zelfmoord. Dat is wat de familie altijd heeft beweerd. En elk jaar komen ze hier terug om de waarheid van die bewering te onderstrepen.’
Lees verder in
Dolce vita | Katy Hays | vertaald door Wilma Paalman | ISBN 9789044551389 | € 20,- (introductieprijs t/m 26 oktober 2025) | uitgeverij Volt | reserveer dit boek via deze link bij bol.com om kans te maken op de reischeque
Heb net het boek besteld, dit voorstukje is veelbelovend!