De lange nacht van Contrera – nieuwe thriller die je meevoert naar Turijn

Na de thrillers Het is te koud om te sterven en Al is de misdaad nog zo snel… voert Christian Frascella privédetective Contrera in De lange nacht van Contrera opnieuw ten tonele, met minstens zo’n groot succes als in de voorgaande thrillers.

Niet voor niets kreeg Frascella er vier sterren voor in de VN Thrillergids. We delen in dit artikel alvast een fragment uit dit spannende boek.

Tumult in de multiculturele wijk van Turijn

Op een mistige avond in november worden er in een eettent in de multiculturele wijk Barriera di Milano in Turijn twee mannen doodgeschoten. Heel toevallig bevindt privédetective Contrera zich op de plaats delict.

Zijn vriend Eddie blijkt hoofdverdachte en er rest Contrera niets anders dan zo snel mogelijk de dader te vinden, voordat de zaken een desastreuze wending nemen. Ook omdat barman Sergione een burgerwacht heeft opgetrommeld om de orde in de wijk te herstellen.

Deze derde roman in de Contrera-reeks (die in principe ook afzonderlijk te lezen is) is wederom een explosieve mengeling van humor en fraai verwoorde tragiek, te midden van een van de kleurrijkste wijken van Turijn.

Lees een fragment uit De lange nacht van Contrera

‘Het is een mistige novembermaand en ochtenden als deze verjagen zelfs wolven. Ik zit achter het stuur van de Suzuki die ik te leen heb (inmiddels al tien maanden!) van mijn zus Paola en de wijk Barriera lijkt verdronken in ranzige melk.

Een uurtje geleden werd ik gewekt door een berichtje van Mohamed, de eigenaar van de wasserette waar ik mijn klanten ontvang. Ik zat met een vergunning als detective maar zonder geld om me zelfs ook maar een kelderkast te veroorloven.

Hij heeft me, zonder dat ik iets had gevraagd, een hoekje van zijn zaak gegund, op voorwaarde dat ik me tegen zachte prijsjes zou buigen over de problemen van zijn landgenoten. Ik weet niet waarom hij dat heeft gedaan. En ik heb nog niet de moed gehad om verder te vragen, stel je voor dat hij van gedachten verandert.

Het berichtje luidde: Slaap jij altijd? Ik heb hier een klant voor je. Opschieten.
Altijd heerlijk om te worden gewekt met een vriendelijk ‘goedemorgen’.

Daarom moest ik wel vertrekken zonder ook maar dag te zeggen tegen Erica. Ooit heb ik een kantoor helemaal voor mij alleen, herhaal ik bij mezelf terwijl ik voorzichtig rijd en stop bij de kruising van Corso Grosseto met Corso Vercelli.

Met Erica als secretaresse… nee, beter van niet. Dan gaan we de hele tijd liggen vunzen, rondrollen over het tapijt…
Maar wat zit ik te bazelen?
Anna is zwanger van mij.
Erica zal dat ontdekken.
En dan rol ik in m’n eentje rond over dat tapijt, maar dan uit wanhoop dat ik haar kwijt ben.

Ik sla links af, plotseling optrekkend omdat uit het niets de oranje contouren van lijn zesenveertig zijn opgedoemd, de bestuurder toetert me na in één lang -rot-een-eind-op-eikel – het scheelde niets, een haartje, een paar secondes of we waren gebotst.

Ik parkeer in Via Verres, uit de bar aan de overkant dringt de geur van warme brioches zich op. Ik heb een lege maag maar er zit een klant met al zijn ellende te wachten op een detective die omvalt van de slaap en ik kan hem niet nog langer laten wachten. Anders word ik m’n kantoor uitgezet.

Ik loop met snelle pas door Corso Giulio Cesare, kijk om me heen. In de mist onderscheid ik alleen twee Nigeriaanse dealers bij de tramhalte, niets bijzonders. Een paar dagen geleden heb ik een half uur naar hen zitten kijken, vanuit de wasserette: ze hebben bolletjes coke geserveerd aan zo’n vijftig langsrijdende klanten. Dat soort aantallen halen ze zelfs bij de McDrive op zaterdagavond niet.

En de snelheid waarmee het geld en de coke van eigenaar wisselden! Ze zouden er een olympische discipline van moeten maken: ik zie ze al op het podium, die twee, medaille om hun hals, blik naar de hemel, bedwelmd van vreugde. Ach ja.

Ik stap mijn kantoor binnen. De geur van wasmiddelen, trommels die razend draaien, beslagen ramen.

Mohamed Stabil staat tegen de middelste wasmachine geleund, achter hem kolkt een oceaan van schuim zo hoog op dat hij ten prooi lijkt te vallen aan de golven, en hij rookt een sigaartje.

Hij is van middelbare leeftijd, langer dan ik die met mijn één meter drieënzeventig maar een onderdeurtje ben, zijn olijfkleurige huid is bezaaid met donkerder vlekken, zijn zwarte ogen staan dicht op zijn scherpe neus.

‘Daar ben ik, baas,’ zeg ik, terwijl ik naar hem zwaai. Ik loop naar mijn hoekje en negeer de andere vent die er staat, open het ijskastje waar ik van Mohamed mijn Corona’s mag bewaren, ook al is hij strenggelovig en heeft hij een hekel aan alcohol.

Misschien mag hij me graag. Of misschien heeft zijn profeet hem in een droom gezegd dat hij moest zorgen voor de eerste de beste zwerver die voorbijkwam, hem in ruil daarvoor het paradijs of de Koranversie daarvan beloofd.’

Lees verder in

De lange nacht van Contrera | Christian Frascella | vertaald door Henrieke Herber | ISBN 9789492754462 | € 17,50 | uitgeverij Brooklyn | bestel De lange nacht van Contrera bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com