De Italiaanse dochter – het eerste deel van de serie De verloren dochters

De roman De Italiaanse dochter van Soraya Lane is het eerste deel in de serie De verloren dochters, over zeven dochters, zeven geheimen en zeven liefdes.

Namens uitgeverij Oceaan trakteren we op een fragment uit dit romantische verhaal, dat zich afspeelt in het noorden van Italië.

Een geheim verleden in Italië

De jonge wijnmaker Lily reist naar de Franciacorta, om van de legendarische familie Martinelli meer te leren over het maken van deze bijzondere wijn. Ze voelt zich zo thuis bij de familie en de manier van leven op het Italiaanse platteland dat het lijkt alsof ze hier thuishoort – en dat ligt niet alleen aan de aantrekkingskracht die ze voelt voor de knappe oudste zoon Antonio.

Lily heeft net ontdekt dat haar familie een geheim verleden heeft. De aanwijzingen die ze na de dood van haar grootmoeder kreeg, blijken terug te voeren naar het beroemde Teatro La Scala in Milaan en naar een prominente bakkersfamilie uit Piemonte.

Terwijl Lily en Antonio steeds verliefder worden, ontdekt Lily het meeslepende en hartverscheurende verhaal van twee jonge geliefden die moeten kiezen tussen familie en liefde: Estee, een jonge ballerina, en Felix, de jonge erfgenaam van zijn families bakkerij-imperium.

Een fragment uit De Italiaanse dochter

‘Je hebt het ideale moment uitgekozen om te komen,’ merkte Francesca op terwijl ze rustig door de wijngaard reden. Het uitzicht was zo adembenemend dat Lily bijna vergat dat ze op een paard zat. ‘Volgens mijn man kunnen we over een week, hooguit twee, gaan oogsten.’

‘Het is hier echt prachtig,’ zei Lily, die zou willen dat ze te voet waren. Het liefst zou ze rustig ronddwalen en de druiven inspecteren, al wist ze dat ze daar later nog alle tijd voor zou hebben.

‘Ik kan de passie in je ogen zien,’ zei Francesca lachend. ‘Het lijkt wel of je naar een minnaar kijkt.’
Lily grijnsde. ‘Dat kan wel kloppen, want de afgelopen jaren zijn de druiven mijn enige liefde geweest.’

In stilte reden ze nog een poosje verder, tot Francesca het paard tot stilstand maande en voor zich uit staarde. ‘Mijn schoonvader had net zo’n passie voor druiven als de meeste mannen voor snelle auto’s en mooie vrouwen hebben. Hij had alles wat zijn hartje begeerde, maar toch was het niet genoeg. Hij wilde een mousserende wijn produceren die zich kon meten met de beste champagne.’

‘Nou, daar is hij zeker in geslaagd.’ Lily keek bewonderend naar het uitzicht. De hele omgeving was begroeid met wijnstokken, zover het oog reikte. ‘Jammer genoeg is er de laatste jaren sprake van een familieconflict. Daarom frustreert het mijn man zo wanneer Antonio iets wil veranderen. Hij heeft al jaren geen woord gewisseld met zijn broer.’

‘Ik heb veel over de familie van je man gelezen, met name over zijn vader,’ gaf Lily toe. ‘Hij was toch degene die wijnmakers in deze regio heeft geïnspireerd om de méthode traditionnelle te gebruiken?’
‘Dat klopt. Hij heeft geholpen onze Franciacorta net zo beroemd te maken als prosecco.’

Lily herinnerde zich dat Roberto’s broer vroeger ook bij de wijngaard betrokken was geweest en vroeg zich af waar de familieruzie over ging, maar wilde geen bemoeial lijken. Francesca bracht haar paard weer in beweging en Lily volgde, verrast dat ze zich zo op haar gemak voelde. Als kind had ze tijdens vakanties op het landgoed van haar tante leren paardrijden, maar sinds ze uit het zadel was geworpen en in een doornstruik beland, had ze nooit meer op een paard gezeten.

‘Vertel eens iets over je tijd in Nieuw-Zeeland.’
‘De wijngaard waar ik de meeste tijd heb doorgebracht was ook een familiebedrijf. Het hele productieproces werd in goede banen geleid door een stel broers en zussen. Ze hadden vernieuwende ideeën, maar hechtten ook veel waarde aan tradities. Zo heb ik het het liefst,’ legde Lily uit.

‘Ik vond het bijvoorbeeld geweldig dat ze een deel van de druiven nog steeds met de hand plukten. Dat deden ze als eerbetoon aan hun vader, die de mousserende wijn had ontwikkeld voor zijn inmiddels overleden vrouw en die het belangrijk vond om alle druiven zelf te plukken. Net als jullie wilde hij graag dat zijn hele gezin bij de wijngaard betrokken was.’

‘Ah, dat klinkt als een prachtig verhaal waar ik graag meer over zou horen, maar zo te zien komt mijn zoon je van me afpakken.’
Antonio kwam op een voskleurige ruin tussen hen in rijden. De manier waarop hij in het zadel zat zag er heel natuurlijk uit. Waarschijnlijk had hij als kind al paardgereden en als peuter door de wijngaard gebanjerd en zich verstopt tussen het groen. Bij die gedachte moest Lily glimlachen.

‘Sorry dat ik stoor, maar het wordt tijd om aan de slag te gaan.’
Lily knikte naar Francesca. ‘Bedankt voor de rondleiding.’
‘Tot snel weer,’ zei de oudere vrouw. ‘Ik denk dat wij het nog heel gezellig gaan hebben samen.’ Met die woorden reed ze ervandoor, eerst stapvoets en vervolgens in galop, totdat ze uit het zicht verdween.

Lily verstrakte haar greep op de teugels uit angst dat haar paard de achtervolging zou inzetten, maar de merrie leek vooral van het zonnetje te willen genieten. ‘Je ziet er gespannen uit,’ merkte Antonio op. ‘Ze gooit je er niet af, hoor. Mijn moeder heeft jou onze tamste merrie gegeven.’

Lily probeerde haar schouders te ontspannen en meer op haar gemak te lijken. Hoewel ze wist dat hij gelijk had, kon ze niet goed tegen kritiek. ‘Wat gaan we als eerste doen?’
Hij bracht zijn paard in stap en zij volgde zijn voorbeeld. ‘Ik wil je aan iedereen voorstellen en daarna gaan we de druiven inspecteren. In de aanloop naar de oogsttijd wil mijn vader dat we elke dag langs de wijnstokken gaan en nauwgezet aantekeningen maken. Net als ik, trouwens.’

Ze knikte. ‘Natuurlijk.’
‘Daarna nemen we het productieproces met je door, voordat je naar je kamer gaat om je te installeren.’
‘Prima. Maar zet me gerust meteen aan het werk, hoor. Ik ben het gewend om lange dagen te maken.’

‘Vergeet niet dat je nu in Italië bent,’ zei hij grinnikend. ‘Wij houden van uitgebreide lunches en de riposo, ons middagdutje.’
‘Ik begrijp het.’ Kennelijk hielden de Italianen er dezelfde gewoonte op na als de meeste andere culturen in het Middellandse Zeegebied: rusten op het heetst van de dag. In Nieuw-Zeeland hadden ze amper tijd genomen om te lunchen.

‘Maar hoe zit dat als het oogsten begint?’
‘Dan gaan we door tot de laatste druif geplukt is.’
Ze huiverde van opwinding. Zo had ze het graag. Ze was altijd al een workaholic geweest, daarom was ze ook zo snel na de oogsttijd in Nieuw-Zeeland naar Europa gekomen om weer van voren af aan te beginnen.

Met een glimlach dacht ze aan haar moeder, die nu waarschijnlijk met Alan langs het meer flaneerde of samen met hem van de zoveelste lange lunch genoot. Had ze maar met haar moeder afgesproken dat ze nog naar de wijngaard zou komen voordat ze terugging naar Londen. Misschien moet ik dat alsnog doen. Ze zou het hier heerlijk vinden.

Lees verder in

De Italiaanse dochter | Soraya Lane | vertaald door Erica Disco | ISBN 9789046830536 | € 17,99 | uitgeverij Oceaan | bestel De Italiaanse dochter bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)